***පූජ්‍ය නාවලපිටියේ අරියවංශ ස්වාමීන් වහන්සේ***
෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴
පිරිසක් එක්ක වාසය කරනකොට සමාව දෙන්ට පුළුවන් හිතක් ඇතිකරගන්ට. ඒ වගේම තමයි සමාව ගන්ට පුළුවන් හිතක් හදාගන්ටත් ඕනැ. කෙනෙකුට සමාව ඉල්ලන්ට පුළුවන් වෙන්ටත් ඕනැ. ඒ වගේම යම් කෙනෙක් සමාව ඉල්ලුවොත් සමාව දෙන්ටත් පුළුවන් හිතකුත් තියෙන්ට ඕනැ.
ඒ දෙකම තියෙන්නෙ මෘදු හිතක් තියෙනව නම්. මෘදු හිතක් තියෙන කෙනා, තමාගෙන් වරදක් වුනහම සමාව ඉල්ලනව, "මට සමාවෙන්න" කියනව. ඒ වගේම තමයි, යම් කෙනෙක් සමාව ඉල්ලුවොත් එයාට සමාව දෙනව මෘදු කෙනා, සත්පුරුෂ කෙනා.
අසත්පුරුෂ කෙනාගේ ස්වභාවය තමයි, වරදක් කලහම ඒ වරද කළා කියල දැන දැනත් සමාව ගන්න කැමති නෑ. ඒ වගේම තමයි යම් කෙනෙක් පුන පුනා සමාව ඉල්ලද්දීත් සමාව දෙන්ට කැමති නෑ. ඒ අසත්පුරුෂ භාවය.
බලන්න, මේ අසත්පුරුෂ ස්වභාවය නිසා වැනසිලා යන හැටි. ඇයි, සමාව ඉල්ලත්දීත් සමාව දෙන්ට කැමතිවෙන්නෙ නැත්තෙ? ඒ මහා ගුණය අඳූරන්නෙ නෑ.
ඒ සමාව ඉල්ලන කෙනා ලඟ මහා ගුණයක් තියෙනව ඒකයි සමාව ඉල්ලන්නෙ. එයා වරද පිළිගත්ත. මෘදු බවට පත්වුනා. මොලොක් බවට පත්වුනා. නිහතමානී බවට පත්වුනා. සමාව ඉල්ලනව කියන්නෙ ඒකනෙ.
සමාව ඉල්ලන කෙනා තුළ මෘදු බව තියෙනව. මෘදු මොලොක් බව තියෙනව. නිහතමානී බව තියෙනව, ඉවසීම තියෙනව. ගුණ ධර්ම ගොඩාක් සහිතව තමයි කෙනෙක් සමාව ඉල්ලන්නෙ.
නමුත් අසත්පුරුෂයාට ඒ ගුණ මාත්‍රයක් තේරුම්ගන්න බෑ. ඒ නිසා අපි කව්රුත් වරදක් වුනහම සමාව ඉල්ලන්න තරම් මෘදු හිතක් හදාගන්ට ඕනැ. ඒ වගේම තමයි යම් කෙනෙක් සමාව ඉල්ලුවොත් සමාව දෙන්ටත් අපි ලඟ ගුණවත් හිතක් තියෙන්ට ඕනැ.
සියලු දෙනාටම තෙරුවන් සරණයි!
උපුටා ගැනීම : http://www.dinamina.lk/kalanamithuro
Saturday, December 25, 2010
අනිත්‍යය ධර්මය වටහා ගනිමු
***පූජ්‍ය නාවලපිටියේ අරියවංශ ස්වාමීන් වහන්සේ***
෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴
භාග්‍යවතුන් වහන්සේ අපිට පෙන්වා දෙනවා, "පින්වත් මහණෙනි, මේ ඇස කියන්නෙ අනිත්‍ය දෙයක්. වෙනස්වෙන දෙයක්, අන්‍ය ස්වභාවයකට පත්වෙන දෙයක්. කණ කියන්නෙ වෙනස්වෙන දෙයක්, අනිත්‍ය දෙයක්, අන්‍ය ස්වභාවයකට පත්වෙන දෙයක්.
නාසය කියන්නෙ අනිත්‍ය දෙයක්, වෙනස්වෙන දෙයක්, අන්‍ය ස්වභාවයකට පත්වෙන දෙයක්. දිව කියන්නෙ අනිත්‍ය දෙයක්, වෙනස්වෙන දෙයක්, අන්‍ය ස්වභාවකට පත්වෙන දෙයක්. කය කියන්නෙ අනිත්‍ය දෙයක්, වෙනස්වෙන දෙයක්, අන්‍ය ස්වභාවයකට පත්වෙන දෙයක්.
සිත කියන්නෙ අනිත්‍ය දෙයක්, වෙනස්වෙන දෙයක්, අන්‍ය ස්වභාවයකට පත්වෙන දෙයක්" කියල. භාග්‍යවතුන් වහන්සේ කියා දෙනවා, "පින්වත් මහණෙනි මෙන්න මේ ධර්මය යම් කෙනෙක් ඔය ආකාරයට ම ශ්‍රද්ධාවෙන් අදහාගත්තොත්, ශ්‍රද්ධාවෙන් බැසගත්තොත්, අන්න එයාට කියනව සද්ධානුසාරී කෙනා කියල. එයාට කියනවා පෘතජ්ජන භූමිය ඉක්මවු කෙනා කියල. එයාට කියනවා සත්පුරුෂ භූමියට පැමිණුන කෙනා කියල.
එතකොට එයා පිළිබඳව භාග්‍යවතුන් වහන්සේ අපිට පෙන්වා දෙනවා, "පින්වත් මහණෙනි, මෙන්න මේ කෙනා අතින් සතර අපායෙ වැටෙන යම් කර්ම තියෙනව නම්, අන්න එබඳූ කර්ම සිදුවීම අභව්‍යයයි.
එයා අතින් සිද්ධවෙන්නෙ නෑ" කියල කියනව. ඒ වගේම තමයි, එයා සෝතාපන්න නොවී කළුරිය කරන්නෙත් නෑ කියල කියනව. ඒ කොහොම කෙනාද? ඇස, කණ, නාසය, දිව, ශරීරය, සිත කියන ආයතන අනිත්‍යයි කියල තේරුම්ගත්ත කෙනා, අනිත්‍යයි කියල අදහාගත්ත කෙනා. මේ ආයතන හය අනිත්‍යයයි, වෙනස්වෙන දේවල්, අන්‍යය ස්වභාවයකට පත්වෙන දෙවල් කියල ශ්‍රද්ධාවෙන් අදහගත්ත නම්, ආන්න එයාට කියන්නෙ සද්ධානුසාරී කෙනා කියල.
එයා අසත්පුරුෂ භූමිය ඉක්මවල ගිහිල්ල තියෙන්නෙ. සත්පුරුෂ භූමියට පැමිණිලා. සතර අපාය වැටෙන යම් කර්ම තියෙනව නම්, එවැනි කර්ම එයා අතින් සිද්ධවෙන්නෙ නෑ. ඒ වගේම තමයි, සෝතාපන්න නොවී කළුරිය කිරීමක් සිද්ධවෙන්නෙත් නෑ. මැරෙන්න මොහොතක් තියා හරි එයා සෝතාපන්න වෙනව.
එතකොට එයාට සතර අපායෙන් නිදහස් වීමට අවස්ථාවක් ලැබිලද? නැද්ද? සතර අපායෙන් නිදහස්වීමට අවස්ථාවක් එයාට ඉපදිලා නේද? අපි මේ ධර්මයට පිවිසිය යුත්තේ එතනින් නේද? දැන් අපිට කල්පනා කරන්ට අවස්ථාවක් තියෙනවා. අපි මේ ධර්මයේ හැසිරෙනවා කියල කුමක්ද කල යුත්තේ? දැන් අපි පොත පත බලනව, දේශනා අහනව, බණ භාවනා කරනව, වත් පිළිවෙත් කරනව, ධර්ම කතාව කරනව, පාඩම් කරනව. මේ නොයෙකුත් දේවල් අපි කරනව, ධර්මය හැසිරෙනවා කියල.
මේ සියලු කටයුතුවලින් කුමක් උදෙසාද අපි මේ ධර්මයේ හැසිරෙන්නෙ? අනිත්‍ය තේරුම්ගැනීම පිණිස. අනිත්‍ය කියන ධර්මතාවය වටහාගැනීම පිණිසයි ධර්මයේ හැසිරෙන්නෙ. අනිත්‍ය කියන ධර්මය අපි අවබෝධ නොකර මේ ධර්මයෙන් අංශු මාත්‍රයකවත් ප්‍රයෝජනයක් ගන්න බෑ. මේ ධර්මය මුළුමණින්ම තියෙන්නෙ අනිත්‍යය කියන ධර්මය තේරුම්ගැනීම පිණිස.
අනිත්‍යය කියන ධර්මතාවය අපි තේරුම්ගත්තොත් මේ ධර්මයෙන් පරිපූර්ණ වූ ප්‍රයෝජන ලබාගන්න පුළුවන්. මේ ධර්මයෙන් අපිට අත්කරගන්ට තියෙන පරිපූර්ණ වූ ප්‍රයෝජනය මොකක්ද? දුකෙන් නිදහස්වීම. නිවන අවබෝධකිරීම. එතකොට දුකෙන් නිදහස්වීමත්, නිවන අවබෝධවීමත් සිදුවෙන්නේ, අනිත්‍යය කියන ධර්මතාවය තේරුම්ගැනීමෙන්.
අනිත්‍ය තේරුම්ගන්නෙ නැති කෙනාට දුකේ නිදහස්වීමක්, නිවන අවබෝධකිරීමක් නෑ. ඒ නිසා අපි ආරම්භයේදී ම අනිත්‍යය කියන ධර්මතාවය පිළිගන්න ඕනැ. ඒකයි මේ ඇස අනිත්‍යයි, වෙනස්වෙන දෙයක්, අන්‍යය ස්වභාවයකට පත්වෙන දෙයක් කියන මේ ධර්මතාවය ශ්‍රද්ධාවෙන් අදහාගන්න කෙනා සද්ධානුසාරී කෙනා බවට පත්වෙනව.
භාග්‍යවතුන් වහන්සේ යමක් අනිත්‍යයයි කියල දේශනාකලා නම්, අන්න ඒ අනිත්‍යයි කියල අපිට පෙන්වා දුන් ඒ ධර්මය යම් කෙනෙක් අදහාගත්තොත්, ශ්‍රද්ධාවෙන් පිළිගත්තොත් එපමණකින් ම එයා නිවන් මගට බැසගත්කෙනා බවට පත්වෙනව. ශ්‍රද්ධාවෙන් අදහාගත යුත්තේ. ඒ
සියලු දෙනාටම තෙරුවන් සරණයි!
උපුටා ගැනීම : http://www.dinamina.lk/kalanamithuro
෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴
භාග්‍යවතුන් වහන්සේ අපිට පෙන්වා දෙනවා, "පින්වත් මහණෙනි, මේ ඇස කියන්නෙ අනිත්‍ය දෙයක්. වෙනස්වෙන දෙයක්, අන්‍ය ස්වභාවයකට පත්වෙන දෙයක්. කණ කියන්නෙ වෙනස්වෙන දෙයක්, අනිත්‍ය දෙයක්, අන්‍ය ස්වභාවයකට පත්වෙන දෙයක්.
නාසය කියන්නෙ අනිත්‍ය දෙයක්, වෙනස්වෙන දෙයක්, අන්‍ය ස්වභාවයකට පත්වෙන දෙයක්. දිව කියන්නෙ අනිත්‍ය දෙයක්, වෙනස්වෙන දෙයක්, අන්‍ය ස්වභාවකට පත්වෙන දෙයක්. කය කියන්නෙ අනිත්‍ය දෙයක්, වෙනස්වෙන දෙයක්, අන්‍ය ස්වභාවයකට පත්වෙන දෙයක්.
සිත කියන්නෙ අනිත්‍ය දෙයක්, වෙනස්වෙන දෙයක්, අන්‍ය ස්වභාවයකට පත්වෙන දෙයක්" කියල. භාග්‍යවතුන් වහන්සේ කියා දෙනවා, "පින්වත් මහණෙනි මෙන්න මේ ධර්මය යම් කෙනෙක් ඔය ආකාරයට ම ශ්‍රද්ධාවෙන් අදහාගත්තොත්, ශ්‍රද්ධාවෙන් බැසගත්තොත්, අන්න එයාට කියනව සද්ධානුසාරී කෙනා කියල. එයාට කියනවා පෘතජ්ජන භූමිය ඉක්මවු කෙනා කියල. එයාට කියනවා සත්පුරුෂ භූමියට පැමිණුන කෙනා කියල.
එතකොට එයා පිළිබඳව භාග්‍යවතුන් වහන්සේ අපිට පෙන්වා දෙනවා, "පින්වත් මහණෙනි, මෙන්න මේ කෙනා අතින් සතර අපායෙ වැටෙන යම් කර්ම තියෙනව නම්, අන්න එබඳූ කර්ම සිදුවීම අභව්‍යයයි.
එයා අතින් සිද්ධවෙන්නෙ නෑ" කියල කියනව. ඒ වගේම තමයි, එයා සෝතාපන්න නොවී කළුරිය කරන්නෙත් නෑ කියල කියනව. ඒ කොහොම කෙනාද? ඇස, කණ, නාසය, දිව, ශරීරය, සිත කියන ආයතන අනිත්‍යයි කියල තේරුම්ගත්ත කෙනා, අනිත්‍යයි කියල අදහාගත්ත කෙනා. මේ ආයතන හය අනිත්‍යයයි, වෙනස්වෙන දේවල්, අන්‍යය ස්වභාවයකට පත්වෙන දෙවල් කියල ශ්‍රද්ධාවෙන් අදහගත්ත නම්, ආන්න එයාට කියන්නෙ සද්ධානුසාරී කෙනා කියල.
එයා අසත්පුරුෂ භූමිය ඉක්මවල ගිහිල්ල තියෙන්නෙ. සත්පුරුෂ භූමියට පැමිණිලා. සතර අපාය වැටෙන යම් කර්ම තියෙනව නම්, එවැනි කර්ම එයා අතින් සිද්ධවෙන්නෙ නෑ. ඒ වගේම තමයි, සෝතාපන්න නොවී කළුරිය කිරීමක් සිද්ධවෙන්නෙත් නෑ. මැරෙන්න මොහොතක් තියා හරි එයා සෝතාපන්න වෙනව.
එතකොට එයාට සතර අපායෙන් නිදහස් වීමට අවස්ථාවක් ලැබිලද? නැද්ද? සතර අපායෙන් නිදහස්වීමට අවස්ථාවක් එයාට ඉපදිලා නේද? අපි මේ ධර්මයට පිවිසිය යුත්තේ එතනින් නේද? දැන් අපිට කල්පනා කරන්ට අවස්ථාවක් තියෙනවා. අපි මේ ධර්මයේ හැසිරෙනවා කියල කුමක්ද කල යුත්තේ? දැන් අපි පොත පත බලනව, දේශනා අහනව, බණ භාවනා කරනව, වත් පිළිවෙත් කරනව, ධර්ම කතාව කරනව, පාඩම් කරනව. මේ නොයෙකුත් දේවල් අපි කරනව, ධර්මය හැසිරෙනවා කියල.
මේ සියලු කටයුතුවලින් කුමක් උදෙසාද අපි මේ ධර්මයේ හැසිරෙන්නෙ? අනිත්‍ය තේරුම්ගැනීම පිණිස. අනිත්‍ය කියන ධර්මතාවය වටහාගැනීම පිණිසයි ධර්මයේ හැසිරෙන්නෙ. අනිත්‍ය කියන ධර්මය අපි අවබෝධ නොකර මේ ධර්මයෙන් අංශු මාත්‍රයකවත් ප්‍රයෝජනයක් ගන්න බෑ. මේ ධර්මය මුළුමණින්ම තියෙන්නෙ අනිත්‍යය කියන ධර්මය තේරුම්ගැනීම පිණිස.
අනිත්‍යය කියන ධර්මතාවය අපි තේරුම්ගත්තොත් මේ ධර්මයෙන් පරිපූර්ණ වූ ප්‍රයෝජන ලබාගන්න පුළුවන්. මේ ධර්මයෙන් අපිට අත්කරගන්ට තියෙන පරිපූර්ණ වූ ප්‍රයෝජනය මොකක්ද? දුකෙන් නිදහස්වීම. නිවන අවබෝධකිරීම. එතකොට දුකෙන් නිදහස්වීමත්, නිවන අවබෝධවීමත් සිදුවෙන්නේ, අනිත්‍යය කියන ධර්මතාවය තේරුම්ගැනීමෙන්.
අනිත්‍ය තේරුම්ගන්නෙ නැති කෙනාට දුකේ නිදහස්වීමක්, නිවන අවබෝධකිරීමක් නෑ. ඒ නිසා අපි ආරම්භයේදී ම අනිත්‍යය කියන ධර්මතාවය පිළිගන්න ඕනැ. ඒකයි මේ ඇස අනිත්‍යයි, වෙනස්වෙන දෙයක්, අන්‍යය ස්වභාවයකට පත්වෙන දෙයක් කියන මේ ධර්මතාවය ශ්‍රද්ධාවෙන් අදහාගන්න කෙනා සද්ධානුසාරී කෙනා බවට පත්වෙනව.
භාග්‍යවතුන් වහන්සේ යමක් අනිත්‍යයයි කියල දේශනාකලා නම්, අන්න ඒ අනිත්‍යයි කියල අපිට පෙන්වා දුන් ඒ ධර්මය යම් කෙනෙක් අදහාගත්තොත්, ශ්‍රද්ධාවෙන් පිළිගත්තොත් එපමණකින් ම එයා නිවන් මගට බැසගත්කෙනා බවට පත්වෙනව. ශ්‍රද්ධාවෙන් අදහාගත යුත්තේ. ඒ
සියලු දෙනාටම තෙරුවන් සරණයි!
උපුටා ගැනීම : http://www.dinamina.lk/kalanamithuro
ජීවිතේ ඇත්ත තේරුම් ගනිමු
***පූජ්‍ය නාවලපිටියේ අරියවංශ ස්වාමීන් වහන්සේ***
෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴
යම් කෙනෙක් ජීවිතේ ඇත්ත ස්වභාවය තේරුම් නොගෙන සිටින තාක්, එයාට අකුසල් දුරුකරගන්ටත්, කුසල් දියුණුකරගන්ටත් සැලසෙන්නෙ නෑ. ජීවිතේ ඇත්ත ස්වභාවය තේරුම්ගත්තොත් එයාට කුසල් දියුණුකරගන්ටත්, අකුසල් දුරුකරගන්ටත් අවස්ථාව උදාවෙනව.
ජීවිතේ ඇත්ත ස්වභාවය තේරුම්ගන්නව කියන එක ගොඩාක් අමාරුයි. ජීවිතේ ඇත්ත ස්වභාවය තේරුම්ගැනීම පිණිස උපකාරවෙන වැදගත් ම කාරණය මොකක්ද? ඒ භාග්‍යවතුන් වහන්සේ වදාළ ධර්මය කෙරෙහි විශ්වාසය. ඒ ධර්මය අදහාගැනීම. එහෙම නැත්නම් ඒ ධර්මය කෙරෙහි පැහැදීම, ශ්‍රද්ධාව. ඒක තමයි ජීවිතේ ඇත්ත ස්වභාවය තේරුම්ගන්න වුවමනා කරන්නේ.
අපිට ගොඩාක් පාඩම් තිබුණත්, කොච්චර දේශනා කියවල තිබුණත්, එපමණකින් ම ජීවිතේ ඇත්ත ස්වභාවය වැටහෙන්නෙ නෑ. අපි යම් ධර්මයක් කියවල හෝ අහල හෝ තියෙනව නම්, ඒ ඇසූ හෝ කියවා තිබෙන ධර්මය පිළිගත්තනම්, ඒ ධර්මය අදහා ගත්තනම්, එපමණකින් ම එයාට ජීවිතේ ඇත්ත ස්වභාවය තේරුම්ගන්න පුළුවන් වෙනව. අපි පොත පත බැලූ පමණින් ජීවිතේ ඇත්ත ස්වභාවය තේරෙන්නේ නෑ.
ධර්මය කෙරෙහි විශ්වාසයකට එනවනම් අපිට අර්බුධ තියෙයිද? අර්බුධ දුරුවෙයිද? ප්‍රශ්ණ නිරවුල්වෙන්ට පටන්ගන්නව නේද? දැන් හොඳට බලන්න මේ ජීවිතේ ප්‍රශ්ණ අර්බුධ ඇතිවෙලාද, අඩුවෙලාද? හොඳට බලන්න තම තමන්ගෙ ජීවිත දිහා. කලින් නොතිබූ ප්‍රශ්ණ ඇතිවෙලා.
එතකොට තේරෙන දෙයක් තමයි ධර්මය කෙරෙහි හොඳ විශ්වාසයකට ආවනම්, නිරවුල් බවකට ආවනම්, එහෙම නැත්නම් ඒ ධර්මය අදහාගත්තා නම්, එයාට ප්‍රශ්ණ අලුතින් හටගන්න හේතුවක් නෑ. එතකොට පරණ ප්‍රශ්නෙ විතරයි තියෙන්නෙ. මොකක්ද තියෙන ප්‍රශ්නෙ? රාග, ද්වේෂ, මෝහ. ආයෙ ඉපදි ඉපදි මැරි මැරී යන එක. ඒක මොකක් මුල්කරගෙනද තියෙන්නෙ? රාග, ද්වේෂ, මෝහ මුල්කරගෙනයි.
ඒක නේද අර්බුධය. අලුතින් අර්බුධ හටගන්න පුළුවන්ද අපිට. අලුත් අර්බුධ නෑ. මේ රාග ද්වේෂ මෝහ මුල්කරගෙන හටගන්නා වූ දේ තමයි තියෙන්නෙ. ඉතින් අපිට ධර්මය කෙරෙහි හොඳ විශ්වාසයකට ආවොත්, මේ අර්බුධය විසෙඳන්ට පටන්ගන්නවද නැද්ද? පටන්ගන්නව. එහෙනම් අපි විසින් කලයුතු එක ම දේ තමයි ධර්මය ඉගෙනගනිමින් ඒ ඉගෙනගන්න ධර්මය කෙරෙහි බලවත් පැහැදීමක් ඇතිකරගන්ට වෑයම් කිරීම, කැමැත්ත උපදවා ගැනීම, ඒ දහම අදහාගැනීම.
එපමණකින් ම එයාට ජීවිතය පිළිබඳව ඇත්ත ඇති සැටියෙන් දැකගැනීමේ හැකියාව උපදිනව. අන්න එපමණකින්ම කුසල් දියුණුකරගන්ටත්, ඒ උපදවගත්ත කුසල් වැඩිදියුණු කරගන්ටත්, නොනැසී පවත්වගන්ටත් හැකියාව උපදිනව. ඒ වගේම අකුසල් අඳූනගෙන, අකුසල් දුරුකරගැනීමට හැකියාව උපදිනව, ඒ ධර්මය අදහාගැනීමෙන් ම. ධර්මය අදහාගැනීමෙන් ජීවිතේ පිළිබඳ ඇත්ත ඇති සැටියෙන් දැකගන්ට අපිට හැකියාව උපදිනව. අන්න ඒ හැකියාව මුල්කරගෙන අකුසල් දුරුකරගන්ටත් කුසල් උපදවගන්ටත් අවස්ථාව උපදිනව.
සියලු දෙනාටම තෙරුවන් සරණයි!
උපුටා ගැනීම : http://www.dinamina.lk/kalanamithuro
෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴
යම් කෙනෙක් ජීවිතේ ඇත්ත ස්වභාවය තේරුම් නොගෙන සිටින තාක්, එයාට අකුසල් දුරුකරගන්ටත්, කුසල් දියුණුකරගන්ටත් සැලසෙන්නෙ නෑ. ජීවිතේ ඇත්ත ස්වභාවය තේරුම්ගත්තොත් එයාට කුසල් දියුණුකරගන්ටත්, අකුසල් දුරුකරගන්ටත් අවස්ථාව උදාවෙනව.
ජීවිතේ ඇත්ත ස්වභාවය තේරුම්ගන්නව කියන එක ගොඩාක් අමාරුයි. ජීවිතේ ඇත්ත ස්වභාවය තේරුම්ගැනීම පිණිස උපකාරවෙන වැදගත් ම කාරණය මොකක්ද? ඒ භාග්‍යවතුන් වහන්සේ වදාළ ධර්මය කෙරෙහි විශ්වාසය. ඒ ධර්මය අදහාගැනීම. එහෙම නැත්නම් ඒ ධර්මය කෙරෙහි පැහැදීම, ශ්‍රද්ධාව. ඒක තමයි ජීවිතේ ඇත්ත ස්වභාවය තේරුම්ගන්න වුවමනා කරන්නේ.
අපිට ගොඩාක් පාඩම් තිබුණත්, කොච්චර දේශනා කියවල තිබුණත්, එපමණකින් ම ජීවිතේ ඇත්ත ස්වභාවය වැටහෙන්නෙ නෑ. අපි යම් ධර්මයක් කියවල හෝ අහල හෝ තියෙනව නම්, ඒ ඇසූ හෝ කියවා තිබෙන ධර්මය පිළිගත්තනම්, ඒ ධර්මය අදහා ගත්තනම්, එපමණකින් ම එයාට ජීවිතේ ඇත්ත ස්වභාවය තේරුම්ගන්න පුළුවන් වෙනව. අපි පොත පත බැලූ පමණින් ජීවිතේ ඇත්ත ස්වභාවය තේරෙන්නේ නෑ.
ධර්මය කෙරෙහි විශ්වාසයකට එනවනම් අපිට අර්බුධ තියෙයිද? අර්බුධ දුරුවෙයිද? ප්‍රශ්ණ නිරවුල්වෙන්ට පටන්ගන්නව නේද? දැන් හොඳට බලන්න මේ ජීවිතේ ප්‍රශ්ණ අර්බුධ ඇතිවෙලාද, අඩුවෙලාද? හොඳට බලන්න තම තමන්ගෙ ජීවිත දිහා. කලින් නොතිබූ ප්‍රශ්ණ ඇතිවෙලා.
එතකොට තේරෙන දෙයක් තමයි ධර්මය කෙරෙහි හොඳ විශ්වාසයකට ආවනම්, නිරවුල් බවකට ආවනම්, එහෙම නැත්නම් ඒ ධර්මය අදහාගත්තා නම්, එයාට ප්‍රශ්ණ අලුතින් හටගන්න හේතුවක් නෑ. එතකොට පරණ ප්‍රශ්නෙ විතරයි තියෙන්නෙ. මොකක්ද තියෙන ප්‍රශ්නෙ? රාග, ද්වේෂ, මෝහ. ආයෙ ඉපදි ඉපදි මැරි මැරී යන එක. ඒක මොකක් මුල්කරගෙනද තියෙන්නෙ? රාග, ද්වේෂ, මෝහ මුල්කරගෙනයි.
ඒක නේද අර්බුධය. අලුතින් අර්බුධ හටගන්න පුළුවන්ද අපිට. අලුත් අර්බුධ නෑ. මේ රාග ද්වේෂ මෝහ මුල්කරගෙන හටගන්නා වූ දේ තමයි තියෙන්නෙ. ඉතින් අපිට ධර්මය කෙරෙහි හොඳ විශ්වාසයකට ආවොත්, මේ අර්බුධය විසෙඳන්ට පටන්ගන්නවද නැද්ද? පටන්ගන්නව. එහෙනම් අපි විසින් කලයුතු එක ම දේ තමයි ධර්මය ඉගෙනගනිමින් ඒ ඉගෙනගන්න ධර්මය කෙරෙහි බලවත් පැහැදීමක් ඇතිකරගන්ට වෑයම් කිරීම, කැමැත්ත උපදවා ගැනීම, ඒ දහම අදහාගැනීම.
එපමණකින් ම එයාට ජීවිතය පිළිබඳව ඇත්ත ඇති සැටියෙන් දැකගැනීමේ හැකියාව උපදිනව. අන්න එපමණකින්ම කුසල් දියුණුකරගන්ටත්, ඒ උපදවගත්ත කුසල් වැඩිදියුණු කරගන්ටත්, නොනැසී පවත්වගන්ටත් හැකියාව උපදිනව. ඒ වගේම අකුසල් අඳූනගෙන, අකුසල් දුරුකරගැනීමට හැකියාව උපදිනව, ඒ ධර්මය අදහාගැනීමෙන් ම. ධර්මය අදහාගැනීමෙන් ජීවිතේ පිළිබඳ ඇත්ත ඇති සැටියෙන් දැකගන්ට අපිට හැකියාව උපදිනව. අන්න ඒ හැකියාව මුල්කරගෙන අකුසල් දුරුකරගන්ටත් කුසල් උපදවගන්ටත් අවස්ථාව උපදිනව.
