***පූජ්‍ය නාවලපිටියේ අරියවංශ ස්වාමීන් වහන්සේ***
෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴
පින්වත්නි,
සමාධිය කියන්නෙත් අනිත්‍ය දෙයක්. ඒක නැතිවෙලා යනව. පුහුණු වීමේදී සමාධිය යම් කලෙක ස්ථිරව තිබෙන ස්වභාවයකට පත්වෙනව, නමුත් කය බිඳෙන තෙක් විතරයි ඒ සමාධියත්. ඒ නිසා ආරම්භයේදී ඇතිවෙන පුංචි සමාධිය නැතිවෙලා යනව. ඉතින් ඒ ගැන කනගාටුවක් ඇතිකරගන්ට එපා. කනගාටුවක් ඇතිකරගත්තොත් ඒ කනගාටුවෙන් ඉන්න කෙනාට සමාධියක් ආයෙ උපදින්නෙ නෑ.
සමාධිය කියල කියන්නේ සැපය මුල්වෙලා උපදින එකක්. සැපසේ ඉන්න කෙනාටයි සමාධිය උපදින්නෙ. සැපසේ නැත්නම්, දුකසේ ඉන්න කෙනාට සමාධිය උපදින්නෙ නෑ. ඒ සැපය උපදින්නේ කායික සැහැල්ලුව මුල්වෙලා. කායික සැහැල්ලුව නැත්නම් සැපය උපදින්නෙ නෑ.
කායික සැහැල්ලුව උපදින්නේ ප්‍රීතිය මුල්වෙලා. ප්‍රීතිය නැත්නම් කායික සැහැල්ලුව උපදින්නෙ නෑ. ප්‍රීතිය ඇතිවෙන්නෙ ප්‍රමුදිත භාවය මුල්වෙලා. ප්‍රමුදිත භාවය නැත්නම් ප්‍රීතිය උපදින්නෙ නෑ.
එතකොට බලන්ට කනස්සල්ලෙන් ඉන්නකොට සමාධියක් උපදිනවද කියල. කනස්සල අපිට ඇතිවෙලා තියෙන්නේ සමාධියට ආස කරල නේද? ඒක මගේ දෙයක් කියල අල්ලගෙන. තමාට ඕනැ විදිහට ඒක පවත්වගන්ට පුළුවන් කියන අදහසින් හිතල, ඒ දේ නැතිවුනොත් අපිට කණගාටුව ඇතිවෙනව. ඒක නැතිවෙලා යන එකත් ස්වභාවයක්.
කල්පනාකල යුත්තේ සමාධි මාත්‍රයක් හරි මට ඇතිවුනානෙ කියලයි. එහෙනම් ඒ භාග්‍යවතුන් වහන්සේ පෙන්වා දී තිබෙන මේ සීල, සමාධි, ප්‍රඥා පුරුදුකරන්ට ඕනැ කියල කල්පනා කරන්ට ඕනැ. එහෙම සිහිකරන කෙනා ආයෙ මුල ඉඳල භාවනාව පටන්ගන්නව.
නිවන් මඟ කොච්චර හරිද? මම එහෙනම් තවත් හොඳට පිළිවෙලකට සකසල අපි ගමනක් යනකොට පෙරනිමිති යාන්තම් පේනව. කනස්සල්ලක්ද ඇතිකර ගන්නෙ? ආයෙ වෙහෙස නිවාගෙන නිවී සැනසසිල්ලෙ යනවද? කලින් දාඩිය පෙරාගෙන, කඩිමුඩියෙ ගිය ගමනේ පෙර නිමිති පේනව. පෙරනිමිති දැක්කට පස්සෙ දාඩිය නිවාගෙන සතුටින් ගමන පටන්ගන්නව නේද?
අන්න ඒ වගේ සමාධි මාත්‍රයක් හරි ඇතිවුන කෙනා සතුටු වෙන්ට ඕනැ, "අනේ මට මේ සමාධි මාත්‍රයක් හරි ඇතිකරගන්ට පුළුවන් වුනානේද? ඉතින් මේ නිවන් මඟ කොයි තරම් සත්‍යයක්ද? ඇත්තක්ද? භාග්‍යවතුන් වහන්සේ ඒකානතයෙන්ම ඇත්තක් ද? කියල දීල තියෙන්නෙ" කියල.
"මම පිළිවෙලකට කරගන්ට ඕනැ" කියල. ආයෙ මුලට ඇවිල්ල සමාධිය කෙරෙහි ගෞරවය, සීලය කෙරෙහි ගෞරවය, ශාස්තෘ ගෞරවය උපදවාගෙන, ඉවසීමෙන්, සතුටෙන් කලබල නොවී ආයෙ බණ භාවනා පටන්ගන්නව. එතකොට එයාට සමාධිය උපදවාගන්ට පුළුවන්වෙයි.
සියලු දෙනාටම තෙරුවන් සරණයි!