සියලු දෙනාටම තෙරුවන් සරණයි!
උපුටා ගැනීම : http://www.dinamina.lk/kalanamithuro
රාග ගින්නෙන් නිදහස්වෙමු
***පූජ්‍ය නාවලපිටියේ අරියවංශ ස්වාමීන් වහන්සේ***
෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴
යම් කෙනෙකුගෙ හිත රාගයෙන් වෙලාගත්තා ම එයාට තමන්ගේ යහපත පිණිස හිතන්නත් බෑ. අනුන්ගෙ යහපත පිණිස හිතන්නත් බෑ. දෙපැත්තට ම යහපත පිණිස හිතන්න එයාට බෑ. නමුත් රාගය දුරුවුනහම, ම තමන්ට යහපත පිණිසත් හිතන්ට එයාට පුළුවන්. අනුන්ට යහපත පිණිස හිතන්නත් එයාට පුළුවන්.
ඒ දෙපැත්තටම යහපත පිණිස හිතන්න එයාට පුළුවන්. ප්‍රහාණය වුනහ ඒ වගේම තමයි, හිත රාගයෙන් යටවුනහ ම, රාගයෙන් වෙලාගත්තහ ම එයා කායිකව දුෂ්චරිතයේ යෙදෙනව, වාචසික දුෂ්චරිතයෙත් යෙදෙනව, මානසික දුශ්චරිතයෙත් යෙදෙනව. නමුත් රාගය ප්‍රහාණය වුනහම එයා කායික දුශ්චරිතයේ යෙදෙන්නෙ නෑ, මානසික දුශ්චරිතයේ යෙදෙන්නෙත් නෑ, වාචසික දුශ්චරිතයෙ යෙදෙන්නෙත් නෑ.
නමුත් රාගය ප්‍රහාණය කරපු කෙනා, රාගය දුරු කරපු කෙනා සුචරිතය මේකයි, දුශ්චරිතය මේකයි කියල දන්නව. භාග්‍යවතුන් වහන්සේ පෙන්වා දුන් ධර්මයේ හැරුනුවිට රාග, ද්වේශ, මෝහ වල ස්වභාවය අපිට වෙන දිහාකින් ඉගෙනගන්න පුළුවන්ද? බෑ. මේ දේශනාවල් ඉගෙනගෙන එයා පිළිගත්තොත්, එයා මේ කාරණාව අදහාගත්තොත් එයා යම් පැහැදීමකට එනව.
අපේ හිතට රාගය ආපුවාම හිත ගිනිගන්නව යටවනව, ඒ වෙලාවට තමන්ටත් අනුන්ටත් යහපත පිණිස හිතන්න තේරෙන්නෙ නෑ. එයාට කායික දුෂ්චරිතය, වාචසික දුශ්චරිතය, මානසික දුශ්චරිතය තෝර බේරගන්ට බෑ. සුචරිතය තෝරබේර ගන්ට බෑ. තමන් තුළ සිදුවෙන මේ ස්වභාවය එයාට තේරුනොත් එහෙම, එයා ඉගෙන ගත්ත ධර්මය කෙරෙහි පහදීද, නැද්ද? පහදිනව.
දැන් මේ ධර්මයන් තෝර බේරගෙන හිටියෙ නැත්නම්, අදහගෙන හිටියෙ නැත්නම්, මොකද වෙන්නෙ? එයා රාගය ඇවිල්ල හිත ගිනිගන්නවා එක. එතකොට තමන්ටත් අනුන්ටත් යහපත පිණිස හිතන්න බැරිවෙනවා, රාගයට හිත යටවෙන එක අමුතු දෙයක්ද? ස්වභාවයද? ඒ රාගයේ ස්වභාවය. ඇත්ත ස්වභාවය. මෙබඳූ ස්වභාවයක් තියෙන නිසා තමයි රාගයෙන් නිදහස්වෙන්ට කියල අපිට පෙන්වා දෙන්නෙ. මේ රාගයේ මෙබඳූ ආදීනවයක් තිබෙන නිසා තමයි භාග්‍යවතුන් වහන්සේ විසින් රාගයේ ප්‍රහාණය පනවන්නෙ.
රාගයේ මෙබදු ආදීනවයක් නැත්නම්, ද්වේෂයේ මෙබඳූ ආදීනවයක් නැත්නම්, මෝහයේ මෙබඳූ ආදීනවයක් නැත්නම් රාග, ද්වේෂ, මෝහවල ප්‍රහාණය පනවන්ට වුවමනා කරන්නෙ නෑ. මේ ආදීනවය තියෙන නිසා තමයි රාග, ද්වේෂ, මෝහ ප්‍රහාණය කරන්ට කියල භාග්‍යවතුන් වහන්සේ එහෙනම් මේ රාග, ද්වේෂ, මෝහ වල ස්වභාවය පිළිගන්න, තේරුම්ගන්න. ඒක තේරුම්ගන්නෙත්, පිළිගන්නෙත් මේ ධර්මයේ කියා තියෙන දේ අහල, එහෙම නැත්නම් කියවල ඒක ඇත්තයි පිළිගත්තොත්. එතොකට ඒක අපේ දැනුමක්.
ඒ දැනුම කුමක් මුල්කරගෙනද ඇතිවුනේ? ශ්‍රද්ධාව මුල්කරගෙන. භාග්‍යවතුන් වහන්සේගේ අවබෝධය අදහාගැනීමෙන් තමයි අපිට ඒ දැනුම ආවෙ. අන්න ඒ දැනගත්ත ධර්මය යම් දවසක අපිට දකින්න පුළුවන් පොඩිකාලේ අම්ම තාත්ත කියනව, "දරුවො ගින්දර අල්ලන්න එපා, පිච්චෙනව" කියල. "ලාම්පුව අල්ලන්න එපා පිච්චෙනව" කියනව. ඉතින් මේ දරුව ඒක පිළිගන්නෙ නෑ.
හැබැයි එයාට පිච්චෙනව කියල යම්තම් මතකයක් තියෙන්න පුළුවන්. එයා ගිහිල්ල ලාම්පුවට අත තියෙනව. එතකොට පිච්චෙනව. එතකොට එයා කලින් දැනගෙන හිටපු එක දකින්න පුළුවන්වෙනව. නේද? එදාට එයා තේරුම්ගන්නව අම්ම ඇත්තයි කිව්වෙ කියල. ඊට පස්සෙ අම්ම යමක් කිව්වොත් එහෙම එයා පිළිගන්නව. "එදා අම්ම කිව්ව ගින්දර අල්ලන්න එපා කියල. මම ගිහිල්ල ඇල්ලුව, පිච්චුනා. මීට පස්සෙනම් අම්ම එපා කිව්ව එකක් මම කරන්නෙ නෑ" කියල එයා පිළිගන්නව.
එතකොට අම්ම කෙරෙහි විශ්වාසය වැඩිවුනාද? අඩුවුනාද? ඒ විශ්වාසය වැඩිවුනේ කුමක් මුල්කරගෙනද? එදා දැන ගත්ත දේ දැක්කට පස්සෙ. කියනකොට දැනගත්ත. ඒක සිද්ධවුනාට පස්සෙ දැක ගත්ත කාරණාව. "අම්ම එපා කිව්වොත් මම ආයෙ කරන්නෙ නෑ" කියල නුවණ තියෙන දරුව අන්න ඒ වගේමයි නුවණ තියෙන ශ්‍රාවකයා මේ ධර්මය අදහාගන්නව. අදහාගෙන තමා තුළ ඒක හටගන්නකොට ඒ අදහාගැනීම බලවත් වෙනව. ධර්මය දැකගන්නව. වැටහුණා නේද? එයා කලන්තෙ දාන්නෙ නෑ.
එයා සතුටට පත්වෙනව, " මේ ධර්මය ඇහුවෙ නැත්නම් මට මේක දැක ගන්ට ලැබෙන්නෙ නෑ. එහෙම නොවුනනම් මට කවදාවත් මේකෙන් නිදහස්වීමක් ගැන හිතාගන්නවත් බෑ. එහෙනම් මම මේ ගින්නෙ පිච්චි පිච්චිම වැනසෙනව නේද?" කියල එයා කල්පනා කරනව. එතකොට එයා ඒ ධර්මය කෙරෙහිත්, ධර්මය කියා දුන් අය කෙරෙහිත් පහදිනව.
සියලු දෙනාටම තෙරුවන් සරණයි!
උපුටා ගැනීම : http://www.dinamina.lk/kalanamithuro
෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴
යම් කෙනෙකුගෙ හිත රාගයෙන් වෙලාගත්තා ම එයාට තමන්ගේ යහපත පිණිස හිතන්නත් බෑ. අනුන්ගෙ යහපත පිණිස හිතන්නත් බෑ. දෙපැත්තට ම යහපත පිණිස හිතන්න එයාට බෑ. නමුත් රාගය දුරුවුනහම, ම තමන්ට යහපත පිණිසත් හිතන්ට එයාට පුළුවන්. අනුන්ට යහපත පිණිස හිතන්නත් එයාට පුළුවන්.
ඒ දෙපැත්තටම යහපත පිණිස හිතන්න එයාට පුළුවන්. ප්‍රහාණය වුනහ ඒ වගේම තමයි, හිත රාගයෙන් යටවුනහ ම, රාගයෙන් වෙලාගත්තහ ම එයා කායිකව දුෂ්චරිතයේ යෙදෙනව, වාචසික දුෂ්චරිතයෙත් යෙදෙනව, මානසික දුශ්චරිතයෙත් යෙදෙනව. නමුත් රාගය ප්‍රහාණය වුනහම එයා කායික දුශ්චරිතයේ යෙදෙන්නෙ නෑ, මානසික දුශ්චරිතයේ යෙදෙන්නෙත් නෑ, වාචසික දුශ්චරිතයෙ යෙදෙන්නෙත් නෑ.
නමුත් රාගය ප්‍රහාණය කරපු කෙනා, රාගය දුරු කරපු කෙනා සුචරිතය මේකයි, දුශ්චරිතය මේකයි කියල දන්නව. භාග්‍යවතුන් වහන්සේ පෙන්වා දුන් ධර්මයේ හැරුනුවිට රාග, ද්වේශ, මෝහ වල ස්වභාවය අපිට වෙන දිහාකින් ඉගෙනගන්න පුළුවන්ද? බෑ. මේ දේශනාවල් ඉගෙනගෙන එයා පිළිගත්තොත්, එයා මේ කාරණාව අදහාගත්තොත් එයා යම් පැහැදීමකට එනව.
අපේ හිතට රාගය ආපුවාම හිත ගිනිගන්නව යටවනව, ඒ වෙලාවට තමන්ටත් අනුන්ටත් යහපත පිණිස හිතන්න තේරෙන්නෙ නෑ. එයාට කායික දුෂ්චරිතය, වාචසික දුශ්චරිතය, මානසික දුශ්චරිතය තෝර බේරගන්ට බෑ. සුචරිතය තෝරබේර ගන්ට බෑ. තමන් තුළ සිදුවෙන මේ ස්වභාවය එයාට තේරුනොත් එහෙම, එයා ඉගෙන ගත්ත ධර්මය කෙරෙහි පහදීද, නැද්ද? පහදිනව.
දැන් මේ ධර්මයන් තෝර බේරගෙන හිටියෙ නැත්නම්, අදහගෙන හිටියෙ නැත්නම්, මොකද වෙන්නෙ? එයා රාගය ඇවිල්ල හිත ගිනිගන්නවා එක. එතකොට තමන්ටත් අනුන්ටත් යහපත පිණිස හිතන්න බැරිවෙනවා, රාගයට හිත යටවෙන එක අමුතු දෙයක්ද? ස්වභාවයද? ඒ රාගයේ ස්වභාවය. ඇත්ත ස්වභාවය. මෙබඳූ ස්වභාවයක් තියෙන නිසා තමයි රාගයෙන් නිදහස්වෙන්ට කියල අපිට පෙන්වා දෙන්නෙ. මේ රාගයේ මෙබඳූ ආදීනවයක් තිබෙන නිසා තමයි භාග්‍යවතුන් වහන්සේ විසින් රාගයේ ප්‍රහාණය පනවන්නෙ.
රාගයේ මෙබදු ආදීනවයක් නැත්නම්, ද්වේෂයේ මෙබඳූ ආදීනවයක් නැත්නම්, මෝහයේ මෙබඳූ ආදීනවයක් නැත්නම් රාග, ද්වේෂ, මෝහවල ප්‍රහාණය පනවන්ට වුවමනා කරන්නෙ නෑ. මේ ආදීනවය තියෙන නිසා තමයි රාග, ද්වේෂ, මෝහ ප්‍රහාණය කරන්ට කියල භාග්‍යවතුන් වහන්සේ එහෙනම් මේ රාග, ද්වේෂ, මෝහ වල ස්වභාවය පිළිගන්න, තේරුම්ගන්න. ඒක තේරුම්ගන්නෙත්, පිළිගන්නෙත් මේ ධර්මයේ කියා තියෙන දේ අහල, එහෙම නැත්නම් කියවල ඒක ඇත්තයි පිළිගත්තොත්. එතොකට ඒක අපේ දැනුමක්.
ඒ දැනුම කුමක් මුල්කරගෙනද ඇතිවුනේ? ශ්‍රද්ධාව මුල්කරගෙන. භාග්‍යවතුන් වහන්සේගේ අවබෝධය අදහාගැනීමෙන් තමයි අපිට ඒ දැනුම ආවෙ. අන්න ඒ දැනගත්ත ධර්මය යම් දවසක අපිට දකින්න පුළුවන් පොඩිකාලේ අම්ම තාත්ත කියනව, "දරුවො ගින්දර අල්ලන්න එපා, පිච්චෙනව" කියල. "ලාම්පුව අල්ලන්න එපා පිච්චෙනව" කියනව. ඉතින් මේ දරුව ඒක පිළිගන්නෙ නෑ.
හැබැයි එයාට පිච්චෙනව කියල යම්තම් මතකයක් තියෙන්න පුළුවන්. එයා ගිහිල්ල ලාම්පුවට අත තියෙනව. එතකොට පිච්චෙනව. එතකොට එයා කලින් දැනගෙන හිටපු එක දකින්න පුළුවන්වෙනව. නේද? එදාට එයා තේරුම්ගන්නව අම්ම ඇත්තයි කිව්වෙ කියල. ඊට පස්සෙ අම්ම යමක් කිව්වොත් එහෙම එයා පිළිගන්නව. "එදා අම්ම කිව්ව ගින්දර අල්ලන්න එපා කියල. මම ගිහිල්ල ඇල්ලුව, පිච්චුනා. මීට පස්සෙනම් අම්ම එපා කිව්ව එකක් මම කරන්නෙ නෑ" කියල එයා පිළිගන්නව.
එතකොට අම්ම කෙරෙහි විශ්වාසය වැඩිවුනාද? අඩුවුනාද? ඒ විශ්වාසය වැඩිවුනේ කුමක් මුල්කරගෙනද? එදා දැන ගත්ත දේ දැක්කට පස්සෙ. කියනකොට දැනගත්ත. ඒක සිද්ධවුනාට පස්සෙ දැක ගත්ත කාරණාව. "අම්ම එපා කිව්වොත් මම ආයෙ කරන්නෙ නෑ" කියල නුවණ තියෙන දරුව අන්න ඒ වගේමයි නුවණ තියෙන ශ්‍රාවකයා මේ ධර්මය අදහාගන්නව. අදහාගෙන තමා තුළ ඒක හටගන්නකොට ඒ අදහාගැනීම බලවත් වෙනව. ධර්මය දැකගන්නව. වැටහුණා නේද? එයා කලන්තෙ දාන්නෙ නෑ.
එයා සතුටට පත්වෙනව, " මේ ධර්මය ඇහුවෙ නැත්නම් මට මේක දැක ගන්ට ලැබෙන්නෙ නෑ. එහෙම නොවුනනම් මට කවදාවත් මේකෙන් නිදහස්වීමක් ගැන හිතාගන්නවත් බෑ. එහෙනම් මම මේ ගින්නෙ පිච්චි පිච්චිම වැනසෙනව නේද?" කියල එයා කල්පනා කරනව. එතකොට එයා ඒ ධර්මය කෙරෙහිත්, ධර්මය කියා දුන් අය කෙරෙහිත් පහදිනව.
සියලු දෙනාටම තෙරුවන් සරණයි!
උපුටා ගැනීම : http://www.dinamina.lk/kalanamithuro
තිසරණය තුළ ස්ථාවර වෙමු
***පූජ්‍ය නාවලපිටියේ අරියවංශ ස්වාමීන් වහන්සේ***
෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴
අපි දුක ගැන හොඳ වැටහීමක් උපදවගත්තොත්, ඒ දුක මගෙ ජීවිතයට අදාලයි කියල තේරුම්ගත්තොත්, එයා ඒ දුකට අකමැතිවෙනව. අන්න එයා කැමතියි, ඒ දුකෙන් නිදහස්වෙන්ට. ඒකට තමයි ඡන්දය කියල කියන්නෙ. දුකෙන් නිදහස්වෙන්ට ඕනෑ කියන එකයි ඡන්දය කියල කියන්නෙ.
තේරුම්ගත්තෙ කොහොමද? "ඒ දුක තමන්ට අයිති දෙයක්. තමන්ට විඳින්ට තියෙන දෙයක්. ඒකෙන් පැනල යාමක් නෑ. විඳින්ට සිද්ධවෙනවා" කියල තේරුම් ගැනීමෙන්. ඒක ඒකාන්ත වශයෙන් දුකක් කියල තේරුම්ගන්න කෙනා ඒ දුක විඳින්ට කැමතිවෙන්නෙ නෑ. ඒ ඡන්දය ඉපදුනේ, දුක තේරුම්ගැනීමෙන්.
දුක ඒ විදිහට ඒකාන්ත වශයෙන් මේක දුකක් කියල තේරුම්ගන්නෙ කොහොම කෙනාද? ආර්ය සත්‍යය නුවණින් තේරුම්ගන්න පුළුවන් කෙනා. ආර්ය සත්‍යය අහල ඒ කෙරෙහි පැහැදීම උපදවගෙන සිහිකරන කෙනා. ආර්ය සත්‍යය තමන්ගෙ ජීවිතයට ගළප පළපා බලන කෙනා තමයි දුක තේරුම්ගන්නෙ.
අන්න එයා දුකේ වැටෙන්ට කැමති වෙන්නෙ නෑ. එයා ඒකාන්ත වශයෙන් ම "දුකෙන් නිදහස්විය යුතුයි" කියන කැමැත්ත උපදවගන්නව. ඒකට භාග්‍යවතුන් වහන්සේ කියා දුන්නෙ ඡන්දය කියල. ඒ දුකෙන් නිදහස්වීම සිද්ධවෙන්නේ කොතනදීද? භාග්‍යවතුන් වහන්සේ කියා දෙනව, "ජාති පච්චයා ජරා, මරණ, සෝක, පරිදේව, දුක්ඛ, දෝමනස්ස, උපායාස" මේ ආදී වශයෙන් ඉපදීම නිසා දුක හටගන්න බවත් ඒ වගේම ඉපදීම නිරුද්ධවීමෙන් දුක නිරුද්ධවෙනබවත් භාග්‍යවතුන් වහන්සේ අපට කියා දෙනව.
දැන් බලන්න දුක ගැන තේරුම්ගත්ත කෙනා, දුකේ නිරුද්ධවීම ගැන තේරුම්ගත්ත කෙනා, දුකට අකමැති වෙලා දුක් නිරෝධයට කැමතිවෙනව. දැන් එහෙනම් එයා කැමතිවෙන්නෙ මොකටද ඒ? ඉපදීමෙන් නිදහස්වෙන්ටයි එයා කැමතිවෙන්නෙ. ඉපදීම නිරුද්ධවීමටයි එයා කැමතිවෙන්නෙ. ඉපදීම නිරුද්ධවෙන්නේ අරහත්වයට පත්වෙනකොටයි. එහෙනම් ඉපදීම නිරුද්ධවෙන්නේ රාග, ද්වේෂ, මෝහ සම්පූර්ණයෙන් ක්ෂය වුනහම, තණ්හාව ක්ෂය වුනහ ම.
ඉතින් ඒ විදිහට තේරුම්ගන්න කෙනා තණ්හාව සම්පූර්ණයෙන් Cෂය කරගන්න කැමතිවෙනව. අන්න ඒ විදිහට ඉපදීම නිරුද්ධකරගන්ට, එහෙම නැත්නම් තන්හාව Cෂය කරගන්ට, රාග, ද්වේෂ, මෝහ දුරුකරගන්ට කැමැත්ත ඉපදුණ කෙනා තණ්හාව Cෂය වෙන මග පුරුදුකරගන්න කැමතියි. ඒ සඳහා එයා වීරිය කරනව.
වීරිය නොකර නිවන් මගට එන්ට බෑ. එයා වීරිය උපදවාගන්නව. ඒ විදිහට කැමතිවුන කෙනා ආර්ය අෂ්ටාංගික මාර්ගය පුරුදුකරගන්න කැමතියි. ඒ විදිහට අපි තමන්ගෙ ජීවිතය ගැනම විමස විමසා බලනව නම්, යම් කැළඹිලි ස්වභාවයන් තියෙනව නම් ඒවා Cෂය වෙනව. ඒ නිසා කවුරුත් ආර්ය සත්‍යය ඉගෙනගෙන, ආර්ය සත්‍යය ජීවිතයට ගළපමින්, තමාගේ ජීවිතය තේරුම්ගන්න බලන්න.
එතකොට තේරෙයි අපි සසරේ අසරණ ස්වභාවයට වැටිල ඉන්නෙ කියල. වයසට යාම, ලෙඩ වීම, මරණයට පත්වීම, ප්‍රියයන්ගෙන් වෙන්වීම, අප්‍රියන් හා එකතුවීම, කැමති දේ නොලැබීම මේ ආදී දුකට අයිති දේවල් හොඳට තේරුම් අරගන්න.
"තමන්ගෙ ජීවිතය පුරාවට තිබෙන්නෙ මේ දුකට අයිති දේවල් නේද? එයින් බැහැර තැනක මගේ ජීවිතය නෑ නේද" කියල යමෙකුට කල්පනා වුනොත්, තේරුනොත්, එයාට හිතෙයි "මා සසරේ මොනතරම් අසරණ කෙනෙක්ද? මේ සංසාරේ මම කොයිතරම් අසරණවද ආවේ" කියල තේරෙයි.
මේ ධර්මය ඇහුවෙ නැත්නම්, මට මේ අසරණභාවය තුළම ඉන්ට වෙනවා කියල එයාට තේරෙයි. එතකොට තේරෙයි "බුදුරජාණන් වහන්සේ මුණගැහීමෙන් මගේ අසරණ බව තේරුමගන්න පුළුවන් වුනා නේද?" කියල. එහෙනම් "බුදුරජාණන් වහන්සේ හැර වෙන සරණක් නෑනෙ" කියල එයාට තේරෙයි.
"මේ සද්ධර්මය මුණ නොගැහුනානම්, මට සරණක් නෑ, මම අසරණයි" කියල එයාට තේරෙයි. එහෙනම් එයා තේරුම්ගන්නව, "ධර්මයේ සරණ හැර මට සරණක් නෑනෙ" කියල.
"මේ ධර්මය පුරුදුකරන්නා වූ සඝරුවනේ සරණ හැර මට සරණක් නෑනෙ" කියල එයාට තේරෙයි. අන්න එසේ තේරුම්ගන්න කෙනාට තෙරුවන් සරණ තියෙනව. එයා තිසරණය අතහරින්නෙ නෑ. එතකොට බලන්න මේ විදිහට ධර්මය ජීවිතයට ගලපනවනම්, එයා තෙරුවන් කෙරෙහි නැඹුරු වූ සිතින් නේද ඉන්නෙ? ඒ විදිහට වාසය කරන අය ඉතා ම සුව පහසු හිතක් උපදවගනිමින් ඉන්නෙ. ඒ අය පීඩා කරන සිත ටික ටික දුරුකරමින් ඉන්නෙ.
ධර්මයට නැඹුරු වූ සිතින් ඉන්නෙ. ඒකයි සරණක් තියෙනවා කියල කියන්නෙ. එහෙම නැති තැන තියෙන්නේ පීඩාවන්, අසරණකමක් විතරයි. එයාට ගැලවෙන්න බෑ.
හිතේ පීඩා එනවනම් එයාට සරණක් නෑ නේද? අසරණයි නේද එයා? ගැළවීමක් නෑ. එහෙනම් ඒ හිත සුවපත්බවට පත්කරගන්නේ, බුදුරජාණන් වහන්සේගේ සරණ ලැබූ කෙනා, ධර්මයේ සරණ ලැබූ කෙනා, සඝ රුවනේ සරණ ලැබූ කෙනා.
එකට තමයි තෙරුවන් සරණ ලැබුවා කියල කියන්නෙ.
ඒ නිසා අපිට මුණගැහුන, අපිට තේරුම්ගන්න පුළුවන්වුණ, තිසරණය, ජීවිතයට හොඳට සම්බන්ධකරගෙන, ස්ථිර විදිහට තිසරණය තුළ පිහිටා සිටින්ට අපි කව්රුත් උත්සාහවත් විය යුතුයි.
සියලු දෙනාටම තෙරුවන් සරණයි!
෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴
අපි දුක ගැන හොඳ වැටහීමක් උපදවගත්තොත්, ඒ දුක මගෙ ජීවිතයට අදාලයි කියල තේරුම්ගත්තොත්, එයා ඒ දුකට අකමැතිවෙනව. අන්න එයා කැමතියි, ඒ දුකෙන් නිදහස්වෙන්ට. ඒකට තමයි ඡන්දය කියල කියන්නෙ. දුකෙන් නිදහස්වෙන්ට ඕනෑ කියන එකයි ඡන්දය කියල කියන්නෙ.
තේරුම්ගත්තෙ කොහොමද? "ඒ දුක තමන්ට අයිති දෙයක්. තමන්ට විඳින්ට තියෙන දෙයක්. ඒකෙන් පැනල යාමක් නෑ. විඳින්ට සිද්ධවෙනවා" කියල තේරුම් ගැනීමෙන්. ඒක ඒකාන්ත වශයෙන් දුකක් කියල තේරුම්ගන්න කෙනා ඒ දුක විඳින්ට කැමතිවෙන්නෙ නෑ. ඒ ඡන්දය ඉපදුනේ, දුක තේරුම්ගැනීමෙන්.
දුක ඒ විදිහට ඒකාන්ත වශයෙන් මේක දුකක් කියල තේරුම්ගන්නෙ කොහොම කෙනාද? ආර්ය සත්‍යය නුවණින් තේරුම්ගන්න පුළුවන් කෙනා. ආර්ය සත්‍යය අහල ඒ කෙරෙහි පැහැදීම උපදවගෙන සිහිකරන කෙනා. ආර්ය සත්‍යය තමන්ගෙ ජීවිතයට ගළප පළපා බලන කෙනා තමයි දුක තේරුම්ගන්නෙ.
අන්න එයා දුකේ වැටෙන්ට කැමති වෙන්නෙ නෑ. එයා ඒකාන්ත වශයෙන් ම "දුකෙන් නිදහස්විය යුතුයි" කියන කැමැත්ත උපදවගන්නව. ඒකට භාග්‍යවතුන් වහන්සේ කියා දුන්නෙ ඡන්දය කියල. ඒ දුකෙන් නිදහස්වීම සිද්ධවෙන්නේ කොතනදීද? භාග්‍යවතුන් වහන්සේ කියා දෙනව, "ජාති පච්චයා ජරා, මරණ, සෝක, පරිදේව, දුක්ඛ, දෝමනස්ස, උපායාස" මේ ආදී වශයෙන් ඉපදීම නිසා දුක හටගන්න බවත් ඒ වගේම ඉපදීම නිරුද්ධවීමෙන් දුක නිරුද්ධවෙනබවත් භාග්‍යවතුන් වහන්සේ අපට කියා දෙනව.
දැන් බලන්න දුක ගැන තේරුම්ගත්ත කෙනා, දුකේ නිරුද්ධවීම ගැන තේරුම්ගත්ත කෙනා, දුකට අකමැති වෙලා දුක් නිරෝධයට කැමතිවෙනව. දැන් එහෙනම් එයා කැමතිවෙන්නෙ මොකටද ඒ? ඉපදීමෙන් නිදහස්වෙන්ටයි එයා කැමතිවෙන්නෙ. ඉපදීම නිරුද්ධවීමටයි එයා කැමතිවෙන්නෙ. ඉපදීම නිරුද්ධවෙන්නේ අරහත්වයට පත්වෙනකොටයි. එහෙනම් ඉපදීම නිරුද්ධවෙන්නේ රාග, ද්වේෂ, මෝහ සම්පූර්ණයෙන් ක්ෂය වුනහම, තණ්හාව ක්ෂය වුනහ ම.
ඉතින් ඒ විදිහට තේරුම්ගන්න කෙනා තණ්හාව සම්පූර්ණයෙන් Cෂය කරගන්න කැමතිවෙනව. අන්න ඒ විදිහට ඉපදීම නිරුද්ධකරගන්ට, එහෙම නැත්නම් තන්හාව Cෂය කරගන්ට, රාග, ද්වේෂ, මෝහ දුරුකරගන්ට කැමැත්ත ඉපදුණ කෙනා තණ්හාව Cෂය වෙන මග පුරුදුකරගන්න කැමතියි. ඒ සඳහා එයා වීරිය කරනව.
වීරිය නොකර නිවන් මගට එන්ට බෑ. එයා වීරිය උපදවාගන්නව. ඒ විදිහට කැමතිවුන කෙනා ආර්ය අෂ්ටාංගික මාර්ගය පුරුදුකරගන්න කැමතියි. ඒ විදිහට අපි තමන්ගෙ ජීවිතය ගැනම විමස විමසා බලනව නම්, යම් කැළඹිලි ස්වභාවයන් තියෙනව නම් ඒවා Cෂය වෙනව. ඒ නිසා කවුරුත් ආර්ය සත්‍යය ඉගෙනගෙන, ආර්ය සත්‍යය ජීවිතයට ගළපමින්, තමාගේ ජීවිතය තේරුම්ගන්න බලන්න.
එතකොට තේරෙයි අපි සසරේ අසරණ ස්වභාවයට වැටිල ඉන්නෙ කියල. වයසට යාම, ලෙඩ වීම, මරණයට පත්වීම, ප්‍රියයන්ගෙන් වෙන්වීම, අප්‍රියන් හා එකතුවීම, කැමති දේ නොලැබීම මේ ආදී දුකට අයිති දේවල් හොඳට තේරුම් අරගන්න.
"තමන්ගෙ ජීවිතය පුරාවට තිබෙන්නෙ මේ දුකට අයිති දේවල් නේද? එයින් බැහැර තැනක මගේ ජීවිතය නෑ නේද" කියල යමෙකුට කල්පනා වුනොත්, තේරුනොත්, එයාට හිතෙයි "මා සසරේ මොනතරම් අසරණ කෙනෙක්ද? මේ සංසාරේ මම කොයිතරම් අසරණවද ආවේ" කියල තේරෙයි.
මේ ධර්මය ඇහුවෙ නැත්නම්, මට මේ අසරණභාවය තුළම ඉන්ට වෙනවා කියල එයාට තේරෙයි. එතකොට තේරෙයි "බුදුරජාණන් වහන්සේ මුණගැහීමෙන් මගේ අසරණ බව තේරුමගන්න පුළුවන් වුනා නේද?" කියල. එහෙනම් "බුදුරජාණන් වහන්සේ හැර වෙන සරණක් නෑනෙ" කියල එයාට තේරෙයි.
"මේ සද්ධර්මය මුණ නොගැහුනානම්, මට සරණක් නෑ, මම අසරණයි" කියල එයාට තේරෙයි. එහෙනම් එයා තේරුම්ගන්නව, "ධර්මයේ සරණ හැර මට සරණක් නෑනෙ" කියල.
"මේ ධර්මය පුරුදුකරන්නා වූ සඝරුවනේ සරණ හැර මට සරණක් නෑනෙ" කියල එයාට තේරෙයි. අන්න එසේ තේරුම්ගන්න කෙනාට තෙරුවන් සරණ තියෙනව. එයා තිසරණය අතහරින්නෙ නෑ. එතකොට බලන්න මේ විදිහට ධර්මය ජීවිතයට ගලපනවනම්, එයා තෙරුවන් කෙරෙහි නැඹුරු වූ සිතින් නේද ඉන්නෙ? ඒ විදිහට වාසය කරන අය ඉතා ම සුව පහසු හිතක් උපදවගනිමින් ඉන්නෙ. ඒ අය පීඩා කරන සිත ටික ටික දුරුකරමින් ඉන්නෙ.
ධර්මයට නැඹුරු වූ සිතින් ඉන්නෙ. ඒකයි සරණක් තියෙනවා කියල කියන්නෙ. එහෙම නැති තැන තියෙන්නේ පීඩාවන්, අසරණකමක් විතරයි. එයාට ගැලවෙන්න බෑ.
හිතේ පීඩා එනවනම් එයාට සරණක් නෑ නේද? අසරණයි නේද එයා? ගැළවීමක් නෑ. එහෙනම් ඒ හිත සුවපත්බවට පත්කරගන්නේ, බුදුරජාණන් වහන්සේගේ සරණ ලැබූ කෙනා, ධර්මයේ සරණ ලැබූ කෙනා, සඝ රුවනේ සරණ ලැබූ කෙනා.
එකට තමයි තෙරුවන් සරණ ලැබුවා කියල කියන්නෙ.
ඒ නිසා අපිට මුණගැහුන, අපිට තේරුම්ගන්න පුළුවන්වුණ, තිසරණය, ජීවිතයට හොඳට සම්බන්ධකරගෙන, ස්ථිර විදිහට තිසරණය තුළ පිහිටා සිටින්ට අපි කව්රුත් උත්සාහවත් විය යුතුයි.
සියලු දෙනාටම තෙරුවන් සරණයි!
දුක් පීඩාවන්ට යටනොවී සිටිමු
***පූජ්‍ය නාවලපිටියේ අරියවංශ ස්වාමීන් වහන්සේ***
෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴
සිත්වල යම් යම් අපහසුකම් එන්න පුළුවන්. ඒකට යට නොවී ඉන්ට අපි පුරුදුවෙන්ට ඕනැ. හිතේ එන අපහසුතාවලට යට නොවී ඉඳීම ම තමයි ධර්මය පුරුදුකරනවා කියල කියන්නෙ. වෙන අද්භූත දෙයක් නෙවෙයි. හිතේ යම් අපහසුතාවයක් එනකොට ඒකට යටවෙලා පීඩා විඳිමින් ඉන්නවා නම්, එතන ධර්මය පුරුදුකිරීමක් නෑ.
හිතට යම් අපහසුවක් ආවොත් ඒකට යටනොවී, ඒක බැහැර කරගන්ට උනන්දු වෙනවානම්, ඒක තමයි ධර්මය පුරුදුකරනවා කියල කියන්නෙ. එතකොට අපි ඒ විදිහට කටයුතු කරන්ට නම්, අපිට විශ්වාසයක් තියෙන්ට ඕනැ, "හිතේ හටගත් ඒ අපහසුව හටගත් එකක්, ඒක වෙනස්වෙලා නැතිවෙලා යන එකක්" කියල.
අන්න එතකොට එයා ඒ අපහසුව අයින් කරගන්ට, නැතිකරගන්ට උත්සාහ කරනව. ඒ උත්සාහ කරද්දීත් එයාට බැරිනම්, උත්සාහ කරන්ට තේරෙන්නෙත් නැත්නම්, එයා ඉවසගෙන පාඩුවෙ ඉන්නව. ඇයි එයා දන්නව "මේක හටගත්ත එකක්, මේක නැතිවෙනව". අන්න ඒ වගේ වැටහීමක් තියෙනව නම් එයා ධර්මය ගැන වැටහීමක් තියෙන කෙනෙක්.
නමුත් හිතේ යම් අපහසුවක් ආපුවා ම ඒකට යටවෙලා, බයවෙලා, තමන්ට හානි කරගන්නවනම්, එයාට ධර්මය ගැන පොඩි හෝ වැටහීමක් තියෙනව කියල කියන්ට බෑ. තමාගේ හිත තමාමයි සකස්කරගත යුත්තේ. යම් යම් අවස්ථාවලදී අකුසල් ඇවිඳින් අපේ සිත තුළ යම් යම් පීඩා ස්වභාවයන් ඇතිකරන්ට පුළුවන්.
අන්න එතකොට අපි ඒ අකුසලයට යටනොවී, ඒක බැහැරකරන්ට කටයුතුකරන කෙනෙක් බවට පත්වෙන්ට ඕනැ. බුදුරජාණන් වහන්සේගේ ධර්මය තුළ තියෙන්නෙ වීරියවන්තයින් ගොඩනගන විදිහක්, අඬන අය නොවෙයි. අඬන ස්වභාවය නැති කරන එකක්.
මේ ධර්මය තුළ අපිට කියා දෙන්නෙ හැංඟිලා ඉන්න ස්වභාවයක්ද? පිරිසක් එක්ක සුවපහසුවෙන් ඉන්න විදිහක් අපිට කියා දෙන්නෙ. ඒ නිසා අපි මේ ධර්මයේ තිබෙන මහා යහපත, ලාභය තේරුම්ගන්න ඕනැ. තේරුම්අරගෙන ඒ ධර්මයේ තිබෙන යහපත අපි ඇතිකරගන්න මහන්සිවෙන්ට ඕනැ.
ධර්මයෙන් අපිට තිබෙන ලොකු ම යහපත තමයි, අපිට සුවපහසු ජීවිතයක් උපදවගන්න පුළුවන්කම. ඒකටනෙ අපි වෑයම් කරන්නෙ. සාමාන්‍ය මනුෂ්‍යයා කනව, බොනව ඔක්කොම දේවල් කරන්නෙ සුවපහසුව සඳහා. අපි සාමාන්‍ය මනුෂ්‍යයා කරන දේට වඩා දෙයක් කරන්ට කල්පනා කරනව. මොකක්ද එA? හිත සුවපහසුවට පත්කරගන්ට ධර්මය පුරුදුකරනව.
එහෙම කරන්ට පුළුවන්කම තියෙන්නේ, හිතේ එන අපහසුකමට යටවෙන්නෙ නැතිව ඉන්න උත්සාහ කිරීමෙන්. හිතේ එන අපහසුවට යටනොවී ඉන්ට පුළුවන්කම තියෙන්නෙ, "ඒ අපහසුව අනිත්‍යය එකක්, නැතිවෙලා යන දෙයක්, හටගත්ත දෙයක්, හටගත්ත දේ නැතිවෙනවා කියල දන්න කෙනාට පමණයි.
ඒක නේද දහම් දැනුම කියල කියන්නෙ? ඒක නේද ධර්මය කෙරෙහි තියෙන විශ්වාසය කියල කියන්නෙ? එහෙම නැත්නම් පුංචි අපහසුවක් ආපුවා ම කලෙන්තෙ දාන එකයි, අපහසුව ගියායින් පස්සෙ ආයෙත් ආඩම්බරෙන් ඉන්න එක ද ධර්මයේ ඉන්නවා කියල කියන්නෙ? ඒ දෙකම තියෙන්නේ ධර්මයෙන් ගොඩාක් ඈත.
පුංචි තියා ලොකු අපහසුවක් ආවත්, ඒ අපහසුවට යට නොවී ඉන්නවා නම්, "ඒක නැතිවෙලා යන එකක්" කියන වැටහීමෙන් යුක්තව, ඒක නැතිකරගැනීම පිණිස කටයුතු කරනවා නම්, උපක්‍රමශීලීව කටයුතු කරනවානම්, එතනයි ධර්මය දන්නා බව තියෙන්නෙ.
ඒ වගේ තමාගේ හිතට පීඩාවෙන් ගලවගන්න මහන්සිවෙන කෙනා, අකුසලයක් ඇවිඳින් හිත පීඩා නොකරන වෙලාවල් වලට ආඩම්බර වෙන්නෙ නෑ. එයා දන්නව දැන් මෙහෙම හිටියට මේ හිතට අපහසුවක් අපුවා ම යටවෙනව. "මේ හිතේ අකුසල් තියෙනව" කියල එයාට අවංකව තමන්ගැන වැටහීමක් තියෙනව.
එයා දන්නව, ඒ වගේම එයා කල්පනා කරනව, මේ හිත පොඩ්ඩ ඇත්නම් මට පීඩාවක් ඇතිකරන එකක්. මේ හිතේ රාගය ඇවිල්ල මාව පීඩාවට පත්වෙනව. මේ හිතේ ද්වේෂය ඇවිල්ල මාව පීඩාවට පත්වෙනව. මේ හිතේ මෝහය ඇවිල්ල මාව පීඩාවට පත්වෙනව. ඒ නිසා මගේ හිත කෙලෙස් සහිත හිතක්.
මේ හිත පිරිසිඳූ කරගත යුතු එකක් කියල. ඒ නිසා අඩම්බරය ගෙවිල යනව ටික ටික. ආඬම්බර වෙන්න දෙයක් නෑ එයාට. ඒ නිසා ඒ තමන්ගෙ හිතේ ස්වභාවය තේරුම්ගන්න. තේරුම් අරගෙන මේ හිතේ එන අපහසුකම් බැහැරකරගැනීම පිණිස ධර්මයට අනුව කල්පනා කරන්න. හිතේ යම් යම් අපහපුකම් එන්න පුළුවන්.
ඒවට කලබල වෙලා තමන්ගෙ ජීවිතය නාස්තිකරගන්ට එපා. මේ ධර්මයේ තිබෙන යහපත, ලාභය අපි තේරුම්අරගෙන, ඒ ධර්මයෙන් තිබෙන යහපත ඇතිකරගන්ට අපි මහන්සිවෙන්ට ඕනැ.
සියලු දෙනාටම තෙරුවන් සරණයි!
පින්වත් නාවලපිටියේ අරියවංශ හිමිපාණන් විසිනි.
උපුටා ගැනීම : http://www.dinamina.lk/kalanamithuro
෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴
සිත්වල යම් යම් අපහසුකම් එන්න පුළුවන්. ඒකට යට නොවී ඉන්ට අපි පුරුදුවෙන්ට ඕනැ. හිතේ එන අපහසුතාවලට යට නොවී ඉඳීම ම තමයි ධර්මය පුරුදුකරනවා කියල කියන්නෙ. වෙන අද්භූත දෙයක් නෙවෙයි. හිතේ යම් අපහසුතාවයක් එනකොට ඒකට යටවෙලා පීඩා විඳිමින් ඉන්නවා නම්, එතන ධර්මය පුරුදුකිරීමක් නෑ.
හිතට යම් අපහසුවක් ආවොත් ඒකට යටනොවී, ඒක බැහැර කරගන්ට උනන්දු වෙනවානම්, ඒක තමයි ධර්මය පුරුදුකරනවා කියල කියන්නෙ. එතකොට අපි ඒ විදිහට කටයුතු කරන්ට නම්, අපිට විශ්වාසයක් තියෙන්ට ඕනැ, "හිතේ හටගත් ඒ අපහසුව හටගත් එකක්, ඒක වෙනස්වෙලා නැතිවෙලා යන එකක්" කියල.
අන්න එතකොට එයා ඒ අපහසුව අයින් කරගන්ට, නැතිකරගන්ට උත්සාහ කරනව. ඒ උත්සාහ කරද්දීත් එයාට බැරිනම්, උත්සාහ කරන්ට තේරෙන්නෙත් නැත්නම්, එයා ඉවසගෙන පාඩුවෙ ඉන්නව. ඇයි එයා දන්නව "මේක හටගත්ත එකක්, මේක නැතිවෙනව". අන්න ඒ වගේ වැටහීමක් තියෙනව නම් එයා ධර්මය ගැන වැටහීමක් තියෙන කෙනෙක්.
නමුත් හිතේ යම් අපහසුවක් ආපුවා ම ඒකට යටවෙලා, බයවෙලා, තමන්ට හානි කරගන්නවනම්, එයාට ධර්මය ගැන පොඩි හෝ වැටහීමක් තියෙනව කියල කියන්ට බෑ. තමාගේ හිත තමාමයි සකස්කරගත යුත්තේ. යම් යම් අවස්ථාවලදී අකුසල් ඇවිඳින් අපේ සිත තුළ යම් යම් පීඩා ස්වභාවයන් ඇතිකරන්ට පුළුවන්.
අන්න එතකොට අපි ඒ අකුසලයට යටනොවී, ඒක බැහැරකරන්ට කටයුතුකරන කෙනෙක් බවට පත්වෙන්ට ඕනැ. බුදුරජාණන් වහන්සේගේ ධර්මය තුළ තියෙන්නෙ වීරියවන්තයින් ගොඩනගන විදිහක්, අඬන අය නොවෙයි. අඬන ස්වභාවය නැති කරන එකක්.
මේ ධර්මය තුළ අපිට කියා දෙන්නෙ හැංඟිලා ඉන්න ස්වභාවයක්ද? පිරිසක් එක්ක සුවපහසුවෙන් ඉන්න විදිහක් අපිට කියා දෙන්නෙ. ඒ නිසා අපි මේ ධර්මයේ තිබෙන මහා යහපත, ලාභය තේරුම්ගන්න ඕනැ. තේරුම්අරගෙන ඒ ධර්මයේ තිබෙන යහපත අපි ඇතිකරගන්න මහන්සිවෙන්ට ඕනැ.
ධර්මයෙන් අපිට තිබෙන ලොකු ම යහපත තමයි, අපිට සුවපහසු ජීවිතයක් උපදවගන්න පුළුවන්කම. ඒකටනෙ අපි වෑයම් කරන්නෙ. සාමාන්‍ය මනුෂ්‍යයා කනව, බොනව ඔක්කොම දේවල් කරන්නෙ සුවපහසුව සඳහා. අපි සාමාන්‍ය මනුෂ්‍යයා කරන දේට වඩා දෙයක් කරන්ට කල්පනා කරනව. මොකක්ද එA? හිත සුවපහසුවට පත්කරගන්ට ධර්මය පුරුදුකරනව.
එහෙම කරන්ට පුළුවන්කම තියෙන්නේ, හිතේ එන අපහසුකමට යටවෙන්නෙ නැතිව ඉන්න උත්සාහ කිරීමෙන්. හිතේ එන අපහසුවට යටනොවී ඉන්ට පුළුවන්කම තියෙන්නෙ, "ඒ අපහසුව අනිත්‍යය එකක්, නැතිවෙලා යන දෙයක්, හටගත්ත දෙයක්, හටගත්ත දේ නැතිවෙනවා කියල දන්න කෙනාට පමණයි.
ඒක නේද දහම් දැනුම කියල කියන්නෙ? ඒක නේද ධර්මය කෙරෙහි තියෙන විශ්වාසය කියල කියන්නෙ? එහෙම නැත්නම් පුංචි අපහසුවක් ආපුවා ම කලෙන්තෙ දාන එකයි, අපහසුව ගියායින් පස්සෙ ආයෙත් ආඩම්බරෙන් ඉන්න එක ද ධර්මයේ ඉන්නවා කියල කියන්නෙ? ඒ දෙකම තියෙන්නේ ධර්මයෙන් ගොඩාක් ඈත.
පුංචි තියා ලොකු අපහසුවක් ආවත්, ඒ අපහසුවට යට නොවී ඉන්නවා නම්, "ඒක නැතිවෙලා යන එකක්" කියන වැටහීමෙන් යුක්තව, ඒක නැතිකරගැනීම පිණිස කටයුතු කරනවා නම්, උපක්‍රමශීලීව කටයුතු කරනවානම්, එතනයි ධර්මය දන්නා බව තියෙන්නෙ.
ඒ වගේ තමාගේ හිතට පීඩාවෙන් ගලවගන්න මහන්සිවෙන කෙනා, අකුසලයක් ඇවිඳින් හිත පීඩා නොකරන වෙලාවල් වලට ආඩම්බර වෙන්නෙ නෑ. එයා දන්නව දැන් මෙහෙම හිටියට මේ හිතට අපහසුවක් අපුවා ම යටවෙනව. "මේ හිතේ අකුසල් තියෙනව" කියල එයාට අවංකව තමන්ගැන වැටහීමක් තියෙනව.
එයා දන්නව, ඒ වගේම එයා කල්පනා කරනව, මේ හිත පොඩ්ඩ ඇත්නම් මට පීඩාවක් ඇතිකරන එකක්. මේ හිතේ රාගය ඇවිල්ල මාව පීඩාවට පත්වෙනව. මේ හිතේ ද්වේෂය ඇවිල්ල මාව පීඩාවට පත්වෙනව. මේ හිතේ මෝහය ඇවිල්ල මාව පීඩාවට පත්වෙනව. ඒ නිසා මගේ හිත කෙලෙස් සහිත හිතක්.
මේ හිත පිරිසිඳූ කරගත යුතු එකක් කියල. ඒ නිසා අඩම්බරය ගෙවිල යනව ටික ටික. ආඬම්බර වෙන්න දෙයක් නෑ එයාට. ඒ නිසා ඒ තමන්ගෙ හිතේ ස්වභාවය තේරුම්ගන්න. තේරුම් අරගෙන මේ හිතේ එන අපහසුකම් බැහැරකරගැනීම පිණිස ධර්මයට අනුව කල්පනා කරන්න. හිතේ යම් යම් අපහපුකම් එන්න පුළුවන්.
ඒවට කලබල වෙලා තමන්ගෙ ජීවිතය නාස්තිකරගන්ට එපා. මේ ධර්මයේ තිබෙන යහපත, ලාභය අපි තේරුම්අරගෙන, ඒ ධර්මයෙන් තිබෙන යහපත ඇතිකරගන්ට අපි මහන්සිවෙන්ට ඕනැ.
සියලු දෙනාටම තෙරුවන් සරණයි!
පින්වත් නාවලපිටියේ අරියවංශ හිමිපාණන් විසිනි.
උපුටා ගැනීම : http://www.dinamina.lk/kalanamithuro
හඬන වැළපෙන ලෝකයෙන් නිදහස්වෙමු
***පූජ්‍ය නාවලපිටියේ අරියවංශ ස්වාමීන් වහන්සේ***
෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴
පින්වතුනි පරම සත්‍යය අවබෝධ කරන කෙනාට, අසත්‍ය බැහැර කරගන්ට පුළුවන්. අසත්‍ය බැහැර කරගන්න කෙනාට, අසත්‍යය මත පිහිටා සිටීමෙන් ඉපදෙන දේවල් බැහැරකරගන්න පුළුවන්කම තියෙනව.
අසත්‍යය මත පිහිටා ඉන්න කෙනාට මොකක්ද සිද්ධ වෙන්නෙ? එයාට අනතුරු බහුලයි, උපද්‍රව බහුලයි. එතකොට අසත්‍යය බැහැර කල කෙනාට අනතුරු බැහැරවෙනව.
අනතුරු බැහැරවෙන කෙනාට ලැබෙන ලාභය මොකක්ද? එයා නිරුපද්‍රිතයි ආරක්ෂිතයි. එයා රැ කවරණයක් තුළ ඉන්නව. ආරක්ෂාවක් තුළ ඉන්නව.
ආරක්ෂාවක් තුළ නැතිකෙනා අනාරක්ෂිතයි, අනතුරු සහිතයි. අනතුරු සහිත කෙනාට මොනවද ලැබෙන්නෙ? අනතුරු සහිතව ඉන්න කෙනාට ලැබෙන දේ තමයි අඬන එක, වැළපෙන එක, සෝක කරන එක, තැති ගන්න එක, භය. එතකොට අනතුරින් නිදහස්වෙන කෙනා ආරක්ෂිතයි. ආරක්ෂාවක් තුළ ඉන්න කෙනා තුළ භය, සැක, අඬන, වැළපෙන, සෝක කරන ගතිය, සුසුම් හෙළන ස්වභාවය නෑ.
එයාට පුළුවන්කම තියෙනවා සැනසිල්ල උදාකරගෙන පරම ශාන්තියට පත්වෙන්ට. හොඳට කල්පනා කරල බලන්න, අඬන, වැළපෙන, සෝක කරන, සුසුම් හෙළන, කලන්තෙ දාන ගතියෙන් යුක්තවෙන එකද හොඳ ?, අඬන වැළපෙන ස්වභාවය දුරුකරල, ආයෙ හටගන්න බැරි විදිහට නිරුද්ධ කරල සෝක නොකරන ස්වභාවයෙන් වාසය කිරීමද හොඳ? නුවණ තියෙන ඕනෑම කෙනෙක්, ලොකු-කුඩා වේවා, උගත්-නූගත් වේවා, ධනවත්-දුප්පත් වේවා, බලයක් තියෙන වේවා-බලයක් නැති හෝ වේවා කුමන තරාතිරමක කෙනෙක්ගෙන් වේවා, ඇහුවොත් කොයි විදිහට ජීවත්වෙන්ටද කැමති කියල, එයා කැමති වෙන්නෙ නෑ අඬ අඬා, සෝක කර කර ඉන්න ක්‍රමයට.
එයා කැමතිවෙන්නෙ, අඬන- වැළපෙන, සෝක කරන ස්වභාවය නිරුද්ධවෙලා ගියපු ශාන්ත සුවපත් ජීවිතයකට. ඒ ශාන්ත ස්වභාවය, සුවපත් ජීවිතය උපදවගන්න නම් අපි තුළ මොකක්ද ඇතිවෙන්න ඕනැ. ඒ අනතුරු ස්වභාවයෙන් නිදහස්වෙන්ට නම්, අසත්‍යය බැහැරවෙන්න ඕනැ. අසත්‍යය බැහැරවෙන්නෙ සත්‍යය අවබෝධකරීමෙන්.
සත්‍යය අවබොධවෙන්නෙ කොහොම කෙනාටද? තෙරුවන්ගේ ගුණ දැනගෙන, ඒ තෙරුවන්ගේ ගුණ හොඳින් හඳූනාගෙන, තෙරුවන් කෙරෙහි පැහැදීම උපදවගන්න කෙනාට. ඒ නිසා අපි කව්රුත් තෙරුවන් ගුණ ඉගෙනගෙන, මේ ජීවිතය පෝෂණය කරගන්න, දියුණු කරගන්ට උත්සාහවත් වෙන්නට ඕනැ.
එහෙම නැත්නම් ඒ සඳහා වුවමනාව ඇති අය බවට පත්වෙන්න දක්ෂකම ඇතිකරගන්න ඕනැ. ඒ විදිහට අපි තෙරුවන් ගුණ ඉගෙන ගතAතොත් අපිට ලැබෙන ලාභය මොකක්ද? සත්‍යය අවබෝධකරන්න පුළුවන්කමක් තියෙනව. මොකකද අපි අවබෝධ කරගන්න පරම සත්‍යය? කුමක් ගැනද ඒ පරම සත්‍යය? ජීවිතය ගැන.
අපේ ජීවිතය ගැන ඇත්ත ඉගෙන ගන්න ඕනැ. එතකොට බුදුරජාණන් වහන්සේ ගැන දැනගන්න කෙනාට, ඒ ධර්මය ගැන දැනගන්න කෙනාට, සංඝ රත්නය ගැන දැනගන්න කෙනාට, ඒ තෙරුවන් කෙරෙහි පැහැදීම ඇතිකරගන්න කෙනාට පුළුවන්කමක් ලැබෙනව, තමාගේ ජීවිතයේ පරම සත්‍යය ඉගෙනගෙන, ඒ සත්‍යය අවබෝධකරගන්න.
අන්න එයාට මෙතෙක් හිතපු අසත්‍යය බැහැරකරල, ඒ දුක් දොම්නස් විඳින ස්වභාවය නිරුද්ධ කරල පරම සුවයට පත්වෙන් පුළුවන්කමක් තියෙනව. ඒ නිසා අපි මේ ලැබුණු දුර්ලභ ලාභය අත්කරගන්න කැමතිවෙන්න ඕනැ. එසේ කැමතිවෙන කෙනා තෙරුවන් ගුණ ඉගෙනගන්නව. තෙරුවන් ගුණ ඉගෙනගෙන, ඒ තෙරුවන් ගැන හොඳින් පැහැදීම ඇතිකරගන්නව.
යම් කෙනෙක් බුදුරජාණන් වහන්සේගේ ගුණ ඉගෙනගෙන, ඒ බුදුරජාණන් වහන්සේගේ ගුණ කෙරෙහි පැහැදීමක් ඇතිකරගත්තොත්, එයාගේ හිතේ ප්‍රබෝධයක් ඇතිවෙනව, ඇතිවෙනව. ඒක ධර්මතාවයක්. අන්න ඒ විදිහට බුදුගුණ කෙරෙහි පැහැදෙන කෙනා කැමතිවෙනවා, ඒ බුදුරජාණන් වහන්සේ වදාළ ධර්මය ඉගෙනගන්න.
ඒ ධර්මය ඉගෙනගන්න කොට එයාට ඒ ධර්මයේ ගුණත් තේරුම්ගන්න ලැබෙනව. අන්න ඒ විදිහට ධර්මයේ ගුණ ඉගෙන ගන්නකොට එයා ධර්මයටත් පහදිනව. එතකොට එයා කැමතිවෙනව ආර්ය මහා සංඝරත්නය ඇසුරුකරන්න. එතකොට එයා අර්ය මහා සංඝර ත්නය ඇසුරුකරන්නෙ, ගුණ දැනගෙන පැහැදීමෙන්.