උපුටා ගැනීම : http://www.dinamina.lk/kalanamithuro
෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴
පින්වත්නි,
සමාධිය කියන්නෙත් අනිත්‍ය දෙයක්. ඒක නැතිවෙලා යනව. පුහුණු වීමේදී සමාධිය යම් කලෙක ස්ථිරව තිබෙන ස්වභාවයකට පත්වෙනව, නමුත් කය බිඳෙන තෙක් විතරයි ඒ සමාධියත්. ඒ නිසා ආරම්භයේදී ඇතිවෙන පුංචි සමාධිය නැතිවෙලා යනව. ඉතින් ඒ ගැන කනගාටුවක් ඇතිකරගන්ට එපා. කනගාටුවක් ඇතිකරගත්තොත් ඒ කනගාටුවෙන් ඉන්න කෙනාට සමාධියක් ආයෙ උපදින්නෙ නෑ.
සමාධිය කියල කියන්නේ සැපය මුල්වෙලා උපදින එකක්. සැපසේ ඉන්න කෙනාටයි සමාධිය උපදින්නෙ. සැපසේ නැත්නම්, දුකසේ ඉන්න කෙනාට සමාධිය උපදින්නෙ නෑ. ඒ සැපය උපදින්නේ කායික සැහැල්ලුව මුල්වෙලා. කායික සැහැල්ලුව නැත්නම් සැපය උපදින්නෙ නෑ.
කායික සැහැල්ලුව උපදින්නේ ප්‍රීතිය මුල්වෙලා. ප්‍රීතිය නැත්නම් කායික සැහැල්ලුව උපදින්නෙ නෑ. ප්‍රීතිය ඇතිවෙන්නෙ ප්‍රමුදිත භාවය මුල්වෙලා. ප්‍රමුදිත භාවය නැත්නම් ප්‍රීතිය උපදින්නෙ නෑ.
එතකොට බලන්ට කනස්සල්ලෙන් ඉන්නකොට සමාධියක් උපදිනවද කියල. කනස්සල අපිට ඇතිවෙලා තියෙන්නේ සමාධියට ආස කරල නේද? ඒක මගේ දෙයක් කියල අල්ලගෙන. තමාට ඕනැ විදිහට ඒක පවත්වගන්ට පුළුවන් කියන අදහසින් හිතල, ඒ දේ නැතිවුනොත් අපිට කණගාටුව ඇතිවෙනව. ඒක නැතිවෙලා යන එකත් ස්වභාවයක්.
කල්පනාකල යුත්තේ සමාධි මාත්‍රයක් හරි මට ඇතිවුනානෙ කියලයි. එහෙනම් ඒ භාග්‍යවතුන් වහන්සේ පෙන්වා දී තිබෙන මේ සීල, සමාධි, ප්‍රඥා පුරුදුකරන්ට ඕනැ කියල කල්පනා කරන්ට ඕනැ. එහෙම සිහිකරන කෙනා ආයෙ මුල ඉඳල භාවනාව පටන්ගන්නව.
නිවන් මඟ කොච්චර හරිද? මම එහෙනම් තවත් හොඳට පිළිවෙලකට සකසල අපි ගමනක් යනකොට පෙරනිමිති යාන්තම් පේනව. කනස්සල්ලක්ද ඇතිකර ගන්නෙ? ආයෙ වෙහෙස නිවාගෙන නිවී සැනසසිල්ලෙ යනවද? කලින් දාඩිය පෙරාගෙන, කඩිමුඩියෙ ගිය ගමනේ පෙර නිමිති පේනව. පෙරනිමිති දැක්කට පස්සෙ දාඩිය නිවාගෙන සතුටින් ගමන පටන්ගන්නව නේද?
අන්න ඒ වගේ සමාධි මාත්‍රයක් හරි ඇතිවුන කෙනා සතුටු වෙන්ට ඕනැ, "අනේ මට මේ සමාධි මාත්‍රයක් හරි ඇතිකරගන්ට පුළුවන් වුනානේද? ඉතින් මේ නිවන් මඟ කොයි තරම් සත්‍යයක්ද? ඇත්තක්ද? භාග්‍යවතුන් වහන්සේ ඒකානතයෙන්ම ඇත්තක් ද? කියල දීල තියෙන්නෙ" කියල.
"මම පිළිවෙලකට කරගන්ට ඕනැ" කියල. ආයෙ මුලට ඇවිල්ල සමාධිය කෙරෙහි ගෞරවය, සීලය කෙරෙහි ගෞරවය, ශාස්තෘ ගෞරවය උපදවාගෙන, ඉවසීමෙන්, සතුටෙන් කලබල නොවී ආයෙ බණ භාවනා පටන්ගන්නව. එතකොට එයාට සමාධිය උපදවාගන්ට පුළුවන්වෙයි.
සියලු දෙනාටම තෙරුවන් සරණයි!
උපුටා ගැනීම : http://www.dinamina.lk/kalanamithuro
No comments:
Post a Comment