එතකොට එයාට බුදුරජාණන් වහන්සේ් කෙරෙහි පැහැදීමක් තියෙනව. ධර්ම රත්නය කෙරෙහි පැහැදීමක් තියෙනව, සංඝ රත්නය කෙරෙහි පැහැදීමක් තියෙනව. එයාගෙ සිත තෙරුවන් කෙරෙහි පිහිටා සිටිනව. අන්න ඒ විදිහට තෙරුවන් කෙරෙහි පිහිටා සිටින කෙනාට, ඒ භාග්‍යවතුන් වහන්සේ විසින් පෙන්වා වදාළ පරම සත්‍යය අවබෝධකරන්ට දුර්ලභ ලාභය ලැබෙනව.
හිතේ නැවුම් බවක් ඇතිවෙනව, හිතේ අපහසුකම් තිබ්බොත් දුරුවෙලා සුවපහසුවක් ඒ නිසා අපි කවුරුත්, මේ ලැබුණ මනුෂ්‍ය ජීවිතය වාසනාවෙන් පුරුවගන්න නම් ඒ භාග්‍යවතුන් වහන්සේ කෙරෙහි, ධර්ම රත්නය කෙරෙහි, සංඝ රත්නය කෙරෙහි පැහැදීම ඇතිකරගන්න ඕනැ.
අන්න එසේ පැහැදීම ඇතිකරගත්තොත්, අපිට අපේ ජීවිතය ගැන භාග්‍යවතුන් වහන්සේ විසින් පෙන්වා වදාළ ඒ පරම සත්‍යය අවබෝධ කරන්න පුළුවන්කම තියෙනව.
සියලු දෙනාටම තෙරුවන් සරණයි!
උපුටා ගැනීම : http://www.dinamina.lk/kalanamithuro
෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴
පින්වතුනි පරම සත්‍යය අවබෝධ කරන කෙනාට, අසත්‍ය බැහැර කරගන්ට පුළුවන්. අසත්‍ය බැහැර කරගන්න කෙනාට, අසත්‍යය මත පිහිටා සිටීමෙන් ඉපදෙන දේවල් බැහැරකරගන්න පුළුවන්කම තියෙනව.
අසත්‍යය මත පිහිටා ඉන්න කෙනාට මොකක්ද සිද්ධ වෙන්නෙ? එයාට අනතුරු බහුලයි, උපද්‍රව බහුලයි. එතකොට අසත්‍යය බැහැර කල කෙනාට අනතුරු බැහැරවෙනව.
අනතුරු බැහැරවෙන කෙනාට ලැබෙන ලාභය මොකක්ද? එයා නිරුපද්‍රිතයි ආරක්ෂිතයි. එයා රැ කවරණයක් තුළ ඉන්නව. ආරක්ෂාවක් තුළ ඉන්නව.
ආරක්ෂාවක් තුළ නැතිකෙනා අනාරක්ෂිතයි, අනතුරු සහිතයි. අනතුරු සහිත කෙනාට මොනවද ලැබෙන්නෙ? අනතුරු සහිතව ඉන්න කෙනාට ලැබෙන දේ තමයි අඬන එක, වැළපෙන එක, සෝක කරන එක, තැති ගන්න එක, භය. එතකොට අනතුරින් නිදහස්වෙන කෙනා ආරක්ෂිතයි. ආරක්ෂාවක් තුළ ඉන්න කෙනා තුළ භය, සැක, අඬන, වැළපෙන, සෝක කරන ගතිය, සුසුම් හෙළන ස්වභාවය නෑ.
එයාට පුළුවන්කම තියෙනවා සැනසිල්ල උදාකරගෙන පරම ශාන්තියට පත්වෙන්ට. හොඳට කල්පනා කරල බලන්න, අඬන, වැළපෙන, සෝක කරන, සුසුම් හෙළන, කලන්තෙ දාන ගතියෙන් යුක්තවෙන එකද හොඳ ?, අඬන වැළපෙන ස්වභාවය දුරුකරල, ආයෙ හටගන්න බැරි විදිහට නිරුද්ධ කරල සෝක නොකරන ස්වභාවයෙන් වාසය කිරීමද හොඳ? නුවණ තියෙන ඕනෑම කෙනෙක්, ලොකු-කුඩා වේවා, උගත්-නූගත් වේවා, ධනවත්-දුප්පත් වේවා, බලයක් තියෙන වේවා-බලයක් නැති හෝ වේවා කුමන තරාතිරමක කෙනෙක්ගෙන් වේවා, ඇහුවොත් කොයි විදිහට ජීවත්වෙන්ටද කැමති කියල, එයා කැමති වෙන්නෙ නෑ අඬ අඬා, සෝක කර කර ඉන්න ක්‍රමයට.
එයා කැමතිවෙන්නෙ, අඬන- වැළපෙන, සෝක කරන ස්වභාවය නිරුද්ධවෙලා ගියපු ශාන්ත සුවපත් ජීවිතයකට. ඒ ශාන්ත ස්වභාවය, සුවපත් ජීවිතය උපදවගන්න නම් අපි තුළ මොකක්ද ඇතිවෙන්න ඕනැ. ඒ අනතුරු ස්වභාවයෙන් නිදහස්වෙන්ට නම්, අසත්‍යය බැහැරවෙන්න ඕනැ. අසත්‍යය බැහැරවෙන්නෙ සත්‍යය අවබෝධකරීමෙන්.
සත්‍යය අවබොධවෙන්නෙ කොහොම කෙනාටද? තෙරුවන්ගේ ගුණ දැනගෙන, ඒ තෙරුවන්ගේ ගුණ හොඳින් හඳූනාගෙන, තෙරුවන් කෙරෙහි පැහැදීම උපදවගන්න කෙනාට. ඒ නිසා අපි කව්රුත් තෙරුවන් ගුණ ඉගෙනගෙන, මේ ජීවිතය පෝෂණය කරගන්න, දියුණු කරගන්ට උත්සාහවත් වෙන්නට ඕනැ.
එහෙම නැත්නම් ඒ සඳහා වුවමනාව ඇති අය බවට පත්වෙන්න දක්ෂකම ඇතිකරගන්න ඕනැ. ඒ විදිහට අපි තෙරුවන් ගුණ ඉගෙන ගතAතොත් අපිට ලැබෙන ලාභය මොකක්ද? සත්‍යය අවබෝධකරන්න පුළුවන්කමක් තියෙනව. මොකකද අපි අවබෝධ කරගන්න පරම සත්‍යය? කුමක් ගැනද ඒ පරම සත්‍යය? ජීවිතය ගැන.
අපේ ජීවිතය ගැන ඇත්ත ඉගෙන ගන්න ඕනැ. එතකොට බුදුරජාණන් වහන්සේ ගැන දැනගන්න කෙනාට, ඒ ධර්මය ගැන දැනගන්න කෙනාට, සංඝ රත්නය ගැන දැනගන්න කෙනාට, ඒ තෙරුවන් කෙරෙහි පැහැදීම ඇතිකරගන්න කෙනාට පුළුවන්කමක් ලැබෙනව, තමාගේ ජීවිතයේ පරම සත්‍යය ඉගෙනගෙන, ඒ සත්‍යය අවබෝධකරගන්න.
අන්න එයාට මෙතෙක් හිතපු අසත්‍යය බැහැරකරල, ඒ දුක් දොම්නස් විඳින ස්වභාවය නිරුද්ධ කරල පරම සුවයට පත්වෙන් පුළුවන්කමක් තියෙනව. ඒ නිසා අපි මේ ලැබුණු දුර්ලභ ලාභය අත්කරගන්න කැමතිවෙන්න ඕනැ. එසේ කැමතිවෙන කෙනා තෙරුවන් ගුණ ඉගෙනගන්නව. තෙරුවන් ගුණ ඉගෙනගෙන, ඒ තෙරුවන් ගැන හොඳින් පැහැදීම ඇතිකරගන්නව.
යම් කෙනෙක් බුදුරජාණන් වහන්සේගේ ගුණ ඉගෙනගෙන, ඒ බුදුරජාණන් වහන්සේගේ ගුණ කෙරෙහි පැහැදීමක් ඇතිකරගත්තොත්, එයාගේ හිතේ ප්‍රබෝධයක් ඇතිවෙනව, ඇතිවෙනව. ඒක ධර්මතාවයක්. අන්න ඒ විදිහට බුදුගුණ කෙරෙහි පැහැදෙන කෙනා කැමතිවෙනවා, ඒ බුදුරජාණන් වහන්සේ වදාළ ධර්මය ඉගෙනගන්න.
ඒ ධර්මය ඉගෙනගන්න කොට එයාට ඒ ධර්මයේ ගුණත් තේරුම්ගන්න ලැබෙනව. අන්න ඒ විදිහට ධර්මයේ ගුණ ඉගෙන ගන්නකොට එයා ධර්මයටත් පහදිනව. එතකොට එයා කැමතිවෙනව ආර්ය මහා සංඝරත්නය ඇසුරුකරන්න. එතකොට එයා අර්ය මහා සංඝර ත්නය ඇසුරුකරන්නෙ, ගුණ දැනගෙන පැහැදීමෙන්.
එතකොට එයාට බුදුරජාණන් වහන්සේ් කෙරෙහි පැහැදීමක් තියෙනව. ධර්ම රත්නය කෙරෙහි පැහැදීමක් තියෙනව, සංඝ රත්නය කෙරෙහි පැහැදීමක් තියෙනව. එයාගෙ සිත තෙරුවන් කෙරෙහි පිහිටා සිටිනව. අන්න ඒ විදිහට තෙරුවන් කෙරෙහි පිහිටා සිටින කෙනාට, ඒ භාග්‍යවතුන් වහන්සේ විසින් පෙන්වා වදාළ පරම සත්‍යය අවබෝධකරන්ට දුර්ලභ ලාභය ලැබෙනව.
හිතේ නැවුම් බවක් ඇතිවෙනව, හිතේ අපහසුකම් තිබ්බොත් දුරුවෙලා සුවපහසුවක් ඒ නිසා අපි කවුරුත්, මේ ලැබුණ මනුෂ්‍ය ජීවිතය වාසනාවෙන් පුරුවගන්න නම් ඒ භාග්‍යවතුන් වහන්සේ කෙරෙහි, ධර්ම රත්නය කෙරෙහි, සංඝ රත්නය කෙරෙහි පැහැදීම ඇතිකරගන්න ඕනැ.
අන්න එසේ පැහැදීම ඇතිකරගත්තොත්, අපිට අපේ ජීවිතය ගැන භාග්‍යවතුන් වහන්සේ විසින් පෙන්වා වදාළ ඒ පරම සත්‍යය අවබෝධ කරන්න පුළුවන්කම තියෙනව.
සියලු දෙනාටම තෙරුවන් සරණයි!
උපුටා ගැනීම : http://www.dinamina.lk/kalanamithuro
සැපවත් ජීවිතයක් සහිතව වාසය කරමු
***පූජ්‍ය නාවලපිටියේ අරියවංශ ස්වාමීන් වහන්සේ***
෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴
බුදුරජාණන් වහන්සේ පෙන්වා දෙන්නෙ තෙරුවන් කෙරෙහි ප්‍රසාදයක් ඇතිකරගත්තු කෙනාට සැපවත් ජීවිතයක් ඇතිකරගන්න පුලුවන් කියල.
නමුත් තෙරුවන් කෙරෙහි ප්‍රසාදයක් ඇතිකර ගන්න පුලුවන්කම ලැබෙන්නෙ නෑ සිතේ අපිරිසිදු භාවය තිබෙනතාක්. තෙරුවන් කෙරෙහි නොසෙල්වෙන විධිහෙ ප්‍රසාධයක් ඇතිකරගන්න හැකිවන්නෙ සිතේ පිරිසිදුභාවය ඇතිකර ගත්තොත්.
ඒ විධියට සිතේ පිරිසිදු භාවය ඇතිකර ගත්තු කෙනා මහත් වූ සැපතකට උරුමකම් කියන කෙනෙක් බවට පත් වෙනවා. ඒ නිසා අපි ඒ සිතේ පිරිසිදු බව උපදවා ගන්නයි මහන්සි විය යුත්තෙ.
සිතේ පිරිසිදු භාවය උපදවා ගත්තොත් කාටත් අවස්ථාවක් තියෙනවා තෙරුවන් කෙරෙහි නොසෙල්වෙන පැහැදීමක් ඇතිකර ගන්න. තෙරුවන් කෙරෙහි නොසෙල්වෙන පැහැදීමක් ඇතිකර ගත්ත කෙනා සිතින් දුක් විඳින්නෙ නෑ. එයා සිතින් අප්‍රමාණ සැප විඳින්න පුලුවන් කෙනෙක් බවට පත් වෙනවා. ඒ වාගේම එයාට පුලුවන් කයෙනුත් සැප විඳින්න පුලුවන් කෙනෙක් බවට පත් වෙන්න.
මේ විධියට මේ ජීවිතය සැපසේ ගතකරන්න පුලුවන් කෙනාට ඊළඟ ජීවිතය සැප සහිත තැනක උපදින්න එයාට පුලුවන්කම තියෙනවා. ඒ විධියට එයා සැපවත් ජීවිතයක් ඇතිකරගත්තොත් එයාට දුක සම්පූර්ණයෙන් නිරුද්ධ කරල පරිපූර්ණ වූ සැපත අත්කරගන්න පුලුවන්කම තියෙනවා.
එතකොට අපිට ඒ විධියට නැවත දුකට පත්වෙන්නෙ නැති විධියට සැප කරාම යෑම පිණිස උවමනා කරන මූලිකම දේ කුමක්ද තෙරුවන් කෙරෙහි නොසෙල්වෙන ප්‍රසාදය ඇතිකර ගැනීම. තෙරුවන් කෙරෙහි නොසෙල්වෙන ප්‍රසාදයක් ඇතිකර ගත්තොත් අපි ආයෙත් දුකට වැටෙන්නෙ නෑ. පරිපූර්ණ සැප දක්වාම අපේ ජීවිතේ දියුණු කරගන්න අපිට පුලුවන්කමක් තිබෙනවා.
එතකොට තෙරුවන් කෙරෙහි නොසෙල්වෙන ප්‍රසාධය උපදවා ගැනීම ලෙහෙසි දෙයක් නෙවෙයි. ඉතාම අමාරු දෙයක්. එය මේ ලෝකයේ තියෙන අමාරුම කටයුත්ත.
මොකද්ද ඒකට තියෙන අමාරුව බාධාව සිතේ තිබෙන අපිරිසිදු ස්වභාවය. සිතේ අපිරිසිදු ස්වභාවය තියෙනතාක් තෙරුවන් කෙරෙහි හොඳ පැහැදීමක් උපදවා ගන්න එයාට ලැබෙන්නෙ නෑ. එතකොට සිතේ අපිරිසිදු ස්වභාවය බැහැර කර ගත්තොත් දුරු කර ගත්තොත් සිත පිරිසිදු දෙයක් බවට පත්කර ගත්තොත් එයාට තෙරුවන් කෙරෙහි අචලප්‍රසාධය ඇතිකරගන්න පුලුවන්. නොසෙල්වෙන ප්‍රසාධය ඇත්කර ගන්න පුලුවන්.
ඒ නිසා අපි භාග්‍යවතුන් වහන්සේ කියාදීපු විධියට මේ දහම මේ විධියට ඉගෙන ගන්න ඕන. මේ විධියටම පිළි ගන්න ඕන.
පිළිනොගත්තොත් අපි හිතේ කිළිටි තියෙද්දීම අපි හිතනවා මට පැහැදීම තියෙනවා කියල. මං ප්‍රසාදයෙන් ඉන්නෙ කියල හිතෙනවා. එතකොට අපි ඒ සැබෑ ප්‍රසාදය උපදවාගෙනද නෑ.
සමහරවිට අපට ධර්මය මතක තියෙන්න පුළුවන්. බුදුගුණ මතක තියෙන්න පුලුවන්. දහම් ගුණ, සඟ ගුණ මතක තියෙන්න පුලුවන්. තව කෙනෙකුට කියල දෙන්නත් පුලුවන්කම තියෙන්න පුලුවන්. කෙනෙක් එක්ක කතා කළොත් අපට ධර්මය කතාකරන්න පුලුවන්කම තිබෙන්නත් පුලුවන්. නමුත් අපට එපමණකින්ම තෙරුවන් කෙරෙහි අචලප්‍රසාදය ඇතිකර ගත්තා කියල කියන කාරණය සිද්ධ වෙන්නෙ නෑ.
තෙරුවන් කෙරෙහි අචලප්‍රසාදය උපදවා ගැනීම පිණිස තිබිය යුතු මූලික සුදුසුකම කුමක්ද? සිත පිරිසිදු කර ගැනීම. සිත පිරිසිදු කර ගැනීමෙන් තමයි ඒ නොසෙල්වෙන ප්‍රසාදය තෙරුවන් කෙරෙහි උපදවා ගන්න පුලුවන් වෙන්නෙ.
මේක අපි හොඳින්ම තේරුම්ගත යුතුයි. එහෙම නැත්නම් අපි ධර්මය ඉගෙන ගත්තහම ධර්මය කතා කරනකොට අපේ හිත අපිම මුලා කරල දානවා. ඇයි ඒ වෙන්නෙ. මේ හිතේ තියෙන අපිරිසිදු ගති ස්වභාවයක් තමයි අපිව මුලා කරල දාන එක. එතකොට කවදාවත් අපිට සැබෑ සැපක් කරා යන්න බැරිවෙනවා.
අපි මුලා වෙනවා. එනිසා හොඳට අපි තේරුම් ගන්න ඕනෑ සිතේ කිලිටි ස්වභාවය ගැන අපිට හොඳ වැටහීමක් තියෙන්න ඕන. සිත කිලුටු වෙන්නේ මොනවායින්ද කියල හොඳ වැටහීමක් අපිට තියෙන්න ඕන.
ඊළඟට ඒ සිත කිළිටි වෙන දේවල් තමන්ගේ ළඟ තියෙනවා කියල අපිට වැටහීමක් තියෙන්න ඕන.
ඊළඟට ඒ සිත කිළිටි කරන අකුසලයන් තමා හොඳින් තේරුම් අරගෙන ඒ අකුසලයන්ගේ ස්වභාවය හොඳින් තේරුම් ගන්න ඕන. ඒ අකුසලයන් අවබෝධ කරගෙන ඒවා බැහැර කරගන්න ඕන.
ඊළඟට අපි තේරුම් ගන්නට ඕන මා තුල ඒ අකුසලයන් කලින් තිබුණා. මා ඒ අකුසලයන් අවබෝධ කර ගත්තා. මා ඒ අකුසලයන් බැහැර කරන්න කටයුතු කලා. දැන් මගේ හිතේ ඒ අකුසලයන් බැහැර වෙලා කියල වැටහීමට අපි එන්න ඕන.
මෙන්න මේ ධර්මයන් අපි ඉගෙන ගෙන ඒ ධර්මයට අනුව අපි කටයුතු කළොත් ඒ ධර්මය පුරුදු කර ගත්තොත් කාටත් වාසනාව ඉපදෙනවා මේ සිත කිලිටි කරන අකුසලයන් බැහැර කරල නිරුද්ධ කරගෙන ඉතාම පිරිසිදු සිතක් උපදවාගෙන සැපවත් වූ ජීවිතයක් උපදවාගන්න අපිට පුලුවන්කම ලැබෙනවා.
සියලු දෙනාටම තෙරුවන් සරණයි!
උපුටා ගැනීම : http://www.dinamina.lk/kalanamithuro
෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴
බුදුරජාණන් වහන්සේ පෙන්වා දෙන්නෙ තෙරුවන් කෙරෙහි ප්‍රසාදයක් ඇතිකරගත්තු කෙනාට සැපවත් ජීවිතයක් ඇතිකරගන්න පුලුවන් කියල.
නමුත් තෙරුවන් කෙරෙහි ප්‍රසාදයක් ඇතිකර ගන්න පුලුවන්කම ලැබෙන්නෙ නෑ සිතේ අපිරිසිදු භාවය තිබෙනතාක්. තෙරුවන් කෙරෙහි නොසෙල්වෙන විධිහෙ ප්‍රසාධයක් ඇතිකරගන්න හැකිවන්නෙ සිතේ පිරිසිදුභාවය ඇතිකර ගත්තොත්.
ඒ විධියට සිතේ පිරිසිදු භාවය ඇතිකර ගත්තු කෙනා මහත් වූ සැපතකට උරුමකම් කියන කෙනෙක් බවට පත් වෙනවා. ඒ නිසා අපි ඒ සිතේ පිරිසිදු බව උපදවා ගන්නයි මහන්සි විය යුත්තෙ.
සිතේ පිරිසිදු භාවය උපදවා ගත්තොත් කාටත් අවස්ථාවක් තියෙනවා තෙරුවන් කෙරෙහි නොසෙල්වෙන පැහැදීමක් ඇතිකර ගන්න. තෙරුවන් කෙරෙහි නොසෙල්වෙන පැහැදීමක් ඇතිකර ගත්ත කෙනා සිතින් දුක් විඳින්නෙ නෑ. එයා සිතින් අප්‍රමාණ සැප විඳින්න පුලුවන් කෙනෙක් බවට පත් වෙනවා. ඒ වාගේම එයාට පුලුවන් කයෙනුත් සැප විඳින්න පුලුවන් කෙනෙක් බවට පත් වෙන්න.
මේ විධියට මේ ජීවිතය සැපසේ ගතකරන්න පුලුවන් කෙනාට ඊළඟ ජීවිතය සැප සහිත තැනක උපදින්න එයාට පුලුවන්කම තියෙනවා. ඒ විධියට එයා සැපවත් ජීවිතයක් ඇතිකරගත්තොත් එයාට දුක සම්පූර්ණයෙන් නිරුද්ධ කරල පරිපූර්ණ වූ සැපත අත්කරගන්න පුලුවන්කම තියෙනවා.
එතකොට අපිට ඒ විධියට නැවත දුකට පත්වෙන්නෙ නැති විධියට සැප කරාම යෑම පිණිස උවමනා කරන මූලිකම දේ කුමක්ද තෙරුවන් කෙරෙහි නොසෙල්වෙන ප්‍රසාදය ඇතිකර ගැනීම. තෙරුවන් කෙරෙහි නොසෙල්වෙන ප්‍රසාදයක් ඇතිකර ගත්තොත් අපි ආයෙත් දුකට වැටෙන්නෙ නෑ. පරිපූර්ණ සැප දක්වාම අපේ ජීවිතේ දියුණු කරගන්න අපිට පුලුවන්කමක් තිබෙනවා.
එතකොට තෙරුවන් කෙරෙහි නොසෙල්වෙන ප්‍රසාධය උපදවා ගැනීම ලෙහෙසි දෙයක් නෙවෙයි. ඉතාම අමාරු දෙයක්. එය මේ ලෝකයේ තියෙන අමාරුම කටයුත්ත.
මොකද්ද ඒකට තියෙන අමාරුව බාධාව සිතේ තිබෙන අපිරිසිදු ස්වභාවය. සිතේ අපිරිසිදු ස්වභාවය තියෙනතාක් තෙරුවන් කෙරෙහි හොඳ පැහැදීමක් උපදවා ගන්න එයාට ලැබෙන්නෙ නෑ. එතකොට සිතේ අපිරිසිදු ස්වභාවය බැහැර කර ගත්තොත් දුරු කර ගත්තොත් සිත පිරිසිදු දෙයක් බවට පත්කර ගත්තොත් එයාට තෙරුවන් කෙරෙහි අචලප්‍රසාධය ඇතිකරගන්න පුලුවන්. නොසෙල්වෙන ප්‍රසාධය ඇත්කර ගන්න පුලුවන්.
ඒ නිසා අපි භාග්‍යවතුන් වහන්සේ කියාදීපු විධියට මේ දහම මේ විධියට ඉගෙන ගන්න ඕන. මේ විධියටම පිළි ගන්න ඕන.
පිළිනොගත්තොත් අපි හිතේ කිළිටි තියෙද්දීම අපි හිතනවා මට පැහැදීම තියෙනවා කියල. මං ප්‍රසාදයෙන් ඉන්නෙ කියල හිතෙනවා. එතකොට අපි ඒ සැබෑ ප්‍රසාදය උපදවාගෙනද නෑ.
සමහරවිට අපට ධර්මය මතක තියෙන්න පුළුවන්. බුදුගුණ මතක තියෙන්න පුලුවන්. දහම් ගුණ, සඟ ගුණ මතක තියෙන්න පුලුවන්. තව කෙනෙකුට කියල දෙන්නත් පුලුවන්කම තියෙන්න පුලුවන්. කෙනෙක් එක්ක කතා කළොත් අපට ධර්මය කතාකරන්න පුලුවන්කම තිබෙන්නත් පුලුවන්. නමුත් අපට එපමණකින්ම තෙරුවන් කෙරෙහි අචලප්‍රසාදය ඇතිකර ගත්තා කියල කියන කාරණය සිද්ධ වෙන්නෙ නෑ.
තෙරුවන් කෙරෙහි අචලප්‍රසාදය උපදවා ගැනීම පිණිස තිබිය යුතු මූලික සුදුසුකම කුමක්ද? සිත පිරිසිදු කර ගැනීම. සිත පිරිසිදු කර ගැනීමෙන් තමයි ඒ නොසෙල්වෙන ප්‍රසාදය තෙරුවන් කෙරෙහි උපදවා ගන්න පුලුවන් වෙන්නෙ.
මේක අපි හොඳින්ම තේරුම්ගත යුතුයි. එහෙම නැත්නම් අපි ධර්මය ඉගෙන ගත්තහම ධර්මය කතා කරනකොට අපේ හිත අපිම මුලා කරල දානවා. ඇයි ඒ වෙන්නෙ. මේ හිතේ තියෙන අපිරිසිදු ගති ස්වභාවයක් තමයි අපිව මුලා කරල දාන එක. එතකොට කවදාවත් අපිට සැබෑ සැපක් කරා යන්න බැරිවෙනවා.
අපි මුලා වෙනවා. එනිසා හොඳට අපි තේරුම් ගන්න ඕනෑ සිතේ කිලිටි ස්වභාවය ගැන අපිට හොඳ වැටහීමක් තියෙන්න ඕන. සිත කිලුටු වෙන්නේ මොනවායින්ද කියල හොඳ වැටහීමක් අපිට තියෙන්න ඕන.
ඊළඟට ඒ සිත කිළිටි වෙන දේවල් තමන්ගේ ළඟ තියෙනවා කියල අපිට වැටහීමක් තියෙන්න ඕන.
ඊළඟට ඒ සිත කිළිටි කරන අකුසලයන් තමා හොඳින් තේරුම් අරගෙන ඒ අකුසලයන්ගේ ස්වභාවය හොඳින් තේරුම් ගන්න ඕන. ඒ අකුසලයන් අවබෝධ කරගෙන ඒවා බැහැර කරගන්න ඕන.
ඊළඟට අපි තේරුම් ගන්නට ඕන මා තුල ඒ අකුසලයන් කලින් තිබුණා. මා ඒ අකුසලයන් අවබෝධ කර ගත්තා. මා ඒ අකුසලයන් බැහැර කරන්න කටයුතු කලා. දැන් මගේ හිතේ ඒ අකුසලයන් බැහැර වෙලා කියල වැටහීමට අපි එන්න ඕන.
මෙන්න මේ ධර්මයන් අපි ඉගෙන ගෙන ඒ ධර්මයට අනුව අපි කටයුතු කළොත් ඒ ධර්මය පුරුදු කර ගත්තොත් කාටත් වාසනාව ඉපදෙනවා මේ සිත කිලිටි කරන අකුසලයන් බැහැර කරල නිරුද්ධ කරගෙන ඉතාම පිරිසිදු සිතක් උපදවාගෙන සැපවත් වූ ජීවිතයක් උපදවාගන්න අපිට පුලුවන්කම ලැබෙනවා.
සියලු දෙනාටම තෙරුවන් සරණයි!
උපුටා ගැනීම : http://www.dinamina.lk/kalanamithuro
ජීවිතයට ඇති එකම පිළිසරණ තිසරණයයි.
***පූජ්‍ය නාවලපිටියේ අරියවංශ ස්වාමීන් වහන්සේ***
෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴
ජීවිතයේ ඇත්ත ස්වභාවය තේරුම් නොගත් කෙනා මොන දේ කළත් ඒකෙන් කුසල් දියුණු කරන්න බැරුව යනවා. ඒ හැම එකක් මුල් කරන් කුසලයේ වේශයෙන් අකුසල් දියුණු කරගෙන යනවා.
ඒ වගේ භයානක ස්වභාවයක් තමයි තියෙන්නෙ ජීවිතයේ ඇත්ත ස්වභාවය තේරුම් නොගත්ත කෙනාට. ඒ ජීවිතයේ ඇත්ත ස්වභාවය තමයි භාග්‍යවතුන් වහන්සේ අපට දුක්කාර්ය සත්‍යය යටතේ කියාදෙන්නෙ. දුක්ක සමුදය ආර්ය සත්‍ය යටතෙ ඒ අපට කියාදෙන්නෙ ජීවිතයෙ ඇත්ත ස්වභාවය.
ඉතිං අපි ආර්ය සත්‍යය ඉගෙන ගෙන ඒ අපේ ජීවිතය තුලයි මේ ආර්ය සත්‍යය තියෙන්නෙ කියල කල්පනා කළොත් දුක්ක සත්‍යය අපේ ජීවිතයේ තියෙන එකක් ඒක අපි ඒ විධියට කල්පනා කළොත් අපේ ජීවිතයේ ඇත්ත තේරුම් ගන්න එසේ තේරුම් ගැනීමෙන්ම අපේ ජීවිතයේ අකුසල් දුරුවෙන්න පටන් ගන්නවා. කුසල් වැඩෙන්න පටන් ගන්නවා. ඒ නිසා අපි කළයුත්තෙ ආන්න ඒක.
යම් කෙනෙක් මේ විධියට ඒ ධර්මයට අනුව කල්පනා කළොත් එයාට තේරේවි “මම අසරණ කෙනෙක්“ කියල. ඒ තමයි ලෙඩවීම ඉදිරියේ අපි අසරණයි. වයසට යාම ඉදිරියේ අපි අසරණයි කියල තේරෙයි. මරණයට පත්වීම ඉදිරියේ අපි අසරණයි කියල තේරෙයි. ප්‍රියයන්ගෙන් වෙන්වීම ඉදිරියේ අපි අසරණයි කියල තේරෙයි. අප්‍රියයන් හා එක්වීම ඉදිරියේ අපි අසරණයි. ආයි ඉපදෙන්න වුණොත් ඒ ඉපදීම ඉදිරියේ අපි අසරණයි.
කල්පනා කරල බලන්න ඉපදීමට සිද්ධ වුනොත් එහෙම අපි කොහේ ඉපදේද කියල. ඉපදෙන්න තියෙන තැන් ගැන හිතල බලන්න. එතකොට අපිට අසරණ බවක් නෙවෙයිද තියෙන්නෙ. කාටහරි නරක තැනක ඉපදෙන විධියට හිත සකස් වෙලා තිබුනොත් එයාට පුලුවන්ද ඒනකන් ගැලවෙන්න. කාටවත් ඇවිල්ල පුලුවන්ද කියන්න හා මම ඔයාව ගලවගන්නම් කියල. කාටවත් කියන්න බෑ එතකොට එයා අසරණ වෙලා ඉවරයි.
යම් කලක අපේ අම්ම තාත්තා මැරිල යනවා. ප්‍රිය අයගෙන් අපට වෙන් වෙන්න වෙනවා. කාටත් පුලුවන්ද අපව වලක්ව ගන්න. අපි වයසට යනවා. අබල දුබල වෙලා යනවා ශරීරය. එදාට අපිට පුලුවන්ද උසුල ගන්න. එදාට අසරණයි. ඒ නිසා ඒ දුක ඉදිරියේ තම තමාගේ ස්වභාවය තේරුම් ගන්න. දුක ඉදිරියේ අපි අසරණයි. මේක තේරුම් නොගන්නාතාක් අකුසල් දුරුවෙන්න පටන් ගන්නෙ නෑ. කුසල් දියුණු වෙන්න පටන් ගන්නෙ නෑ.
කුසලය විධියට අකුසලය වැඩිල යනවා. කුසලය විධියට අකුසලය කියන්නෙ ආඩම්බරය මාන්නය වැඩිල යනවා. ඒ ආඩම්බරය මාන්නය වැඩිල යන ෙකනාගෙ ඊට පස්සෙ කීකරුකම, නිහතමානීකම ආදී දේ පිහිටන්නෙ නෑ. එකට එක කරන ගතිය ඇති වෙනවා. කුහක කම චාටුබස් කියන එක, ඒවා ඔක්කොම ඇති වෙනවා ඊට පස්සෙ. ඒ නිසා හොඳට කල්පනා කරන්න ඒ ආර්ය සත්‍යය ඉගෙනගෙන අපේ ජීවිතය ගැනම බලන්න කල්පනා කරල. මේක අමාරු දෙයක් නෙවෙයි අපි ටික ටික පුරුදු වුනොත් එහෙම.
ඒ නිසා අපි ආර්ය සත්‍යය හොඳට විමසන්න ඕන. තමාගේ ජීවිතය ලෙඩවෙන ස්වභාවයෙන් යුක්තයි. ඒක ඉක්මවල නෑ කියල. නොයෙකුත් ආකාරයේ ලෙඩරෝග අපට වැළ‍ඳෙනවා. අපි ඒ ලෙඩරෝග හැදෙන ස්වභාවය ඉක්මවල නෑ. තනි තනියෙන් තම තමා හිතන්න. මොහොතින් මොහොත වයසට යනව අපි දන්නෙම නෑ.
කලක් ගිහිල්ල බලපුවාම දැන් තියෙන රූපය නෙවෙයි. වෙනස් වෙලා ගිහිල්ල. අබල දුබල වෙලා ගිහිල්ල. ඒක හිතන්න. තමාගේ ජීවිතය ගැන හිතන්න. බහුල වශයෙන් කල්පනා කරන්න. ඊළඟට මරණයට පත්වෙන ස්වභාවය. ඒක වලක්වන්න බෑ. කොයි මොහොතේ මොනවා වෙලා මැරෙයිද දන්නෙ නෑ.
ඉතින් මෙන්න මේ කාරණා යමෙක් කල්පනා කරනවා නම් එයා ටිකෙන් ටික නිහඬ කෙනෙක් බවට පත්වෙනවා. තැන්පත් කෙනෙක් බවට පත්වෙනවා. එයාගේ කලබලකාරි ගතිය අඩුවෙනවා. එයාගෙ කායික ක්‍රියා, වාචසික ක්‍රියා, මානසික ක්‍රියා සියල්ල සංවර වෙන්න පටන් ගන්නවා. එපමණකින්ම එයා කුසල් වලට ඇවිල්ලනෙ. එපමණකින්ම එයාගෙ අකුසල් බැහැර වෙන්න පටන් අරගෙනනෙ.
බලන්න මේ ආර්ය සත්‍යයෙ එක කරුණක් කල්පනා කෙරුමෙන් කොයිතරම් ලාබයක් අපට අත්කරගන්න පුලුවන්ද කියල. ඉතින් මේ ධර්මය අත්භූත දෙයක් නෙවෙයි. ප්‍රායෝගිකව කලහැකි දෙයක් නිසයි නිතර කියන්නෙ. ආර්ය සත්‍යය අපි ඉගෙන ගත්තොත් ඒ ඉගෙන ගත්ත ආර්ය සත්‍යය අපේ ජීවිතය තුල ක්‍රියාත්මක වෙන විධිය කල්පනා කරන්න.
වයසට යාම, ලෙඩවීම, මරණයට පත්වීම, ප්‍රියයන්ගෙන් වෙන්වීම, අප්‍රියයන් හා එක්වීම මේ දේවල් ගැන කල්පනාවට ගන්න. ආන්න එතකොට ටික ටික ටික තමන්ට තේරේවි මේ දුක ඉදිරියේ මට පිළිසරණක් නෑ නේද කියල.
එදාට එයාට තේරෙයි බුදුරජාණන් වහන්සේ මේ සියලු දුකින් නිදහස් වුණා නේද කියල. එදාට එයාට තේරෙයි මේ ධර්මය ඒකාන්තයෙන්ම දුකින් නිදහස්වීම පිණිස පවතින දෙයක් නේද කියල. එදාට එයාට තේරෙයි බුදුරජාණන් වහන්සේගේ ශ්‍රාවකයින් මේ දුකින් නිදහස් වීම පිණිස කටයුතු කරන අය නේද කියල.
ඒ තමාගේ ජීවිතයේ ඇත්ත ස්වභාවය තේරුම් ගත්ත කෙනා තෙරුවන් කෙරෙහි පහදීවි. එයා තේරුම් ගනීවි පිළිගනීවි මට බුදු රජාණන් වහන්සේ හැර වෙන සරණක් නෑ නේද කියල. එයාට තේරේවි මේ ධර්මය හැර මට වෙන සරණක් නෑ කියල. එයාට තේරෙනවා සංඝරත්නය හැර මට වෙන සරණක් නෑ කියල. එයා පිළිගන්නවා තිසරණය හැර වෙන සරණක් මේ ලෝකෙ කොතැනකවත් මට නෑ කියල.
සියලු දෙනාටම තෙරුවන් සරණයි!
උපුටා ගැනීම : http://www.dinamina.lk/kalanamithuro
෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴
ජීවිතයේ ඇත්ත ස්වභාවය තේරුම් නොගත් කෙනා මොන දේ කළත් ඒකෙන් කුසල් දියුණු කරන්න බැරුව යනවා. ඒ හැම එකක් මුල් කරන් කුසලයේ වේශයෙන් අකුසල් දියුණු කරගෙන යනවා.
ඒ වගේ භයානක ස්වභාවයක් තමයි තියෙන්නෙ ජීවිතයේ ඇත්ත ස්වභාවය තේරුම් නොගත්ත කෙනාට. ඒ ජීවිතයේ ඇත්ත ස්වභාවය තමයි භාග්‍යවතුන් වහන්සේ අපට දුක්කාර්ය සත්‍යය යටතේ කියාදෙන්නෙ. දුක්ක සමුදය ආර්ය සත්‍ය යටතෙ ඒ අපට කියාදෙන්නෙ ජීවිතයෙ ඇත්ත ස්වභාවය.
ඉතිං අපි ආර්ය සත්‍යය ඉගෙන ගෙන ඒ අපේ ජීවිතය තුලයි මේ ආර්ය සත්‍යය තියෙන්නෙ කියල කල්පනා කළොත් දුක්ක සත්‍යය අපේ ජීවිතයේ තියෙන එකක් ඒක අපි ඒ විධියට කල්පනා කළොත් අපේ ජීවිතයේ ඇත්ත තේරුම් ගන්න එසේ තේරුම් ගැනීමෙන්ම අපේ ජීවිතයේ අකුසල් දුරුවෙන්න පටන් ගන්නවා. කුසල් වැඩෙන්න පටන් ගන්නවා. ඒ නිසා අපි කළයුත්තෙ ආන්න ඒක.
යම් කෙනෙක් මේ විධියට ඒ ධර්මයට අනුව කල්පනා කළොත් එයාට තේරේවි “මම අසරණ කෙනෙක්“ කියල. ඒ තමයි ලෙඩවීම ඉදිරියේ අපි අසරණයි. වයසට යාම ඉදිරියේ අපි අසරණයි කියල තේරෙයි. මරණයට පත්වීම ඉදිරියේ අපි අසරණයි කියල තේරෙයි. ප්‍රියයන්ගෙන් වෙන්වීම ඉදිරියේ අපි අසරණයි කියල තේරෙයි. අප්‍රියයන් හා එක්වීම ඉදිරියේ අපි අසරණයි. ආයි ඉපදෙන්න වුණොත් ඒ ඉපදීම ඉදිරියේ අපි අසරණයි.
කල්පනා කරල බලන්න ඉපදීමට සිද්ධ වුනොත් එහෙම අපි කොහේ ඉපදේද කියල. ඉපදෙන්න තියෙන තැන් ගැන හිතල බලන්න. එතකොට අපිට අසරණ බවක් නෙවෙයිද තියෙන්නෙ. කාටහරි නරක තැනක ඉපදෙන විධියට හිත සකස් වෙලා තිබුනොත් එයාට පුලුවන්ද ඒනකන් ගැලවෙන්න. කාටවත් ඇවිල්ල පුලුවන්ද කියන්න හා මම ඔයාව ගලවගන්නම් කියල. කාටවත් කියන්න බෑ එතකොට එයා අසරණ වෙලා ඉවරයි.
යම් කලක අපේ අම්ම තාත්තා මැරිල යනවා. ප්‍රිය අයගෙන් අපට වෙන් වෙන්න වෙනවා. කාටත් පුලුවන්ද අපව වලක්ව ගන්න. අපි වයසට යනවා. අබල දුබල වෙලා යනවා ශරීරය. එදාට අපිට පුලුවන්ද උසුල ගන්න. එදාට අසරණයි. ඒ නිසා ඒ දුක ඉදිරියේ තම තමාගේ ස්වභාවය තේරුම් ගන්න. දුක ඉදිරියේ අපි අසරණයි. මේක තේරුම් නොගන්නාතාක් අකුසල් දුරුවෙන්න පටන් ගන්නෙ නෑ. කුසල් දියුණු වෙන්න පටන් ගන්නෙ නෑ.
කුසලය විධියට අකුසලය වැඩිල යනවා. කුසලය විධියට අකුසලය කියන්නෙ ආඩම්බරය මාන්නය වැඩිල යනවා. ඒ ආඩම්බරය මාන්නය වැඩිල යන ෙකනාගෙ ඊට පස්සෙ කීකරුකම, නිහතමානීකම ආදී දේ පිහිටන්නෙ නෑ. එකට එක කරන ගතිය ඇති වෙනවා. කුහක කම චාටුබස් කියන එක, ඒවා ඔක්කොම ඇති වෙනවා ඊට පස්සෙ. ඒ නිසා හොඳට කල්පනා කරන්න ඒ ආර්ය සත්‍යය ඉගෙනගෙන අපේ ජීවිතය ගැනම බලන්න කල්පනා කරල. මේක අමාරු දෙයක් නෙවෙයි අපි ටික ටික පුරුදු වුනොත් එහෙම.
ඒ නිසා අපි ආර්ය සත්‍යය හොඳට විමසන්න ඕන. තමාගේ ජීවිතය ලෙඩවෙන ස්වභාවයෙන් යුක්තයි. ඒක ඉක්මවල නෑ කියල. නොයෙකුත් ආකාරයේ ලෙඩරෝග අපට වැළ‍ඳෙනවා. අපි ඒ ලෙඩරෝග හැදෙන ස්වභාවය ඉක්මවල නෑ. තනි තනියෙන් තම තමා හිතන්න. මොහොතින් මොහොත වයසට යනව අපි දන්නෙම නෑ.
කලක් ගිහිල්ල බලපුවාම දැන් තියෙන රූපය නෙවෙයි. වෙනස් වෙලා ගිහිල්ල. අබල දුබල වෙලා ගිහිල්ල. ඒක හිතන්න. තමාගේ ජීවිතය ගැන හිතන්න. බහුල වශයෙන් කල්පනා කරන්න. ඊළඟට මරණයට පත්වෙන ස්වභාවය. ඒක වලක්වන්න බෑ. කොයි මොහොතේ මොනවා වෙලා මැරෙයිද දන්නෙ නෑ.
ඉතින් මෙන්න මේ කාරණා යමෙක් කල්පනා කරනවා නම් එයා ටිකෙන් ටික නිහඬ කෙනෙක් බවට පත්වෙනවා. තැන්පත් කෙනෙක් බවට පත්වෙනවා. එයාගේ කලබලකාරි ගතිය අඩුවෙනවා. එයාගෙ කායික ක්‍රියා, වාචසික ක්‍රියා, මානසික ක්‍රියා සියල්ල සංවර වෙන්න පටන් ගන්නවා. එපමණකින්ම එයා කුසල් වලට ඇවිල්ලනෙ. එපමණකින්ම එයාගෙ අකුසල් බැහැර වෙන්න පටන් අරගෙනනෙ.
බලන්න මේ ආර්ය සත්‍යයෙ එක කරුණක් කල්පනා කෙරුමෙන් කොයිතරම් ලාබයක් අපට අත්කරගන්න පුලුවන්ද කියල. ඉතින් මේ ධර්මය අත්භූත දෙයක් නෙවෙයි. ප්‍රායෝගිකව කලහැකි දෙයක් නිසයි නිතර කියන්නෙ. ආර්ය සත්‍යය අපි ඉගෙන ගත්තොත් ඒ ඉගෙන ගත්ත ආර්ය සත්‍යය අපේ ජීවිතය තුල ක්‍රියාත්මක වෙන විධිය කල්පනා කරන්න.
වයසට යාම, ලෙඩවීම, මරණයට පත්වීම, ප්‍රියයන්ගෙන් වෙන්වීම, අප්‍රියයන් හා එක්වීම මේ දේවල් ගැන කල්පනාවට ගන්න. ආන්න එතකොට ටික ටික ටික තමන්ට තේරේවි මේ දුක ඉදිරියේ මට පිළිසරණක් නෑ නේද කියල.
එදාට එයාට තේරෙයි බුදුරජාණන් වහන්සේ මේ සියලු දුකින් නිදහස් වුණා නේද කියල. එදාට එයාට තේරෙයි මේ ධර්මය ඒකාන්තයෙන්ම දුකින් නිදහස්වීම පිණිස පවතින දෙයක් නේද කියල. එදාට එයාට තේරෙයි බුදුරජාණන් වහන්සේගේ ශ්‍රාවකයින් මේ දුකින් නිදහස් වීම පිණිස කටයුතු කරන අය නේද කියල.
ඒ තමාගේ ජීවිතයේ ඇත්ත ස්වභාවය තේරුම් ගත්ත කෙනා තෙරුවන් කෙරෙහි පහදීවි. එයා තේරුම් ගනීවි පිළිගනීවි මට බුදු රජාණන් වහන්සේ හැර වෙන සරණක් නෑ නේද කියල. එයාට තේරේවි මේ ධර්මය හැර මට වෙන සරණක් නෑ කියල. එයාට තේරෙනවා සංඝරත්නය හැර මට වෙන සරණක් නෑ කියල. එයා පිළිගන්නවා තිසරණය හැර වෙන සරණක් මේ ලෝකෙ කොතැනකවත් මට නෑ කියල.
සියලු දෙනාටම තෙරුවන් සරණයි!
උපුටා ගැනීම : http://www.dinamina.lk/kalanamithuro
ශ්‍රද්ධා ලාභ‍යෙන් සමාධිමත් වෙමු!
***පූජ්‍ය නාවලපිටියේ අරියවංශ ස්වාමීන් වහන්සේ***
෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴
ශ්‍රද්ධාව ඉපදුනු කෙනා කණගාටුවට පත්වෙන්නෙ නෑ. ශ්‍රද්ධාව ඉපදුනු කෙනාගෙ ස්වභාවයක් තමයි එයා ප්‍රමුදිත භාවයට පත්වීම. ඒක හරි විශ්මිත දෙයක්.
එතකොට ශ්‍රද්ධාව උපදින්නේ කුමක් මුල් කරගෙනද, දුක තේරුම් ගැනීමෙන්. ඉපදීම, ලෙඩවීම, වයසට යාම, මරණයට පත්වීම මේ ආදී දුක පිළිබඳව කියා දී තිබෙන කාරණා තේරුම් ගැනීමෙන් ශ්‍රද්ධාව උපදිනවා.
ඒ තේරුම් ගත්නෙ අපේ ජීවිතය තුල මේක ක්‍රියාත්මක වෙනවා අපි විමසල බලන්න ඕන. ඒක බහුල වශයෙන් කරන්න ඕන. එතකොට එයාට තේරෙනවා මගේ ජීවිතය දුකට අයිති දෙයක්. ඒ දුක ඉදිරියේ මට කිසිදු පිළිසරණක් නෑ කියල. කාටත් ඒක ගලවලා ගන්න බෑ. ඔය දුක මං ගන්නම් කියල කිසි කෙනෙකුට කියන්න බෑ. ආන් ඒ විධියට තේරුම් ගන්න කෙනා වැටහෙන කෙනා පිළිගන්නවා තේරුම් ගන්නවා තෙරුවන් සරණ හැරෙන්නට වෙන සරණක් මට නෑ.
සරණක් තියෙනවා කියල කියන්නෙ එමගින් එයාට දුකින් නිදහස් වෙන්න පුළුවන් කියල. ඒකයි සරණක් තියෙනවා කියල කියන්නෙ. ලෝකයේ වෙන තැනක වෙන දෙයකින් ඒක කෙරෙන්නෙ නෑ. ආන් ඒ විධියට තෙරුවන් සරණ ගැන විශ්වාසය ඇතිකරගත්ත කෙනා සතුටින් ඉන්න කෙනෙක්. එයා දන්නවා මට ප්‍රශ්නයක් තියෙනවා අර්බුධයක් තියනවා ඒකට විසඳුම දැන් මා කරා පැමිණිලා තියෙන්නෙ.
විසඳුම එයා ළඟ තියෙන්නෙ. ඒ තමා තිසරණය. එයා තුල සතුට ඉපදිලා ඒක නසන්න බෑ කාටවත් එයා තුළ ඉපදුනු ප්‍රමුදිත භාවය නැතිකරන්න බෑ කාටවත් ඇයි එයා ඇත්ත දැනගෙන ඒක වළක්වන්න පුළුවන්ද ආපස්සට ගන්න පුළුවන්ද දුක දැනගත්තොත් අවබෝධ කරගත්තොත් ඒ වැටහීම ආපස්සට ඇදල ගන්න කාටවත් බෑ.
ශ්‍රද්ධාවෙ පිහිටියොත් ඒක නැතිකරන්න බෑ කාටවත් එයා තුල පිහිටපු එකක්. එසේ ශ්‍රද්ධාව පිහිටිය කෙනා තුල ප්‍රමුදිත භාවය ඇතිවෙනවා. එහෙමනම් ඒක නැතිකරන්නත් බෑ කාටවත්. එසේ ප්‍රමුදිත වූ කෙනා බන භාවනා කරන්න එයා මැලි වෙන්නෙ නෑ එයා තුල උපන් කැමැක්තක් තියෙනවා බන භාවනා වලට. කවුරුත් පොළඹවන්න බල කරන්න උවමනාවක් නෑ. මෙසේ උපන් කැමැත්තෙන්ම බන භාවනා කරනකොට නීවරණ පහසුවෙන් යටපත් කරන්න එයාට හැකියාව තියෙනවා.
නීවරණ දුබල වෙලා යනවා. හිතේ විවේකය හට ගන්නවා. එසේ විවේකයෙන් යුතුව බන භාවනා කරන කෙනා තුල ප්‍රීතිය ඇති වෙනවා. ප්‍රීතියෙන් යුක්තව බන භාවනා කරන කෙනා තුල කායික සැහැල්ලුව ඇති වෙනවා. පස්සද්ධිය ඇති වෙනවා. ඒ සුව පහසුවෙන් බනභාවනා කරන කෙනා තුල සිතේ සැප ඇති වෙනවා. සැපසේ භාවනාව කරගෙන යනවා. එසේ සැපසේ භාවනාව කරන කෙනා තුල ධ්‍යාන ආදී බලවත් සමාධි උපදිනවා. ඒ විධියට සමාධි උපදවාගත්තොත් එයාට මේ ධර්මය තුල විශාල ප්‍රතිලාභයක් කරා යන්න පුලුවන්.
එතකොට බලන්න කොහෙන්ද පටන් ගන්නෙ කියලා. ආර්ය සත්‍යය ජීවිතයට ගලපලා බැලීම. තමාගේ ජීවිතයේ ඇත්ත ස්වභාවය වටහා ගැනීම. තමාගේ ජීවිතයේ ඇත්ත ස්වභාවය වටහා ගන්න කෙනා බොරු ආඩම්බරයට ඉඩක් දෙන්නෙ නෑ. එයා දන්නවා මට වැඩක් නෑ ඒකෙන්. එයා දන්නවා වයසට යෑම ලෙඩවීම ආදිය දුක උපද්දන දුකම ඉපදෙන දේවල් වලින් යුක්ත මම මේ පොඩි දෙයක් ගැන ආඩම්බර වෙලා ඇති වැඩක් තියෙනවද එයාට මේ ලෝකෙම රජකම හම්බ උනත් ඒක වැඩක් නෑ.
එයා දන්නවා මම මැරිල යනවා, මම වයසට යනවා. අබල දුබල වෙලා යනවා. ටික කලයි ලෝකෙ මම ජීවත් වෙන්නෙ කියල එයා දන්නවා. එයාට මේ ලෝකෙම රජකම දුන්නත් එයාට ඒක වටින්නෙ නෑ. එයාට වටින්නෙ මොකක්ද. මේ දුකින් නිදහස් වීම පමණයි.
යමෙක් තේරුම් ගත්තොත් මම ළඟ දුකක් කියෙනවා. ඒ දුකේ නිදහස් වීමකුත් තියෙනවා කියල තේරුම් ගත්තොත් එයා දුකින් ඉන්න කැමති වෙයිද, දුකින් නිදහස් වෙන්න කැමති වෙයිද දුක නැති ස්වභාවයට කැමතියි. දුක නැතිවීමට කැමති කෙනා ඒ දුක නැතිකරන විධිය අනුගමනය කරන්න කැමතියි. ඒ දුක නැතිකරන විධියට කැමති කෙනා තුල සංවර භාවය හටගන්නවද නැද්ද, හටගන්නවා එයාව බලෙන් සංවර කරන්න ඕනද, දැන් යම් කෙනෙක් ඉන්නවා දුක හඳුනනව දුක දන්නවා දුකට හේතුවත් දන්නවා දුකේ නැති වීමත් දන්නවා දුක නැතිකරන විධියත් දන්නවා.
ආන් එහෙම දන්න කෙනා දුක තුල ඉන්න කැමතියිද දුකේ නැතිවීම තුල ඉන්න කැමතියිද දුකේ නැතිවීමට කැමතියි එයා. දුක නැතිවීමට කැමති කෙනා ඒ දුක නැතිකරන විධිය අනුගමනය කරන්න කැමතියි නේද. එහෙනම් නිතැතින්ම එයා තුල සංවරකම පිහිටනවා. වීරිය බලහත්කාරයෙන් පිහිටුවන්න ඕනෙද එයා තුල වීරිය පිහිටනවා.
ඇයි එයා දුකේ නැතිවීමට කැමතියි. දුක තුල ඉන්න කැමති නෑ එයා දුකේ නැතිවීමට කැමතියි එයා තුල වීර්යය උපදිනවා. එයා එහෙනම් එසේ වීරිය උපදින කෙනා බන භාවනා කරගන්න පෙළඹෙනවා. එයා ප්‍රබෝධයෙන් වාසය කරනවා. ප්‍රබෝධයෙන් යුක්තව ඉන්නෙ. ඉතින් ඒ විධියට සතුටින් ඉන්න කෙනා ප්‍රබෝධයෙන් ඉන්න කෙනා තමා තුල උපන් කැමැත්තෙන් බන භාවනා කරනවා පොත පත බලනවා ධර්මය ඉගෙන ගන්නවා ධර්ම කතාවක් කරනවා.
ආන්න ඒ විධියට ඉන්න කෙනා තුල තමයි සමාධිය උපදවා ගන්න පුළුවන් හැකියාව ඇතිවෙන්නෙ. ඒ විධියට සමාධිය උපදවාගත්තු කෙනා ධර්මයෙන් ලබාගන්න පුළුවන් ඉහල ප්‍රතිලාභ උපදවාගන්නවා. ඒ නිසා අපි කව්රුත් කැමති වෙන්න ඕන ආන්න ඒ විධියට අපට ලැබුණු ලාභය ජීවිතයට සම්බන්ධ කරගන්න.
සියලු දෙනාටම තෙරුවන් සරණයි!
උපුටා ගැනීම : http://www.dinamina.lk/kalanamithuro
෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴
ශ්‍රද්ධාව ඉපදුනු කෙනා කණගාටුවට පත්වෙන්නෙ නෑ. ශ්‍රද්ධාව ඉපදුනු කෙනාගෙ ස්වභාවයක් තමයි එයා ප්‍රමුදිත භාවයට පත්වීම. ඒක හරි විශ්මිත දෙයක්.
එතකොට ශ්‍රද්ධාව උපදින්නේ කුමක් මුල් කරගෙනද, දුක තේරුම් ගැනීමෙන්. ඉපදීම, ලෙඩවීම, වයසට යාම, මරණයට පත්වීම මේ ආදී දුක පිළිබඳව කියා දී තිබෙන කාරණා තේරුම් ගැනීමෙන් ශ්‍රද්ධාව උපදිනවා.
ඒ තේරුම් ගත්නෙ අපේ ජීවිතය තුල මේක ක්‍රියාත්මක වෙනවා අපි විමසල බලන්න ඕන. ඒක බහුල වශයෙන් කරන්න ඕන. එතකොට එයාට තේරෙනවා මගේ ජීවිතය දුකට අයිති දෙයක්. ඒ දුක ඉදිරියේ මට කිසිදු පිළිසරණක් නෑ කියල. කාටත් ඒක ගලවලා ගන්න බෑ. ඔය දුක මං ගන්නම් කියල කිසි කෙනෙකුට කියන්න බෑ. ආන් ඒ විධියට තේරුම් ගන්න කෙනා වැටහෙන කෙනා පිළිගන්නවා තේරුම් ගන්නවා තෙරුවන් සරණ හැරෙන්නට වෙන සරණක් මට නෑ.
සරණක් තියෙනවා කියල කියන්නෙ එමගින් එයාට දුකින් නිදහස් වෙන්න පුළුවන් කියල. ඒකයි සරණක් තියෙනවා කියල කියන්නෙ. ලෝකයේ වෙන තැනක වෙන දෙයකින් ඒක කෙරෙන්නෙ නෑ. ආන් ඒ විධියට තෙරුවන් සරණ ගැන විශ්වාසය ඇතිකරගත්ත කෙනා සතුටින් ඉන්න කෙනෙක්. එයා දන්නවා මට ප්‍රශ්නයක් තියෙනවා අර්බුධයක් තියනවා ඒකට විසඳුම දැන් මා කරා පැමිණිලා තියෙන්නෙ.
විසඳුම එයා ළඟ තියෙන්නෙ. ඒ තමා තිසරණය. එයා තුල සතුට ඉපදිලා ඒක නසන්න බෑ කාටවත් එයා තුළ ඉපදුනු ප්‍රමුදිත භාවය නැතිකරන්න බෑ කාටවත් ඇයි එයා ඇත්ත දැනගෙන ඒක වළක්වන්න පුළුවන්ද ආපස්සට ගන්න පුළුවන්ද දුක දැනගත්තොත් අවබෝධ කරගත්තොත් ඒ වැටහීම ආපස්සට ඇදල ගන්න කාටවත් බෑ.
ශ්‍රද්ධාවෙ පිහිටියොත් ඒක නැතිකරන්න බෑ කාටවත් එයා තුල පිහිටපු එකක්. එසේ ශ්‍රද්ධාව පිහිටිය කෙනා තුල ප්‍රමුදිත භාවය ඇතිවෙනවා. එහෙමනම් ඒක නැතිකරන්නත් බෑ කාටවත්. එසේ ප්‍රමුදිත වූ කෙනා බන භාවනා කරන්න එයා මැලි වෙන්නෙ නෑ එයා තුල උපන් කැමැක්තක් තියෙනවා බන භාවනා වලට. කවුරුත් පොළඹවන්න බල කරන්න උවමනාවක් නෑ. මෙසේ උපන් කැමැත්තෙන්ම බන භාවනා කරනකොට නීවරණ පහසුවෙන් යටපත් කරන්න එයාට හැකියාව තියෙනවා.
නීවරණ දුබල වෙලා යනවා. හිතේ විවේකය හට ගන්නවා. එසේ විවේකයෙන් යුතුව බන භාවනා කරන කෙනා තුල ප්‍රීතිය ඇති වෙනවා. ප්‍රීතියෙන් යුක්තව බන භාවනා කරන කෙනා තුල කායික සැහැල්ලුව ඇති වෙනවා. පස්සද්ධිය ඇති වෙනවා. ඒ සුව පහසුවෙන් බනභාවනා කරන කෙනා තුල සිතේ සැප ඇති වෙනවා. සැපසේ භාවනාව කරගෙන යනවා. එසේ සැපසේ භාවනාව කරන කෙනා තුල ධ්‍යාන ආදී බලවත් සමාධි උපදිනවා. ඒ විධියට සමාධි උපදවාගත්තොත් එයාට මේ ධර්මය තුල විශාල ප්‍රතිලාභයක් කරා යන්න පුලුවන්.
එතකොට බලන්න කොහෙන්ද පටන් ගන්නෙ කියලා. ආර්ය සත්‍යය ජීවිතයට ගලපලා බැලීම. තමාගේ ජීවිතයේ ඇත්ත ස්වභාවය වටහා ගැනීම. තමාගේ ජීවිතයේ ඇත්ත ස්වභාවය වටහා ගන්න කෙනා බොරු ආඩම්බරයට ඉඩක් දෙන්නෙ නෑ. එයා දන්නවා මට වැඩක් නෑ ඒකෙන්. එයා දන්නවා වයසට යෑම ලෙඩවීම ආදිය දුක උපද්දන දුකම ඉපදෙන දේවල් වලින් යුක්ත මම මේ පොඩි දෙයක් ගැන ආඩම්බර වෙලා ඇති වැඩක් තියෙනවද එයාට මේ ලෝකෙම රජකම හම්බ උනත් ඒක වැඩක් නෑ.
එයා දන්නවා මම මැරිල යනවා, මම වයසට යනවා. අබල දුබල වෙලා යනවා. ටික කලයි ලෝකෙ මම ජීවත් වෙන්නෙ කියල එයා දන්නවා. එයාට මේ ලෝකෙම රජකම දුන්නත් එයාට ඒක වටින්නෙ නෑ. එයාට වටින්නෙ මොකක්ද. මේ දුකින් නිදහස් වීම පමණයි.
යමෙක් තේරුම් ගත්තොත් මම ළඟ දුකක් කියෙනවා. ඒ දුකේ නිදහස් වීමකුත් තියෙනවා කියල තේරුම් ගත්තොත් එයා දුකින් ඉන්න කැමති වෙයිද, දුකින් නිදහස් වෙන්න කැමති වෙයිද දුක නැති ස්වභාවයට කැමතියි. දුක නැතිවීමට කැමති කෙනා ඒ දුක නැතිකරන විධිය අනුගමනය කරන්න කැමතියි. ඒ දුක නැතිකරන විධියට කැමති කෙනා තුල සංවර භාවය හටගන්නවද නැද්ද, හටගන්නවා එයාව බලෙන් සංවර කරන්න ඕනද, දැන් යම් කෙනෙක් ඉන්නවා දුක හඳුනනව දුක දන්නවා දුකට හේතුවත් දන්නවා දුකේ නැති වීමත් දන්නවා දුක නැතිකරන විධියත් දන්නවා.
ආන් එහෙම දන්න කෙනා දුක තුල ඉන්න කැමතියිද දුකේ නැතිවීම තුල ඉන්න කැමතියිද දුකේ නැතිවීමට කැමතියි එයා. දුක නැතිවීමට කැමති කෙනා ඒ දුක නැතිකරන විධිය අනුගමනය කරන්න කැමතියි නේද. එහෙනම් නිතැතින්ම එයා තුල සංවරකම පිහිටනවා. වීරිය බලහත්කාරයෙන් පිහිටුවන්න ඕනෙද එයා තුල වීරිය පිහිටනවා.
ඇයි එයා දුකේ නැතිවීමට කැමතියි. දුක තුල ඉන්න කැමති නෑ එයා දුකේ නැතිවීමට කැමතියි එයා තුල වීර්යය උපදිනවා. එයා එහෙනම් එසේ වීරිය උපදින කෙනා බන භාවනා කරගන්න පෙළඹෙනවා. එයා ප්‍රබෝධයෙන් වාසය කරනවා. ප්‍රබෝධයෙන් යුක්තව ඉන්නෙ. ඉතින් ඒ විධියට සතුටින් ඉන්න කෙනා ප්‍රබෝධයෙන් ඉන්න කෙනා තමා තුල උපන් කැමැත්තෙන් බන භාවනා කරනවා පොත පත බලනවා ධර්මය ඉගෙන ගන්නවා ධර්ම කතාවක් කරනවා.
ආන්න ඒ විධියට ඉන්න කෙනා තුල තමයි සමාධිය උපදවා ගන්න පුළුවන් හැකියාව ඇතිවෙන්නෙ. ඒ විධියට සමාධිය උපදවාගත්තු කෙනා ධර්මයෙන් ලබාගන්න පුළුවන් ඉහල ප්‍රතිලාභ උපදවාගන්නවා. ඒ නිසා අපි කව්රුත් කැමති වෙන්න ඕන ආන්න ඒ විධියට අපට ලැබුණු ලාභය ජීවිතයට සම්බන්ධ කරගන්න.
සියලු දෙනාටම තෙරුවන් සරණයි!
උපුටා ගැනීම : http://www.dinamina.lk/kalanamithuro
සුන්දර නිවනට කැමතිවෙමු
***පූජ්‍ය නාවලපිටියේ අරියවංශ ස්වාමීන් වහන්සේ***
෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴
ඔයගොල්ලො දන්නවද? මේ ජීවිතයේ සුන්දර දෙයක් තියෙනව කියල. ලස්සන දෙයක් තියෙනව කියල.
නමුත් අපි පිළිගන්ට ඕනෑ, ජීවිතයේ සුන්දර පැත්තක් තියෙනවා කියල ලස්සන, පැත්තක් තියෙනවා කියල. එහෙම පිළිගත්තොත් මොකද වෙන්නෙ? අපි ඒකට කැමතිවෙනව. අපි පිළිනොගත්තොත්, ජීවිතයේ් සුන්දර පැත්තක් තියෙනව කියල අපි එබන්ඳකට කැමති වෙන්නේ නෑ.
එහෙනම් ඒ සුන්දරත්වයකට කැමතිවෙන්ට නම් සුන්දරත්වයක් ලෝකයේ තියෙනවා කියල පිළිගන්ට ඕනැ. සුන්දරත්වයක් ලෝකයේ තියෙනවා කියල පිළිගන්නෙ නැති කෙනා ඒකට කැමතිවෙන්නෙ නෑ.
ඒකට කැමති නොවනකොට නොදකින, නොපිළිගත් සුන්දරත්වයක් ඇතිකරගන්ට එක එක දේ කරනව. එතකොට එයාට වෙහෙසක්මයි, පීඩාවක් ම යි. සැබෑ සුන්දරත්වයක් කරා යන්ට බෑ.
එයා මාර්ගය නැතුව නොමඟින් යමක් ගන්ට කල්පනා කරනව. නොමඟින් යමක් ගන්ට කල්පනා කරන්නේ ම හරි දේ කොහෙද තියෙන්නේ කියල නොදන්න නිසා ම යි. හරි දේ කොහෙද? තියෙන්නේ කියල දන්නවා නම් එයා මඟින් ම නේද? යන්නෙ.
මාර්ගයේ ම යන කෙනාට පීඩාවක් එනවද? නෑ නේද? නෑ. එයාට මහන්සියක් වෙහෙසක් තියෙයිද? තියෙනව. එයාට මහන්සියක් වෙහෙසක් තියෙනව. එයාට පීඩාවක් නෑ. එයාට දවසින් දවස, මොහොතින් මොහොත ප්‍රසාදය සතුට තියනව.
ඇයි එයා මාර්ගයේ ඉන්නෙ. එනිසා අපි ම`ග ම සොයා ගත යුතුයි. ම`ග ම හඳූනා ගත යුතුයි. ඒ ම`ග හඳූනා ගැනීම පිණිස අපිට ආරම්භයේදී ම තෝරා බේරා ගත යුතු දේ තමයි, සුන්දර දෙයක් ලෝකයෙA තියෙනවා කියල පිළිගැනීම.
ඒ සුන්දර දෙයක් තියෙනවා කියල පිළිගන්න කෙනා ඒ සුන්දර දේට කැමතිවෙනව. ඒකයි බුදුරජාණන් වහන්සේ අපිට පෙන්වා දුන්නෙ සංඛත අසංඛත ධර්මයන් අතර අග්‍ර වූ දෙයක් ලෝකයේ තිබෙනවා. යමෙක් අග්‍ර වූ විපාක වලට කැමතිවෙනවා නම් අන්න එයා ඒ සංඛත අසංඛ වූ ධර්මයන් අතර අග්‍ර දේට කැමතිවෙන්න කියල කිව්ව.
ඒ තමයි ලෝකයේ සුන්දරම දේ, නිවන. ඒ නිවනට කැමැත්තක් උපදවගන්ට.
ඒ නිවනේ සුන්දර බව ගැන තේරුම්ගන්ට. ඒ සුන්දරත්වය ගැන තේරුම් නොගෙන ඒකට කැමැත්ක් උපදින්නෙ නෑ. එතකොට අපි මේ කැමැත්ත රහිතව අඳූරෙ අතපත ගානව වාගේ. යමක් තියෙනව වාගේ අත පත ගානව.
ඉතින් අහුවෙන්නෙ මොකක්ද දන්නෙ නෑ. නිවනට කැමතිවෙන්න ඕනැ. නිවනට කැමතිවෙන්නෙ එහි සුන්දරත්වය ගැන හිතන කෙනා යි. ඒ නිවනේ රාගයේ ගිනි නෑ. ද්වේශයේ ගිනි නෑ, මොහයේ ගිනි නෑ.
සියලු ගිනි නිවිලයි තියෙන්නෙ. ඒ ගිනි නිවුන තැන සුන්දරයි. එතකොට දැන් ගොඩාක් අය "මට රාගය එනවා"... කියනව. පීඩාවෙන් ඉන්නව එයා. ඉතින් පීඩාව රහිත තැනට කැමතිනම් එයාට පීඩාවක් එන්නෙ නෑ.
පීඩා රහිත තැනට කැමතිකෙනාට පීඩා සහිත දේ තිබුන කියල කඩාගෙන වැටෙන්නෙත් නෑ. එයාට ඉලක්කයක් තියෙනව. එයා දක්ෂ සොල්දාදුවෙක් වගේ.
එයා දන්නව නම් යුද්ධයේ නිදහස්වීම, සතුරාගේ බලකොටු.. එයා ඔක්කොම දන්නව නම්.. සතුර හිටිය කියල එයාට ගැටළුවක් තියෙනවද? එයා දන්නව, සතුර ඉන්නව කියල, ජයග්‍රහනය කරන හැටිත් දන්නව. එයා යුද්ධෙ කරනව.
යුද්ධෙ කරනකොට අපහසුකම් තියෙනව. හැබැයි එයා පැනල යන්නෙ නෑ. ඒ නිසා නිවනට කැමතිවෙන්න. නිවනේ සුන්දරබව කල්පනා කරන කෙනා නිවනට කැමතියි. එයා කැමතියි රාගය රහිතව වාසය කරන්ට. ආසාවක් උපදවගන්ට.
සාමාන්‍ය මනුෂ්‍යයාගේ ස්වභාවය තමයි එයා රාගයට ආසයි. ද්වේෂයට ආසයි, මෝහයට ආසයි. අපි අන්න ඒ සාමාන්‍ය මනුෂ්‍යයා ඉක්මවල හිතන්ට ඕනැ. සමාන්‍යය මනුෂ්‍යයා ඉක්මවල හිතන්නෙ කොහොමද? රාගය නැත්නම් කොච්චර හොඳද කියල හිතන්ට.
ද්වේෂය නැත්නම් කොච්චර හොඳද කියල හිතන්ට, මෝහය නැත්නම් කොච්චර හොඳද කියල හිතන්ට. රාගය නැති තැන සැපයි කියල හිතන්ට. ද්වේෂය නැති තැන සැපයි, මෝහය නැති තැන සැපයි. එහෙනම් අන්න ඒ රාග, ද්වේෂ, මෝහ නැති සිත උපදවාගෙන වාසය කරන්ට ඇත්නම් කියල හිතන්ට .
සියලු දෙනාටම තෙරුවන් සරණයි!
උපුටා ගැනීම : http://www.dinamina.lk/
෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴
ඔයගොල්ලො දන්නවද? මේ ජීවිතයේ සුන්දර දෙයක් තියෙනව කියල. ලස්සන දෙයක් තියෙනව කියල.
නමුත් අපි පිළිගන්ට ඕනෑ, ජීවිතයේ සුන්දර පැත්තක් තියෙනවා කියල ලස්සන, පැත්තක් තියෙනවා කියල. එහෙම පිළිගත්තොත් මොකද වෙන්නෙ? අපි ඒකට කැමතිවෙනව. අපි පිළිනොගත්තොත්, ජීවිතයේ් සුන්දර පැත්තක් තියෙනව කියල අපි එබන්ඳකට කැමති වෙන්නේ නෑ.
එහෙනම් ඒ සුන්දරත්වයකට කැමතිවෙන්ට නම් සුන්දරත්වයක් ලෝකයේ තියෙනවා කියල පිළිගන්ට ඕනැ. සුන්දරත්වයක් ලෝකයේ තියෙනවා කියල පිළිගන්නෙ නැති කෙනා ඒකට කැමතිවෙන්නෙ නෑ.
ඒකට කැමති නොවනකොට නොදකින, නොපිළිගත් සුන්දරත්වයක් ඇතිකරගන්ට එක එක දේ කරනව. එතකොට එයාට වෙහෙසක්මයි, පීඩාවක් ම යි. සැබෑ සුන්දරත්වයක් කරා යන්ට බෑ.
එයා මාර්ගය නැතුව නොමඟින් යමක් ගන්ට කල්පනා කරනව. නොමඟින් යමක් ගන්ට කල්පනා කරන්නේ ම හරි දේ කොහෙද තියෙන්නේ කියල නොදන්න නිසා ම යි. හරි දේ කොහෙද? තියෙන්නේ කියල දන්නවා නම් එයා මඟින් ම නේද? යන්නෙ.
මාර්ගයේ ම යන කෙනාට පීඩාවක් එනවද? නෑ නේද? නෑ. එයාට මහන්සියක් වෙහෙසක් තියෙයිද? තියෙනව. එයාට මහන්සියක් වෙහෙසක් තියෙනව. එයාට පීඩාවක් නෑ. එයාට දවසින් දවස, මොහොතින් මොහොත ප්‍රසාදය සතුට තියනව.
ඇයි එයා මාර්ගයේ ඉන්නෙ. එනිසා අපි ම`ග ම සොයා ගත යුතුයි. ම`ග ම හඳූනා ගත යුතුයි. ඒ ම`ග හඳූනා ගැනීම පිණිස අපිට ආරම්භයේදී ම තෝරා බේරා ගත යුතු දේ තමයි, සුන්දර දෙයක් ලෝකයෙA තියෙනවා කියල පිළිගැනීම.
ඒ සුන්දර දෙයක් තියෙනවා කියල පිළිගන්න කෙනා ඒ සුන්දර දේට කැමතිවෙනව. ඒකයි බුදුරජාණන් වහන්සේ අපිට පෙන්වා දුන්නෙ සංඛත අසංඛත ධර්මයන් අතර අග්‍ර වූ දෙයක් ලෝකයේ තිබෙනවා. යමෙක් අග්‍ර වූ විපාක වලට කැමතිවෙනවා නම් අන්න එයා ඒ සංඛත අසංඛ වූ ධර්මයන් අතර අග්‍ර දේට කැමතිවෙන්න කියල කිව්ව.
ඒ තමයි ලෝකයේ සුන්දරම දේ, නිවන. ඒ නිවනට කැමැත්තක් උපදවගන්ට.
ඒ නිවනේ සුන්දර බව ගැන තේරුම්ගන්ට. ඒ සුන්දරත්වය ගැන තේරුම් නොගෙන ඒකට කැමැත්ක් උපදින්නෙ නෑ. එතකොට අපි මේ කැමැත්ත රහිතව අඳූරෙ අතපත ගානව වාගේ. යමක් තියෙනව වාගේ අත පත ගානව.
ඉතින් අහුවෙන්නෙ මොකක්ද දන්නෙ නෑ. නිවනට කැමතිවෙන්න ඕනැ. නිවනට කැමතිවෙන්නෙ එහි සුන්දරත්වය ගැන හිතන කෙනා යි. ඒ නිවනේ රාගයේ ගිනි නෑ. ද්වේශයේ ගිනි නෑ, මොහයේ ගිනි නෑ.
සියලු ගිනි නිවිලයි තියෙන්නෙ. ඒ ගිනි නිවුන තැන සුන්දරයි. එතකොට දැන් ගොඩාක් අය "මට රාගය එනවා"... කියනව. පීඩාවෙන් ඉන්නව එයා. ඉතින් පීඩාව රහිත තැනට කැමතිනම් එයාට පීඩාවක් එන්නෙ නෑ.
පීඩා රහිත තැනට කැමතිකෙනාට පීඩා සහිත දේ තිබුන කියල කඩාගෙන වැටෙන්නෙත් නෑ. එයාට ඉලක්කයක් තියෙනව. එයා දක්ෂ සොල්දාදුවෙක් වගේ.
එයා දන්නව නම් යුද්ධයේ නිදහස්වීම, සතුරාගේ බලකොටු.. එයා ඔක්කොම දන්නව නම්.. සතුර හිටිය කියල එයාට ගැටළුවක් තියෙනවද? එයා දන්නව, සතුර ඉන්නව කියල, ජයග්‍රහනය කරන හැටිත් දන්නව. එයා යුද්ධෙ කරනව.
යුද්ධෙ කරනකොට අපහසුකම් තියෙනව. හැබැයි එයා පැනල යන්නෙ නෑ. ඒ නිසා නිවනට කැමතිවෙන්න. නිවනේ සුන්දරබව කල්පනා කරන කෙනා නිවනට කැමතියි. එයා කැමතියි රාගය රහිතව වාසය කරන්ට. ආසාවක් උපදවගන්ට.
සාමාන්‍ය මනුෂ්‍යයාගේ ස්වභාවය තමයි එයා රාගයට ආසයි. ද්වේෂයට ආසයි, මෝහයට ආසයි. අපි අන්න ඒ සාමාන්‍ය මනුෂ්‍යයා ඉක්මවල හිතන්ට ඕනැ. සමාන්‍යය මනුෂ්‍යයා ඉක්මවල හිතන්නෙ කොහොමද? රාගය නැත්නම් කොච්චර හොඳද කියල හිතන්ට.
ද්වේෂය නැත්නම් කොච්චර හොඳද කියල හිතන්ට, මෝහය නැත්නම් කොච්චර හොඳද කියල හිතන්ට. රාගය නැති තැන සැපයි කියල හිතන්ට. ද්වේෂය නැති තැන සැපයි, මෝහය නැති තැන සැපයි. එහෙනම් අන්න ඒ රාග, ද්වේෂ, මෝහ නැති සිත උපදවාගෙන වාසය කරන්ට ඇත්නම් කියල හිතන්ට .
සියලු දෙනාටම තෙරුවන් සරණයි!
උපුටා ගැනීම : http://www.dinamina.lk/
සිත සනසන ප්‍රිය වචන
***පූජ්‍ය නාවලපිටියේ අරියවංශ ස්වාමීන් වහන්සේ***
෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴
පිරිස එක්ක කටයුතු කරනකොට ප්‍රිය වචන පාවිච්චි කරන්ට. වචනය ම`ගින් තව කෙනෙකුගේ හිතට අපහසුවක් ඇතිනොවෙන වචන තමයි ප්‍රිය වචන කියල කියන්නෙ. එතකොට ඒ වචනය හසුරුවන ස්වභාවය, උච්ඡාරණය කරන ස්වභාවය ඒ හැම දෙයක්ම බලපානව තව කෙනෙකුගේ හිතට ප්‍රිය බව උපදවන්ට හෝ අපහසුව උපදවන්ට.
එක ම වචනය විවිධ කෙනෙකුට විහි`ඵ කරල එහෙම නැත්නම් හාස්‍ය විදිහට කෙනෙක්ව හෑල්ලු කරන්ට වචන පාවිච්චි කරන්ට පුළුවන්. ඒ විදිහට අපි කෙනෙක්ව පීඩාවට පත්වෙන විදිහට වචන පාවිච්චි කරන්ට හොඳ නෑ.
ඊළඟට විශේෂයෙන් මතකතියාගන්න නියෝග ස්වභාවයේ වචන පාවිච්චි කරන්ට එපා. "අරක කරන්ට, මේක කරන්ට".... ඒ වගේ නියෝග ස්වභාවයේ වචන යම් කටයුත්තක් සඳහා අන් අයට කරුණු ඉදිරිපත් කරනවනම් නියෝග කරන ස්වභාවය වෙනුවට යෝජනා කරන්න. "අපි මෙහෙම කරමුද? එහෙම කළොත් හොඳයි නේද?"... මෘදුයි, ලස්සනයි ඒ වචන. "අරක කරන්න"... කියන්න එපා.
" අරක කරමුද?"... කියල අහන්න. ඊළඟට "කළ යුතුයි"... කියන්න එපා. කළොත් හොඳයි නේද? කියල කියන්න. බලන්න ඒ ප්‍රකාශයන් දෙකෙන් එකක් රළුයි නේද? "කළ යුතුයි"... කියල කිව්වොත් රළු ගතියක් තියෙනව. "මේක කළොත් හොඳයි"... කියල කිව්වොත් මෘදු ගතියක් තියෙනව. "මේක කරන්ට"... කියනව. ඒක රළුයි. "අපි මේක කරමුද?"... එහෙනම් පිරිසේ යහපත කල්පනා කරන අය විදිහට, පිරිස සමඟ ප්‍රියශීලීව වාසයකරන්ට කැමති අය විදිහට එකිනෙකාට ප්‍රිය උපදවන විදිහට ඒ වචන හසුරුවන්න පුරුදුවෙන්ට.
ඒක පුරුදුවෙන්ට හොඳ ම විදිහ තමයි රළු වචනයක් මා උදෙසා ලැබුණොත් මට මොකද වෙන්නෙ කියල කල්පනා කරන්ට. තව කෙනෙක් රළු ස්වභාවයේ වචනයකින් තමා ව ආමන්ත්‍රණය කළොත් එකට මම කැමතීද? කියල බලන්ට. වෙනත් කෙනෙක් රළු වචනයකින් මා ආමන්ත්‍රණය කරනකොට ඒකෙන් මට පීඩාවක්නම් එන්නෙ, මට ඒ්ක අපහසුයි නම්, අන් අයත් ඒකට කැමති නෑ කියල තේරුම්ගන්ට.
එහෙනම් දිවිහිමියෙන් ම මම රළු වචන පාවිච්චි නොකල යුතුයි කියල කල්පනා කරන්ට. එහෙමයි පුරුදුවෙන්නෙ. එතකොට එකිනෙකා මිහිරි වචන, ප්‍රිය වචන, රළු නොවන වචන කතාකරන්ට පුරුදුවෙනව. ඒ විදිහෙ රළු නොවන, ප්‍රියශීලී, මිහිරි වචන කතාකරන පරිසරය සුන්දරයි. හරි ලස්සනයි. ඒ අය තුළ රළු ස්වභාවය නෑ. ඉතා ප්‍රියව වාසය කරන්න පුළුවන්. දුටුවන් එකිනෙකා ප්‍රියව ඇසුරුකරනව.
දුටුඅය පහදිනව. ඒ නිසා හොඳට මතක තියාගන්න විශේෂයෙන් නියෝග කිරීම් කරන්න එපා. අපි ටික කලයි මේ ලෝකෙ ඉන්නෙ. මොකටද අපි නියෝග කරන්නෙ. අපි මේ ලෝකෙ ගොඩාක් දේ දන්න අය නෙවෙයි. අපි මේ අනුන්ගෙ උපකාරයෙන් පුංචි දෙයක් දැනගෙන ඉන්න අය. නියෝග කිරීම අපිට ගැලපෙන් නෑ. එනිසා කව්රුත්, කාටත් පි‍්‍රය උපදවන මිහිරි වචන, ප්‍රිය වචන පාවිච්චි කරන්ට. එතකොට කාටත් ලොකු ජයග්‍රහණයක් ඇතිකරගන්ට පුළුවන් වෙයි.
සියලු දෙනාටම තෙරුවන් සරණයි!
෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴
පිරිස එක්ක කටයුතු කරනකොට ප්‍රිය වචන පාවිච්චි කරන්ට. වචනය ම`ගින් තව කෙනෙකුගේ හිතට අපහසුවක් ඇතිනොවෙන වචන තමයි ප්‍රිය වචන කියල කියන්නෙ. එතකොට ඒ වචනය හසුරුවන ස්වභාවය, උච්ඡාරණය කරන ස්වභාවය ඒ හැම දෙයක්ම බලපානව තව කෙනෙකුගේ හිතට ප්‍රිය බව උපදවන්ට හෝ අපහසුව උපදවන්ට.
එක ම වචනය විවිධ කෙනෙකුට විහි`ඵ කරල එහෙම නැත්නම් හාස්‍ය විදිහට කෙනෙක්ව හෑල්ලු කරන්ට වචන පාවිච්චි කරන්ට පුළුවන්. ඒ විදිහට අපි කෙනෙක්ව පීඩාවට පත්වෙන විදිහට වචන පාවිච්චි කරන්ට හොඳ නෑ.
ඊළඟට විශේෂයෙන් මතකතියාගන්න නියෝග ස්වභාවයේ වචන පාවිච්චි කරන්ට එපා. "අරක කරන්ට, මේක කරන්ට".... ඒ වගේ නියෝග ස්වභාවයේ වචන යම් කටයුත්තක් සඳහා අන් අයට කරුණු ඉදිරිපත් කරනවනම් නියෝග කරන ස්වභාවය වෙනුවට යෝජනා කරන්න. "අපි මෙහෙම කරමුද? එහෙම කළොත් හොඳයි නේද?"... මෘදුයි, ලස්සනයි ඒ වචන. "අරක කරන්න"... කියන්න එපා.
" අරක කරමුද?"... කියල අහන්න. ඊළඟට "කළ යුතුයි"... කියන්න එපා. කළොත් හොඳයි නේද? කියල කියන්න. බලන්න ඒ ප්‍රකාශයන් දෙකෙන් එකක් රළුයි නේද? "කළ යුතුයි"... කියල කිව්වොත් රළු ගතියක් තියෙනව. "මේක කළොත් හොඳයි"... කියල කිව්වොත් මෘදු ගතියක් තියෙනව. "මේක කරන්ට"... කියනව. ඒක රළුයි. "අපි මේක කරමුද?"... එහෙනම් පිරිසේ යහපත කල්පනා කරන අය විදිහට, පිරිස සමඟ ප්‍රියශීලීව වාසයකරන්ට කැමති අය විදිහට එකිනෙකාට ප්‍රිය උපදවන විදිහට ඒ වචන හසුරුවන්න පුරුදුවෙන්ට.
ඒක පුරුදුවෙන්ට හොඳ ම විදිහ තමයි රළු වචනයක් මා උදෙසා ලැබුණොත් මට මොකද වෙන්නෙ කියල කල්පනා කරන්ට. තව කෙනෙක් රළු ස්වභාවයේ වචනයකින් තමා ව ආමන්ත්‍රණය කළොත් එකට මම කැමතීද? කියල බලන්ට. වෙනත් කෙනෙක් රළු වචනයකින් මා ආමන්ත්‍රණය කරනකොට ඒකෙන් මට පීඩාවක්නම් එන්නෙ, මට ඒ්ක අපහසුයි නම්, අන් අයත් ඒකට කැමති නෑ කියල තේරුම්ගන්ට.
එහෙනම් දිවිහිමියෙන් ම මම රළු වචන පාවිච්චි නොකල යුතුයි කියල කල්පනා කරන්ට. එහෙමයි පුරුදුවෙන්නෙ. එතකොට එකිනෙකා මිහිරි වචන, ප්‍රිය වචන, රළු නොවන වචන කතාකරන්ට පුරුදුවෙනව. ඒ විදිහෙ රළු නොවන, ප්‍රියශීලී, මිහිරි වචන කතාකරන පරිසරය සුන්දරයි. හරි ලස්සනයි. ඒ අය තුළ රළු ස්වභාවය නෑ. ඉතා ප්‍රියව වාසය කරන්න පුළුවන්. දුටුවන් එකිනෙකා ප්‍රියව ඇසුරුකරනව.
දුටුඅය පහදිනව. ඒ නිසා හොඳට මතක තියාගන්න විශේෂයෙන් නියෝග කිරීම් කරන්න එපා. අපි ටික කලයි මේ ලෝකෙ ඉන්නෙ. මොකටද අපි නියෝග කරන්නෙ. අපි මේ ලෝකෙ ගොඩාක් දේ දන්න අය නෙවෙයි. අපි මේ අනුන්ගෙ උපකාරයෙන් පුංචි දෙයක් දැනගෙන ඉන්න අය. නියෝග කිරීම අපිට ගැලපෙන් නෑ. එනිසා කව්රුත්, කාටත් පි‍්‍රය උපදවන මිහිරි වචන, ප්‍රිය වචන පාවිච්චි කරන්ට. එතකොට කාටත් ලොකු ජයග්‍රහණයක් ඇතිකරගන්ට පුළුවන් වෙයි.
සියලු දෙනාටම තෙරුවන් සරණයි!
Sunday, December 12, 2010
විශ්මිත වූ අවබෝධය අදහාගනිමු
***පූජ්‍ය නාවලපිටියේ අරියවංශ ස්වාමීන් වහන්සේ***
෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴
අපි හැකිතාක් ඉක්මණින් භාග්‍යවතුන් වහන්සේගේ අවබෝධය අදහාගන්න දක්ෂ වෙන්ට ඕනැ. ශ්‍රද්ධාව උපදවගන්න දක්ෂවෙන්ට ඕනැ. භාග්‍යවතුන් වහන්සේ නියපොත්ත මතට පස් ස්වල්පයක් අරගෙන, භික්ෂූන් වහනසේලාට ඒක පෙන්නල මේ විදිහට අසා සිටිය, "ඔබ මොකද මේ ගැන හිතන්නෙ, මේ නිය සිල මත තියෙන පස් ස්වල්පයද වැඩි, මේ මහ පොළවෙ තියෙන පස්ද වැඩි?" කියල.
ඒ වෙලාවේ ස්වාමීන් වහන්සේලා ප්‍රකාශ කලා, " භාග්‍යවතුන් වහන්සේගේ නිය සිල මත තිබෙන්නේ පස් ඉතා ම ස්වල්පයයි. මහ පොළවෙ තියෙන පස් තමයි විශාල" කියල. එතකොට භාග්‍යවතුන් වහන්සේ දේශනා කරනවා, "පින්වත් මහණෙනි, මේ නිය සිල මත තිබෙන පස් ඉතා ස්වල්පයයි, මහ පොළවෙ පස් විශාලයි.
ප්‍රමාණ කරන්ට බෑ. උපමාවකින් දක්වන්න බෑ. සසඳන්න පුළුවන්කමක් නෑ.
පින්වත් මහණෙනි, ඒ වගේම තමයි මේ මිනිස් ලෝකෙ උපදින යම් සත්වයො ඉන්නව නම්, මේ නිය සිලේ පස් වගේ ඉතා ස්වල්පයයි. මේ මහ පොළවෙ පස් වගේ විශාල ප්‍රමාණයක් සත්වයින් සතර අපායේ උපදිනවා කියලා දේශනා කලා.
භාග්‍යවතුන් වහන්සේ අපිට එසේ කියා දෙන්නේ කුමන අවබෝධයක් සහිතවද? පරිපූර්ණ වූ අවබෝධයක් ඇතිවමයි. සත්ව විෂය ගැන, ලෝකය පිළිබඳව පරිපූර්ණ වූ අවබෝධයක් සහිතව තමයි අපිට ඒ ආකාරයෙන් කියා දෙන්නේ.
එතකොට අපි අන්න ඒ භාග්‍යවතුන් වහනසේගේ අවබෝධය අදහාගත්තොත්, අපි හිතේ දරාගත්තොත් එපමණකින් ම ඒ භාග්‍යවතුන් වහන්සේගේ විශ්මිත අවබෝධය අපි දරාගත්තා වෙනව නේද? ඒ භාග්‍යවතුන් වහනසේගේ මහා ප්‍රඥාව අපි දරාගත්තෙ නැත්නම්, මේක සාමාන්‍ය කතන්දරයක් විතරයි අපිට.
මේ කෙටි දේශනාවකින් පෙන්වන්නේ මේ ලෝකය පිළිබඳව විශ්මිත කාරණයක්. අතිශයින් ගැUුරු, කිසි කෙනෙකුට හොයාගන්න බැරි, කිසි කෙනෙකුට හොයා ගන්න බැරි කාරණයක් පෙන්වා දෙනව. ඒ වගේම මේ ලෝකයේ සත්වයාට මූණ දෙන්ට සිද්ධවෙන අතිශයින් දුක් සහිත බිහිසුණු සිද්ධියක් තමයි පෙන්වා දෙන්නෙ.
මේ දේ නොදත් නිසා මයි මනුෂ්‍යයා මේ දුක් සහිත ඉරණමට පාත්‍ර වෙන්නෙ. මේ දේ යම් කෙනෙක් දන්නව නම්, මේ වැටහීම යම් කෙනෙකුට තියෙනවා නම්, එයා මේ දුක් සහිත ඉරණමට ගොදුරු වෙයිද? දැන් යම් කෙනෙක් දන්නව නම් මේ කරණාව, එයා මේ ලෝකය පිළිබඳව අතිශය විස්මිත වූ නුවණක් සහිත කෙනෙක් නේද? සමාන්‍යය ලෝකයාගේ දැනුමට සසඳන්න තියා ප්‍රමාණ කරන්න බැරි දැනුමකින් යුක්තයි නේද? ඒ දැනුම පුළුවන්ද පොතකින් බලල කටපාඩමින් ගන්න.
ඒ දැනුම අපිට පොතකින් බලල කටපාඩමින් ගන්න අපිට බෑ. ඒ දැනුම අපි කොහොමද ගන්නෙ? මේ කරුණ සම්බන්ධයෙන් අපිට වැටහීමක් දැනුමක් නොතිබුණොත් අන්න එයා මේ දුක් සහිත ඉරණමෙන් බේරෙයිද? බේරෙන්නේ නෑ. යම් කෙනෙක් මේ පණිවුඩය හොඳින් දැනගත්තොත්, මේ කාරණය ඉගෙන ගත්තොත්, මේ නමුත් මේ ලෝකය පිළිබඳව සම්බන්ධ වැටහීමක් තිබුණොත් නේද එයා මේකෙන් නිදහස්වෙන්නෙ.
එහෙනම් කොහොමද අපි ඒ දැනුම ඇතිකරගන්නෙ? ඒ භාග්‍යවතුන් වහන්සේගේ අවබෝධය අදහා ගැනීමෙන්ම යි. ඒ භාග්‍යවතුන් වහන්සේ වදාළ ධර්මය අදහාගත්තොත් එපමණකින් ම අපේ දැනුම පුළුල් වෙනව.
මේ ලෝක විෂය පිළිබඳව අපි නොදත් දෙයක් දැනගත්ත වෙනව. සත්ව විෂය පිළිබඳව අපි නොදත් දෙයක් දැනගත්ත වෙනව. එසේ අපිට දැනගන්න පුළුවන් වෙන්නේ භාග්‍යවතුන් වහන්සේගේ අවබෝධය අදහාගැනීමෙන්.
ඒ විදිහට අපේ ජීවිතය ගැන අපි නොදැන හිටිය දෙයක්, අපිට සැඟවිලා තිබුන දෙයක් අපිට කවදාවත් හිතාගන්නවත් බැරි දෙයක් අපි දැනගත්ත. අපේ ජීවිතය කලින් අපි ගතකරපු විදිහට ම අපි ගතකරගෙන යයිද? ජීවත් වෙන පිළිවෙල වෙනස් වෙයිද? නැද්ද? දැන් තම තමන් ගැන තම තමන්ම කල්පනා කරල බලන්න.
අපි මහ පොළවෙ පස් වගේ විශාල මිනිස්සු ප්‍රමාණයටද අයිති, නිය සිලේ පස්ටික වගේ ඒ ස්වල්ප දෙනාටද අයිති කියල තමන් තමන් ගැන කල්පනා කරල බලන්න.
අපි මේ ධර්මය අදහාගන්න බැරි කෙනාට මේ ධර්ම මාරගයේ පිහිටක් පිළිසරණක් ලබාගන්න බෑ. ඇයි එයා ප්‍රමාදයට වැටෙනව. එයා ප්‍රමාදයට වැටිල කල්පනා කරනව, "මම පින් කරගෙන සුගතියේ ගිහිල්ල එහෙදි අවබෝධකරගන්ට ඕනැ" කියල.
එයා සිහිකරන්නෙ නෑ "මම කොයි මොහොතේ මැරෙයිද දන්නෙ නෑ. මැරුනට පස්සෙ මට ඉපදෙන්න තියෙන්නෙ කොයි වගේ තැනැක්ද" කියල අපිට හිතාගන්න බෑ. ඇයි? භාග්‍යවතුන් වහන්සේ පෙන්වා දෙනවා මහ පොළවේ පස් වගේ විශාල මිනිස්සු ප්‍රමාණයක් තිරිසන් සත්තු අතර ඉපදෙනව. ඒ ධර්මය අදහාගත් කෙනා ඒකට බය වෙනව.
ඒ නිසා ඒ භාග්‍යවතුන් වහන්සේගේ පරම ගම්භීර වූ ධර්මය බලවත් සේ අදහාගැනීමට මහත් වූ භාග්‍යය සියලු දෙනාටම උදාවේවා කියල අපි ආශිර්වාද කරනව.
සියලු දෙනාටම තෙරුවන් සරණයි!
෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴
අපි හැකිතාක් ඉක්මණින් භාග්‍යවතුන් වහන්සේගේ අවබෝධය අදහාගන්න දක්ෂ වෙන්ට ඕනැ. ශ්‍රද්ධාව උපදවගන්න දක්ෂවෙන්ට ඕනැ. භාග්‍යවතුන් වහන්සේ නියපොත්ත මතට පස් ස්වල්පයක් අරගෙන, භික්ෂූන් වහනසේලාට ඒක පෙන්නල මේ විදිහට අසා සිටිය, "ඔබ මොකද මේ ගැන හිතන්නෙ, මේ නිය සිල මත තියෙන පස් ස්වල්පයද වැඩි, මේ මහ පොළවෙ තියෙන පස්ද වැඩි?" කියල.
ඒ වෙලාවේ ස්වාමීන් වහන්සේලා ප්‍රකාශ කලා, " භාග්‍යවතුන් වහන්සේගේ නිය සිල මත තිබෙන්නේ පස් ඉතා ම ස්වල්පයයි. මහ පොළවෙ තියෙන පස් තමයි විශාල" කියල. එතකොට භාග්‍යවතුන් වහන්සේ දේශනා කරනවා, "පින්වත් මහණෙනි, මේ නිය සිල මත තිබෙන පස් ඉතා ස්වල්පයයි, මහ පොළවෙ පස් විශාලයි.
ප්‍රමාණ කරන්ට බෑ. උපමාවකින් දක්වන්න බෑ. සසඳන්න පුළුවන්කමක් නෑ.
පින්වත් මහණෙනි, ඒ වගේම තමයි මේ මිනිස් ලෝකෙ උපදින යම් සත්වයො ඉන්නව නම්, මේ නිය සිලේ පස් වගේ ඉතා ස්වල්පයයි. මේ මහ පොළවෙ පස් වගේ විශාල ප්‍රමාණයක් සත්වයින් සතර අපායේ උපදිනවා කියලා දේශනා කලා.
භාග්‍යවතුන් වහන්සේ අපිට එසේ කියා දෙන්නේ කුමන අවබෝධයක් සහිතවද? පරිපූර්ණ වූ අවබෝධයක් ඇතිවමයි. සත්ව විෂය ගැන, ලෝකය පිළිබඳව පරිපූර්ණ වූ අවබෝධයක් සහිතව තමයි අපිට ඒ ආකාරයෙන් කියා දෙන්නේ.
එතකොට අපි අන්න ඒ භාග්‍යවතුන් වහනසේගේ අවබෝධය අදහාගත්තොත්, අපි හිතේ දරාගත්තොත් එපමණකින් ම ඒ භාග්‍යවතුන් වහන්සේගේ විශ්මිත අවබෝධය අපි දරාගත්තා වෙනව නේද? ඒ භාග්‍යවතුන් වහනසේගේ මහා ප්‍රඥාව අපි දරාගත්තෙ නැත්නම්, මේක සාමාන්‍ය කතන්දරයක් විතරයි අපිට.
මේ කෙටි දේශනාවකින් පෙන්වන්නේ මේ ලෝකය පිළිබඳව විශ්මිත කාරණයක්. අතිශයින් ගැUුරු, කිසි කෙනෙකුට හොයාගන්න බැරි, කිසි කෙනෙකුට හොයා ගන්න බැරි කාරණයක් පෙන්වා දෙනව. ඒ වගේම මේ ලෝකයේ සත්වයාට මූණ දෙන්ට සිද්ධවෙන අතිශයින් දුක් සහිත බිහිසුණු සිද්ධියක් තමයි පෙන්වා දෙන්නෙ.
මේ දේ නොදත් නිසා මයි මනුෂ්‍යයා මේ දුක් සහිත ඉරණමට පාත්‍ර වෙන්නෙ. මේ දේ යම් කෙනෙක් දන්නව නම්, මේ වැටහීම යම් කෙනෙකුට තියෙනවා නම්, එයා මේ දුක් සහිත ඉරණමට ගොදුරු වෙයිද? දැන් යම් කෙනෙක් දන්නව නම් මේ කරණාව, එයා මේ ලෝකය පිළිබඳව අතිශය විස්මිත වූ නුවණක් සහිත කෙනෙක් නේද? සමාන්‍යය ලෝකයාගේ දැනුමට සසඳන්න තියා ප්‍රමාණ කරන්න බැරි දැනුමකින් යුක්තයි නේද? ඒ දැනුම පුළුවන්ද පොතකින් බලල කටපාඩමින් ගන්න.
ඒ දැනුම අපිට පොතකින් බලල කටපාඩමින් ගන්න අපිට බෑ. ඒ දැනුම අපි කොහොමද ගන්නෙ? මේ කරුණ සම්බන්ධයෙන් අපිට වැටහීමක් දැනුමක් නොතිබුණොත් අන්න එයා මේ දුක් සහිත ඉරණමෙන් බේරෙයිද? බේරෙන්නේ නෑ. යම් කෙනෙක් මේ පණිවුඩය හොඳින් දැනගත්තොත්, මේ කාරණය ඉගෙන ගත්තොත්, මේ නමුත් මේ ලෝකය පිළිබඳව සම්බන්ධ වැටහීමක් තිබුණොත් නේද එයා මේකෙන් නිදහස්වෙන්නෙ.
එහෙනම් කොහොමද අපි ඒ දැනුම ඇතිකරගන්නෙ? ඒ භාග්‍යවතුන් වහන්සේගේ අවබෝධය අදහා ගැනීමෙන්ම යි. ඒ භාග්‍යවතුන් වහන්සේ වදාළ ධර්මය අදහාගත්තොත් එපමණකින් ම අපේ දැනුම පුළුල් වෙනව.
මේ ලෝක විෂය පිළිබඳව අපි නොදත් දෙයක් දැනගත්ත වෙනව. සත්ව විෂය පිළිබඳව අපි නොදත් දෙයක් දැනගත්ත වෙනව. එසේ අපිට දැනගන්න පුළුවන් වෙන්නේ භාග්‍යවතුන් වහන්සේගේ අවබෝධය අදහාගැනීමෙන්.
ඒ විදිහට අපේ ජීවිතය ගැන අපි නොදැන හිටිය දෙයක්, අපිට සැඟවිලා තිබුන දෙයක් අපිට කවදාවත් හිතාගන්නවත් බැරි දෙයක් අපි දැනගත්ත. අපේ ජීවිතය කලින් අපි ගතකරපු විදිහට ම අපි ගතකරගෙන යයිද? ජීවත් වෙන පිළිවෙල වෙනස් වෙයිද? නැද්ද? දැන් තම තමන් ගැන තම තමන්ම කල්පනා කරල බලන්න.
අපි මහ පොළවෙ පස් වගේ විශාල මිනිස්සු ප්‍රමාණයටද අයිති, නිය සිලේ පස්ටික වගේ ඒ ස්වල්ප දෙනාටද අයිති කියල තමන් තමන් ගැන කල්පනා කරල බලන්න.
අපි මේ ධර්මය අදහාගන්න බැරි කෙනාට මේ ධර්ම මාරගයේ පිහිටක් පිළිසරණක් ලබාගන්න බෑ. ඇයි එයා ප්‍රමාදයට වැටෙනව. එයා ප්‍රමාදයට වැටිල කල්පනා කරනව, "මම පින් කරගෙන සුගතියේ ගිහිල්ල එහෙදි අවබෝධකරගන්ට ඕනැ" කියල.
එයා සිහිකරන්නෙ නෑ "මම කොයි මොහොතේ මැරෙයිද දන්නෙ නෑ. මැරුනට පස්සෙ මට ඉපදෙන්න තියෙන්නෙ කොයි වගේ තැනැක්ද" කියල අපිට හිතාගන්න බෑ. ඇයි? භාග්‍යවතුන් වහන්සේ පෙන්වා දෙනවා මහ පොළවේ පස් වගේ විශාල මිනිස්සු ප්‍රමාණයක් තිරිසන් සත්තු අතර ඉපදෙනව. ඒ ධර්මය අදහාගත් කෙනා ඒකට බය වෙනව.
ඒ නිසා ඒ භාග්‍යවතුන් වහන්සේගේ පරම ගම්භීර වූ ධර්මය බලවත් සේ අදහාගැනීමට මහත් වූ භාග්‍යය සියලු දෙනාටම උදාවේවා කියල අපි ආශිර්වාද කරනව.
සියලු දෙනාටම තෙරුවන් සරණයි!
Saturday, December 11, 2010
සත්පුරුෂ ගුණ දහම් ඇතිකර ගනිමු
***පූජ්‍ය නාවලපිටියේ අරියවංශ ස්වාමීන් වහන්සේ***
෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴
අසත්පුරුෂභාවය කියන එක මනු්‍යයාගේ සිත විනාශයට පත්කරන එකක්.
අසත්පුරුෂබව පවත්වන්ට සුදුසු දෙයක් නෙවෙයි කියල තේරුම්ගත යුතුයි. අසත්පුරුෂබව අපි ඉක්මනින් දුරුකරගන්ට ඕනැ. අසත්පුරුෂබව තියෙනතාක් මනුෂ්‍යයා භයානක කෙනෙක් බවට පත්වෙන්ට ඉඩකඩ වැඩියි.
එහෙනම් සත්පුරුෂබවම යි වටින්නෙ. සත්පුරුෂයෙකු වීමෙන්මයි මනුෂ්‍යයා යහපත් වෙන්නෙ. සත්පුරුෂයෙකු වීමෙන් ම තමයි කරුණා, මෛතී‍්‍ර ආදී ගුණධර්ම දියුණුකරගෙන, උපකාර සහිත මනුෂ්‍යයෙක් බවට පත්වෙන්ට පුළුවන්කම තියෙන්නෙ.
එහෙනම් ඒ සත්පුරුෂබව ගැන මහත් වූ කැමැත්ත උපදවගන්ට. අසත්පුරුෂබව ගැන මහත් වූ බිය උපදවගන්ට. අසත්පුරුෂබව දියුණුවෙලා ගියොත්, බලවත් වුනොත් අසත්පුරුෂ බවෙන් නිදහස්වෙන්ට බෑ.
එහෙම වුනොත් තමනුත් නැසිල, අනුන්වත් නසනව. එනිසා අපි අසත්පුරුෂබව ගැන දැනගෙන ඒ අසත්පුරුෂ බවෙන් ගැලවෙන්ට ඕනැ, ඒ අසත්පුරුෂබව දියුණුවෙන්ට පෙර. එනිසා අපි ඉතා ඉක්මණින් ඒ අසත්පුරුෂබව කියන බිහිසුණු දෙයින් නිදහස්වීම පිණිස, අසත්පුරුෂබව දුරුකරගැනීම පිණිස වුවමනා ධර්මයන් පුරුදුකරගන්ට ඕනැ.
එයම තමා කළ යුත්තේ. එපමණකින් ම අනිකුත් සියලු ගුණ ධර්මයන් පුරුදු කරගැනීමට දොර විවර වෙනව. අසත්පුරුෂබව තුළ ඉඳිමින් ම ගුණ ධර්ම දියුණු කරනවා කියන එක සිද්ධවෙන්නෙ නෑ. අසත්පුරුෂබව එතරම් ම භයානක එකක්. අසත්පුරුෂබව තුළ ඉඳගෙන ගුණධර්ම වගේ දේවල් දියුණුවෙනව.
කපටිකම, මායාව, සටකපට මායා, ඉච්ඡා, ලෝකය මුලා කරන ස්වභාවය මේවා තමයි අසත්පුරුෂ ස්වභාවය තුළ ඉඳගෙන දියුණුවෙන්නෙ. එතකොට අසත්පුරුෂයාට ලෝකයා රැවටෙනව. ගුණධර්ම වගේ කියල කියන්නෙ, ඒව තියෙනකොට බාහිරට ගුණධර්ම වගේ පේනව, නමුත් ඒව ගුණධර්ම නෙවෙයි.
එනිසා ඒ අසත්පුරුෂබව කියන ස්වභාවයේ ඇති භයානක බව තේරුම්අරගෙන, ඒ අසත්පුරුෂබවෙන් නිදහස්වෙන්ට අපි කටයුතු කරන්ට ඕනැ.
සියලු දෙනාටම තෙරුවන් සරණයි!
෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴
අසත්පුරුෂභාවය කියන එක මනු්‍යයාගේ සිත විනාශයට පත්කරන එකක්.
අසත්පුරුෂබව පවත්වන්ට සුදුසු දෙයක් නෙවෙයි කියල තේරුම්ගත යුතුයි. අසත්පුරුෂබව අපි ඉක්මනින් දුරුකරගන්ට ඕනැ. අසත්පුරුෂබව තියෙනතාක් මනුෂ්‍යයා භයානක කෙනෙක් බවට පත්වෙන්ට ඉඩකඩ වැඩියි.
එහෙනම් සත්පුරුෂබවම යි වටින්නෙ. සත්පුරුෂයෙකු වීමෙන්මයි මනුෂ්‍යයා යහපත් වෙන්නෙ. සත්පුරුෂයෙකු වීමෙන් ම තමයි කරුණා, මෛතී‍්‍ර ආදී ගුණධර්ම දියුණුකරගෙන, උපකාර සහිත මනුෂ්‍යයෙක් බවට පත්වෙන්ට පුළුවන්කම තියෙන්නෙ.
එහෙනම් ඒ සත්පුරුෂබව ගැන මහත් වූ කැමැත්ත උපදවගන්ට. අසත්පුරුෂබව ගැන මහත් වූ බිය උපදවගන්ට. අසත්පුරුෂබව දියුණුවෙලා ගියොත්, බලවත් වුනොත් අසත්පුරුෂ බවෙන් නිදහස්වෙන්ට බෑ.
එහෙම වුනොත් තමනුත් නැසිල, අනුන්වත් නසනව. එනිසා අපි අසත්පුරුෂබව ගැන දැනගෙන ඒ අසත්පුරුෂ බවෙන් ගැලවෙන්ට ඕනැ, ඒ අසත්පුරුෂබව දියුණුවෙන්ට පෙර. එනිසා අපි ඉතා ඉක්මණින් ඒ අසත්පුරුෂබව කියන බිහිසුණු දෙයින් නිදහස්වීම පිණිස, අසත්පුරුෂබව දුරුකරගැනීම පිණිස වුවමනා ධර්මයන් පුරුදුකරගන්ට ඕනැ.
එයම තමා කළ යුත්තේ. එපමණකින් ම අනිකුත් සියලු ගුණ ධර්මයන් පුරුදු කරගැනීමට දොර විවර වෙනව. අසත්පුරුෂබව තුළ ඉඳිමින් ම ගුණ ධර්ම දියුණු කරනවා කියන එක සිද්ධවෙන්නෙ නෑ. අසත්පුරුෂබව එතරම් ම භයානක එකක්. අසත්පුරුෂබව තුළ ඉඳගෙන ගුණධර්ම වගේ දේවල් දියුණුවෙනව.
කපටිකම, මායාව, සටකපට මායා, ඉච්ඡා, ලෝකය මුලා කරන ස්වභාවය මේවා තමයි අසත්පුරුෂ ස්වභාවය තුළ ඉඳගෙන දියුණුවෙන්නෙ. එතකොට අසත්පුරුෂයාට ලෝකයා රැවටෙනව. ගුණධර්ම වගේ කියල කියන්නෙ, ඒව තියෙනකොට බාහිරට ගුණධර්ම වගේ පේනව, නමුත් ඒව ගුණධර්ම නෙවෙයි.
එනිසා ඒ අසත්පුරුෂබව කියන ස්වභාවයේ ඇති භයානක බව තේරුම්අරගෙන, ඒ අසත්පුරුෂබවෙන් නිදහස්වෙන්ට අපි කටයුතු කරන්ට ඕනැ.
සියලු දෙනාටම තෙරුවන් සරණයි!
ජීවිතය අර්ථවත් කරගනිමු
***පූජ්‍ය නාවලපිටියේ අරියවංශ ස්වාමීන් වහන්සේ***
෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴
උපුටා ගැනීම : http://www.dinamina.lk/
෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴
| පින්වත්නි, අපිට බුදුරජාණන් වහන්සේගේ ධර්මය උපකාර වන්නේ සුවපහසු ජීවිතයක් ඇතිකරගන්ටයි. අපි මේ ජීවිතය සුවපත්භාවයට පත්කරගැනීම පිණිස තමයි, බුදුරජාණන් වහන්සේගේ ධර්මය පුරුදුකරගත යුත්තේ. බුදුරජාණන් වහන්සේගේ ධර්මය කොතෙක් ඉගෙන ගත්තත්, ඒ ධර්මය පුරුදුකරගන්ට අපි අදක්ෂ වුනොත්, ඒ ධර්මයෙන් ලැබිය හැකි, ලැබිය යුතු සුවපත්බව අපිට ලබාගන්ට බැරිව යනව. බලන්ට අපේ ජීවිතය දිහා ආපස්සට හැරිල. මෙතෙක් ආපු ගමනේ අපි විටක හඬල වැළපිලා ඇති, විටෙක හිනාවෙලා සතුටුවෙලා කාලෙ ගතවෙලා ඇති. වෙලාවකට බයේ, වෙලාවකට පසුතැවෙමින් මේ ආදී විදිහට කාලය ගතකරල තියෙන්නෙ. එතකොට අපි යමකින් සතුටුවෙන කොට ඒක නිසා ම අපිට දුක් පීඩා ඇතිවෙලා ඇති. බලන්න ඒ විදිහට අතීතය දිහා කල්පනා කරල. අපේ ජීවිතේ ඒවගේ ස්වභාවයක් නේද තිබ්බෙ? එතකොට අපි ඒ විදිහට ම අපේ අනාගතයත් ගතකලොත්, මේ ජීවිතය අර්ථවත් විදිහට ගතකලා වෙන්නෙ නෑ නේද? කණගාටුවෙනව, අඬනව, වැළපෙනව, ආයෙ හිනැහෙනව මේ ආදී වශයෙන් අපි ගතකරන ජීවිතය අර්ථවත් වෙන්නෙ නෑ. ඒක වෙහෙසකර දෙයක්, සෑහීමකට පත්වෙන්ට බැරි දෙයක්, සතුටුවෙන්ට බෑ, වෙහෙසක් විතරයි, විඩාවක් විතරයි. ඒ ජීවිතේ තෘප්තියක් නෑ, හිස් දෙයක් කලා වගේ. ආපස්ස හැරිල බලපුවා ම එකතුවෙච්ච දෙයක් නෑ. වෙහෙසුනා වෙහෙසුනා, ඇඬුව, සතුටුවුනා, ඒ සතුටු වෙච්ච දේ නිසා ම අඬන්ට වෙනව. මේ වගේ ස්වභාවයක් තමයි ජීවිතවල තියෙන්නෙ. ඉතින් අපි බුදුරජාණන් වහන්සේගේ ධර්මය ඉගෙන ගත්තොත්, මේ ලෝකයේ වාසය කරන කාලය තුළ අපිට දුක් පීඩා බැහැරකරගෙන පහසු ජීවිතයක් ඇතිකරගන්ට පුළුවන්කම තියෙනව. ඒ පහසු ජීවිතය ඇතිකරගන්ට නම් මේ ලෝකයේ ස්වභාවය අපි දැනගන්ට ඕනැ. ඒ වගේම ඒ ලෝකයේ ස්වභාවයට මූණ දෙන්ට පුළුවන් හැකියාව අපි ඇතිකරගන්ට ඕනැ. එතකොට මේ ලෝකෙ ස්වභාවය දැනගන්ට, මේ ලෝකේ ස්වභාවයට මූණ දෙන්ට පුළුවන් හැකියාවෙන් යුක්ත කෙනා බුදුරජාණන් වහන්සේගේ ශ්‍රාවකයෙක්. ඒ බුදුරජාණන් වහන්සේ තමයි, මේ ලෝකේ ස්වභාවය අවබෝධකරගෙන අපිට කියා දෙන්නෙ. ඊළඟට ඒ ලෝකයේ ස්වභාවයට මූණ දෙන ආකාරය කියා දෙන්නෙත් බුදුරජාණන් වහන්සේ. එතකොට ඒ භාග්‍යවතුන් වහන්සේ කියා දෙන ආකාරය ඉගෙනගෙන, කියාදෙන ආකාරයට මූණ දෙනවනම්, එයා භාග්‍යවතුන් වහන්සේගේ ශ්‍රාවකයෙක්. අන්න එයාට පුළුවන්කම තියෙනවා මේ ජාති, ජරා, මරණ, දුක්ඛ, දොමනස්ස කියන සියලු දුකින් නිදහස්වෙන්ට. එහෙම නැත්නම් අපි වෙලාවකට අඬමින්, වෙලාවකට හිනා වෙමින් අර්ථයක් නැතිව ගතකරන ජීවිතේ, අර්ථයක් නැතුව ම අවසන් කරගන්නව. ආපහු සැරයක් ඉපදෙන්ට වෙනව. ආයෙත් ජරා, මරණ, දුක්, දොම්නස් වලට මූණ දෙන්ට සිද්ධවෙනව. නමුත් අපි අර්ථවත් විදිහට මේ ජීවිතේ ගතකරන්ට පුරුදුවුනොත්, මේ ජරා, මරණ, දුක්, දොම්නස් වලින් අපිට නිදහස්වෙන්ට පුළුවන්කමක් තියෙනව. සියලු දෙනාටම තෙරුවන් සරණයි! |
උපුටා ගැනීම : http://www.dinamina.lk/
අවබෝධය තුලින් සංවර බවට පත්වෙමු
***පූජ්‍ය නාවලපිටියේ අරියවංශ ස්වාමීන් වහන්සේ***
෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴
ජරා-මරණ තිබෙන නිසා තමයි බුදුවරු ලෝකයේ පහළ වෙන්නෙ. අපි කෙළවරක් හොයන්න බැරි තරම් දීර්ඝ සංසාරෙක මේ ජරා-මරණ වලින් දුක් දුක් විඳ පැමිණියා. නමුත් අපිට මේ ජරා-මරණ දුකෙන් නිදහස් වෙන්න පුළුවන්කමක් ලැබුනෙ නෑ.
ඇයි නිදහස්වෙන්න පුළුවන්කමක් නොලැබුනේ? ඒ ජරා-මරණ වල ස්වභාවය අපි දන්නෙ නෑ. නොදන්නා නිසා ම තමයි ජරා මරණ තිබෙත්දී ම ඒ දුක් විඳ විඳ මේ සසර මෙතෙක් පැමිණියෙ. ජරා මරණ වලින් යුක්ත මනුෂ්‍යයාට ඒ ජරා-මරණ අවබෝධ නොකිරීම නිසා ඇයි සසරෙ සැරිසරන්න සිද්ධ වෙන්නෙ? දැන් අපි කතා කළා ජරා-මරණ කියන්නෙ ඉතා ම දුක් සහිත දෙයක්.
දැන් අපි පීඩා විඳිනවද නැද්ද? එහෙනම් විඳිද්දීත් ඇයි එබඳූ සසරක ආයෙ යන්නෙ. අන්න ඒකටයි කියන්නෙ ජරා-මරණ අවබෝධ නොකළ නිසා, ජරා-මරණ වල ස්වභාවය අවබෝධ නොකළ නිසා, අනවබෝධයෙන් තමා එයා වාසය කරන්නෙ. ජරා-මරණ ගැන අවබෝධයක් නෑ. වයසට යන ස්වභාවය තිබෙද්දීම, වයසට යන ස්වභාවය ගැන වැටහීමක් නෑ.
එයා තුළ තිබෙන වැටහීම මොකක්ද? මම වයසට යන කෙනෙක් නෙවෙයි කියන අදහසයි තියෙන්නෙ. මේක සිත අභ්‍යන්තරයේ තිබෙන දෙයක්. හොඳට මතක තියාගන්න. උපන් මනුෂ්‍යයා වයසට යනව. වයසට යද්දී ම සාමාන්‍ය මනුෂ්‍යයාගේ අභ්‍යන්තරයේ තිබෙන අදහස තමයි මම තරුණ විදියට හැමදාම ඉන්නව, වයසට යන්නෙ නෑ කියන එක.
ඊළඟට මරණයට පත්වෙන ස්වභාවයෙන් ඉන්නව. නමුත් මරණයට පත්වෙන ස්වභාවය තිබෙද්දීම එයාගෙ අභ්‍යන්තරයේ මොකක්ද තිබෙන්නෙ? මම හැමදාමත් සිටී කියන අදහස තමයි එයා ළඟ තිබෙන්නෙ. මරණයට පත්වෙනව කියන අදහස එයා ළඟ නෑ.
එතකොට මේ වයසට යන ස්වභාවයත්, මරණයට පත්වෙන ස්වභාවයත් තිබෙත්දී ම ඒ ගැන වැටහීමක් නැතිකෙනා තුළ, මගේ තරුණ බව හැමදාම තිබෙනව, මගේ ආයුෂ දීර්ඝව තිබෙනවා, මැරෙන්නෙ නෑ කියන අදහස තමයි අභ්‍යන්තරයෙ තියෙන්නෙ. ඒ අදහසින් ඉන්න තාක් එයාගෙ සිත කය වචනය සංවර වෙන්නෙ නෑ. අන්න එතනයි අර්බුධය තිබෙන්නෙ.
ජරා-මරණ ගැන වැටහීමක් නැති කෙනා, ජරා-මරණ ගැන තේරුමක් නැති කෙනාගේ සිත කය වචනය සංවර වෙන්නෙ නෑ, සංවර කරගන්න බෑ. සිත කය වචනය සංවර කරගන්න බැරිවුනොත් මොකද වෙන්නෙ? කය සංවර කරගන්නත් බැරිනම් යම්කෙනෙකුට, වචනය සංවර කරගන්නත් බැරිනම් යම් කෙනෙකුට, සිත සංවර කරගන්නත් බැරිනම් යම් කෙනෙකුට, එයා හැසිරෙන්නෙ කොහොමද? යහපත කරන්න එයා දන්නෙ නෑ.
යහපත විදිහට අයහපතයි එයා කරන්නෙ. හරි දේ එයා දන්නෙ නෑ, වැරදි දේ දන්නෙත් නෑ. එයා සුචරිතය දන්නෙ නෑ. දුෂ්චරිතයයි එයා කරන්නෙ. ඒ කොහොම කෙනාද? සිත, කය, වචනය සංවර කරගන්න බැරි කෙනා, සංවරකරගන්න දන්නෙ නැති කෙනා. සංවර නොවන කෙනා සුචරිතය දුෂ්චරිතය හඳූනන්නෙ නෑ. එයා දුෂ්චරිතය කරනව සුචරිතය බැහැර කරනව. සුචරිතයට ගරහනවා.
ඒ විදිහට ඒ හරි වැරදි හඳුනගන්න බැරි, සුචරිතය, දුෂ්චරිතය හඳුනගන්න බැරි ස්වභාවය ඇතිවෙන්නෙ කොහොම කෙනා තුළද? තමාගේ ජීවිතයේ සත්‍ය තෝරා බේරගන්න බැරි කෙනා තුළ. කුමක්ද තමාගේ ජීවිතයේ ඇත්ත? ජරාවට පත්වෙන ස්වභාවයත්, මරණයට පත්වෙන ස්වභාවයත්. ජරාවට පත්වෙන ස්වභාවය, මරණයට පත්වෙන ස්වභාවය අවබෝධ කරපුකෙනා, ඒ තේරුම්ගත්ත කෙනා තුළ සංවරබව උපදිනව. සංවරබව උපදින කෙනා තුළ සිත, කය, වචනය සංවරයි. අන්න එයා තුළින් දුෂ්චරිතය කෙරෙන්නෙ නෑ, සුචරිතය කෙරෙන්නෙ.
සියලු දෙනාටම තෙරුවන් සරණයි!
උපුටා ගැනීම : http://www.dinamina.lk/
෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴
ජරා-මරණ තිබෙන නිසා තමයි බුදුවරු ලෝකයේ පහළ වෙන්නෙ. අපි කෙළවරක් හොයන්න බැරි තරම් දීර්ඝ සංසාරෙක මේ ජරා-මරණ වලින් දුක් දුක් විඳ පැමිණියා. නමුත් අපිට මේ ජරා-මරණ දුකෙන් නිදහස් වෙන්න පුළුවන්කමක් ලැබුනෙ නෑ.
ඇයි නිදහස්වෙන්න පුළුවන්කමක් නොලැබුනේ? ඒ ජරා-මරණ වල ස්වභාවය අපි දන්නෙ නෑ. නොදන්නා නිසා ම තමයි ජරා මරණ තිබෙත්දී ම ඒ දුක් විඳ විඳ මේ සසර මෙතෙක් පැමිණියෙ. ජරා මරණ වලින් යුක්ත මනුෂ්‍යයාට ඒ ජරා-මරණ අවබෝධ නොකිරීම නිසා ඇයි සසරෙ සැරිසරන්න සිද්ධ වෙන්නෙ? දැන් අපි කතා කළා ජරා-මරණ කියන්නෙ ඉතා ම දුක් සහිත දෙයක්.
දැන් අපි පීඩා විඳිනවද නැද්ද? එහෙනම් විඳිද්දීත් ඇයි එබඳූ සසරක ආයෙ යන්නෙ. අන්න ඒකටයි කියන්නෙ ජරා-මරණ අවබෝධ නොකළ නිසා, ජරා-මරණ වල ස්වභාවය අවබෝධ නොකළ නිසා, අනවබෝධයෙන් තමා එයා වාසය කරන්නෙ. ජරා-මරණ ගැන අවබෝධයක් නෑ. වයසට යන ස්වභාවය තිබෙද්දීම, වයසට යන ස්වභාවය ගැන වැටහීමක් නෑ.
එයා තුළ තිබෙන වැටහීම මොකක්ද? මම වයසට යන කෙනෙක් නෙවෙයි කියන අදහසයි තියෙන්නෙ. මේක සිත අභ්‍යන්තරයේ තිබෙන දෙයක්. හොඳට මතක තියාගන්න. උපන් මනුෂ්‍යයා වයසට යනව. වයසට යද්දී ම සාමාන්‍ය මනුෂ්‍යයාගේ අභ්‍යන්තරයේ තිබෙන අදහස තමයි මම තරුණ විදියට හැමදාම ඉන්නව, වයසට යන්නෙ නෑ කියන එක.
ඊළඟට මරණයට පත්වෙන ස්වභාවයෙන් ඉන්නව. නමුත් මරණයට පත්වෙන ස්වභාවය තිබෙද්දීම එයාගෙ අභ්‍යන්තරයේ මොකක්ද තිබෙන්නෙ? මම හැමදාමත් සිටී කියන අදහස තමයි එයා ළඟ තිබෙන්නෙ. මරණයට පත්වෙනව කියන අදහස එයා ළඟ නෑ.
එතකොට මේ වයසට යන ස්වභාවයත්, මරණයට පත්වෙන ස්වභාවයත් තිබෙත්දී ම ඒ ගැන වැටහීමක් නැතිකෙනා තුළ, මගේ තරුණ බව හැමදාම තිබෙනව, මගේ ආයුෂ දීර්ඝව තිබෙනවා, මැරෙන්නෙ නෑ කියන අදහස තමයි අභ්‍යන්තරයෙ තියෙන්නෙ. ඒ අදහසින් ඉන්න තාක් එයාගෙ සිත කය වචනය සංවර වෙන්නෙ නෑ. අන්න එතනයි අර්බුධය තිබෙන්නෙ.
ජරා-මරණ ගැන වැටහීමක් නැති කෙනා, ජරා-මරණ ගැන තේරුමක් නැති කෙනාගේ සිත කය වචනය සංවර වෙන්නෙ නෑ, සංවර කරගන්න බෑ. සිත කය වචනය සංවර කරගන්න බැරිවුනොත් මොකද වෙන්නෙ? කය සංවර කරගන්නත් බැරිනම් යම්කෙනෙකුට, වචනය සංවර කරගන්නත් බැරිනම් යම් කෙනෙකුට, සිත සංවර කරගන්නත් බැරිනම් යම් කෙනෙකුට, එයා හැසිරෙන්නෙ කොහොමද? යහපත කරන්න එයා දන්නෙ නෑ.
යහපත විදිහට අයහපතයි එයා කරන්නෙ. හරි දේ එයා දන්නෙ නෑ, වැරදි දේ දන්නෙත් නෑ. එයා සුචරිතය දන්නෙ නෑ. දුෂ්චරිතයයි එයා කරන්නෙ. ඒ කොහොම කෙනාද? සිත, කය, වචනය සංවර කරගන්න බැරි කෙනා, සංවරකරගන්න දන්නෙ නැති කෙනා. සංවර නොවන කෙනා සුචරිතය දුෂ්චරිතය හඳූනන්නෙ නෑ. එයා දුෂ්චරිතය කරනව සුචරිතය බැහැර කරනව. සුචරිතයට ගරහනවා.
ඒ විදිහට ඒ හරි වැරදි හඳුනගන්න බැරි, සුචරිතය, දුෂ්චරිතය හඳුනගන්න බැරි ස්වභාවය ඇතිවෙන්නෙ කොහොම කෙනා තුළද? තමාගේ ජීවිතයේ සත්‍ය තෝරා බේරගන්න බැරි කෙනා තුළ. කුමක්ද තමාගේ ජීවිතයේ ඇත්ත? ජරාවට පත්වෙන ස්වභාවයත්, මරණයට පත්වෙන ස්වභාවයත්. ජරාවට පත්වෙන ස්වභාවය, මරණයට පත්වෙන ස්වභාවය අවබෝධ කරපුකෙනා, ඒ තේරුම්ගත්ත කෙනා තුළ සංවරබව උපදිනව. සංවරබව උපදින කෙනා තුළ සිත, කය, වචනය සංවරයි. අන්න එයා තුළින් දුෂ්චරිතය කෙරෙන්නෙ නෑ, සුචරිතය කෙරෙන්නෙ.
සියලු දෙනාටම තෙරුවන් සරණයි!
උපුටා ගැනීම : http://www.dinamina.lk/
යහපත් සමාජයක් බිහිකරමු
***පූජ්‍ය නාවලපිටියේ අරියවංශ ස්වාමීන් වහන්සේ***
෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴
මෙයයි යහපත මෙයයි අයහපත කියල අපිට හඳුනගන්න බැරිනම්, ඒ යහපත අයහපත තෝරා බේරගන්ට අපිට බැරිනම් තව කෙනෙකුට ඒක කියා දෙන්න, තව කෙනෙකුව එහි සමාදන් කරවන්න අපිට පුළුවන්ද? අපිට පුළුවන්කමක් ලැබෙන්නෙ නෑ.
එහෙනම් මේ ලෝකයට යහපත කරන්ට කැමති කෙනෙක් විසින් මේ ලෝකයට කියා දිය යුත්තේ කුමක් ද? මේ ලෝකය තුළ උපන් මනුෂ්‍යයාට යහපත ඇතිකරන්ට කැමති කෙනෙක්, සැප උපදවල දෙන්ට කැමතිකෙනෙක් විසින් ලෝකයාව සුචරිතය තුළ සමාදන් කරන්ට කැමතිවිය යුතුයි, දුෂ්චරිතයෙන් නිදහස්කරගත යුතුයි.
අන්න ඒ කරුණු දෙක තුළ ලෝකයා සමාදන් කරන්න පුළුවන් නම්, ඒ සඳහා වෑයම් කරන්ට පුළුවන්නම්, අපි මේ ලෝකයට විශාල උපකාරයක් කළ අය බවට පත්වෙනව නේද? අපි තුළ මේ ලෝකයේ අනාගතය බාරගන්න සිටින දරුවන් කෙරෙහි මහත් වූ සෙනෙහසක් තිබිය යුතුයි, මහත් වූ කරුණාවක් තිබිය යුතුයි, මහත් වු ප්‍රේමයක් තිබිය යුතුයි.
ඒ දරුවන් උදෙසා මහා කැපකිරීමකින් අපි ඒ දරුවන්ට උපකාර කරන්ට කල්පනා කළ යුතුයි. අන්න ඒ විදිහට අපි මේ ලෝකයට උපකාර කළොත්, මේ සමාජයට උපකාර කළොත්, අපිට මේ ජීවිතය ප්‍රීති ප්‍රමෝදයෙන් ගත කරන්න පුළුවන් වෙයිද? බැරිවෙයිද? ආපසු හැරිල බැලුවොත් අපේ ජීවිතේ ගැන සතුටුවෙන්න පුළුවන්වෙයිද? බැරිවෙයිද? පුළුවන්වෙයි.
එහෙනම් මේ පින්වතුන් හොඳට මතක තියාගන්න, අපි විසින් කළ යුත්තේ, සුචරිතයට යොමුකිරීමයි. සුචරිතයේ සමාදන් කරවීමයි. දුෂ්චරිතයෙන් නිදහස්කරවන්ට උපකාර කිරීමයි.
එපමණකින් ම ඒ දරුවන්ට මනාකොට ආදරය කළ අය බවට පත්වෙනව. එයමයි ඒ දරුවන්ට දක්වන ඉතාම බලවත් වූ සෙනෙහස. එයමයි ඒ දරුවන් කෙරෙහි දක්වන කරුණාව. එයම යි ඒ දරුවන් කෙරෙහි දක්වන අතිශය විශ්මිත වූ සෙනෙහස. ඒ දරුවන්ට කළයුතු හොඳම, අතිශය උතුම්ම උපකාරය වන්නේ ඒ දරුවන්ට සුචරිතය මෙයයි, දුෂ්චරිතය මෙයයි කියල කියාදීල, දුෂ්චරිතයෙන් ඒ අය මුදාගන්ට වීරිය ඇතිකරල දීමයි, මග පෙන්වීමයි. එය තමයි අපි විසින් කළ යුතු ලොකුම උපකාරය.
අන්න ඒ විදිහට අපි කටයුතු කළොත්, අපි භාග්‍යවතුන් වහන්සේගේ ශ්‍රාවකයින් බවටත් පත්වෙනව. භාග්‍යවතුන් වහන්සේගේ අනුශාසනාව ඉටුකළ අය බවටත් පත්වෙනව. අපි මේ ලෝකයට ණය නැති අය බවටත් පත්වෙනව. මේ ලෝකයට අපි යහපත කළ අය බවට පත්වෙනව. ලෝකයට යහපත කරන කෙනෙක් තමාට අයහපත කරගන්නෙ නෑ. තමාට යහපත කරගන්නවම යි.
එහෙනම් උපන් මනුෂ්‍යයා විසින් කල්පනා කළ යුත්තේ තමාට වැඩ පිණිස කටයුතු කරන්ටත්, තමාට යහපත පිණිස කටයුතු කරන්ටත්, ලෝකයට වැඩ පිණිස ලෝකයට යහපත පිණිස කටයුතු කිරීමටත්ය. ඒක තමයි උපන් මනුෂ්‍යයාගේ කටයුත්ත විය යුත්තේ. එවිට මේ ලෝකය යහපත් තැනක් බවට පත්වෙන්නෙ.
යමක් කමක් තේරෙන හෑම කෙනෙකුගේම වගකීමක් වියයුත්තේ, අපි මේ වාසය කරන සමාජය මීට වඩා යහපත් තැනක් බවට පත්කිරීම පිණිස අපේ කාලය, ශ්‍රමය, අපේ දැණුම, පරිත්‍යාග කිරීමට කටයුතු කිරීමයි.
එහෙම නොවෙනම්, අපි මේ උපන් මනුෂ්‍යය ජීවිතය හිස් එකක් විදිහට අපි ගතකරන අය. මේ ලෝකයට අපි යහපත කරන්නෙ නැත්නම්, මේ ලෝකයට අපි යහපත කරන්ට පෙළඹෙන්නේ නැත්නම් අපේ ජීවිතය හිස් එකක් බවට පත්වෙනව. ඒ නිසා අපි හිස් ජීවිතයක් ඇතිකරගන්ට කවදාවත් කල්පනා නොකළ යුතුයි.
සියලු දෙනාටම තෙරුවන් සරණයි!
උපුටා ගැනීම : http://www.dinamina.lk/
෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴
මෙයයි යහපත මෙයයි අයහපත කියල අපිට හඳුනගන්න බැරිනම්, ඒ යහපත අයහපත තෝරා බේරගන්ට අපිට බැරිනම් තව කෙනෙකුට ඒක කියා දෙන්න, තව කෙනෙකුව එහි සමාදන් කරවන්න අපිට පුළුවන්ද? අපිට පුළුවන්කමක් ලැබෙන්නෙ නෑ.
එහෙනම් මේ ලෝකයට යහපත කරන්ට කැමති කෙනෙක් විසින් මේ ලෝකයට කියා දිය යුත්තේ කුමක් ද? මේ ලෝකය තුළ උපන් මනුෂ්‍යයාට යහපත ඇතිකරන්ට කැමති කෙනෙක්, සැප උපදවල දෙන්ට කැමතිකෙනෙක් විසින් ලෝකයාව සුචරිතය තුළ සමාදන් කරන්ට කැමතිවිය යුතුයි, දුෂ්චරිතයෙන් නිදහස්කරගත යුතුයි.
අන්න ඒ කරුණු දෙක තුළ ලෝකයා සමාදන් කරන්න පුළුවන් නම්, ඒ සඳහා වෑයම් කරන්ට පුළුවන්නම්, අපි මේ ලෝකයට විශාල උපකාරයක් කළ අය බවට පත්වෙනව නේද? අපි තුළ මේ ලෝකයේ අනාගතය බාරගන්න සිටින දරුවන් කෙරෙහි මහත් වූ සෙනෙහසක් තිබිය යුතුයි, මහත් වූ කරුණාවක් තිබිය යුතුයි, මහත් වු ප්‍රේමයක් තිබිය යුතුයි.
ඒ දරුවන් උදෙසා මහා කැපකිරීමකින් අපි ඒ දරුවන්ට උපකාර කරන්ට කල්පනා කළ යුතුයි. අන්න ඒ විදිහට අපි මේ ලෝකයට උපකාර කළොත්, මේ සමාජයට උපකාර කළොත්, අපිට මේ ජීවිතය ප්‍රීති ප්‍රමෝදයෙන් ගත කරන්න පුළුවන් වෙයිද? බැරිවෙයිද? ආපසු හැරිල බැලුවොත් අපේ ජීවිතේ ගැන සතුටුවෙන්න පුළුවන්වෙයිද? බැරිවෙයිද? පුළුවන්වෙයි.
එහෙනම් මේ පින්වතුන් හොඳට මතක තියාගන්න, අපි විසින් කළ යුත්තේ, සුචරිතයට යොමුකිරීමයි. සුචරිතයේ සමාදන් කරවීමයි. දුෂ්චරිතයෙන් නිදහස්කරවන්ට උපකාර කිරීමයි.
එපමණකින් ම ඒ දරුවන්ට මනාකොට ආදරය කළ අය බවට පත්වෙනව. එයමයි ඒ දරුවන්ට දක්වන ඉතාම බලවත් වූ සෙනෙහස. එයමයි ඒ දරුවන් කෙරෙහි දක්වන කරුණාව. එයම යි ඒ දරුවන් කෙරෙහි දක්වන අතිශය විශ්මිත වූ සෙනෙහස. ඒ දරුවන්ට කළයුතු හොඳම, අතිශය උතුම්ම උපකාරය වන්නේ ඒ දරුවන්ට සුචරිතය මෙයයි, දුෂ්චරිතය මෙයයි කියල කියාදීල, දුෂ්චරිතයෙන් ඒ අය මුදාගන්ට වීරිය ඇතිකරල දීමයි, මග පෙන්වීමයි. එය තමයි අපි විසින් කළ යුතු ලොකුම උපකාරය.
අන්න ඒ විදිහට අපි කටයුතු කළොත්, අපි භාග්‍යවතුන් වහන්සේගේ ශ්‍රාවකයින් බවටත් පත්වෙනව. භාග්‍යවතුන් වහන්සේගේ අනුශාසනාව ඉටුකළ අය බවටත් පත්වෙනව. අපි මේ ලෝකයට ණය නැති අය බවටත් පත්වෙනව. මේ ලෝකයට අපි යහපත කළ අය බවට පත්වෙනව. ලෝකයට යහපත කරන කෙනෙක් තමාට අයහපත කරගන්නෙ නෑ. තමාට යහපත කරගන්නවම යි.
එහෙනම් උපන් මනුෂ්‍යයා විසින් කල්පනා කළ යුත්තේ තමාට වැඩ පිණිස කටයුතු කරන්ටත්, තමාට යහපත පිණිස කටයුතු කරන්ටත්, ලෝකයට වැඩ පිණිස ලෝකයට යහපත පිණිස කටයුතු කිරීමටත්ය. ඒක තමයි උපන් මනුෂ්‍යයාගේ කටයුත්ත විය යුත්තේ. එවිට මේ ලෝකය යහපත් තැනක් බවට පත්වෙන්නෙ.
යමක් කමක් තේරෙන හෑම කෙනෙකුගේම වගකීමක් වියයුත්තේ, අපි මේ වාසය කරන සමාජය මීට වඩා යහපත් තැනක් බවට පත්කිරීම පිණිස අපේ කාලය, ශ්‍රමය, අපේ දැණුම, පරිත්‍යාග කිරීමට කටයුතු කිරීමයි.
එහෙම නොවෙනම්, අපි මේ උපන් මනුෂ්‍යය ජීවිතය හිස් එකක් විදිහට අපි ගතකරන අය. මේ ලෝකයට අපි යහපත කරන්නෙ නැත්නම්, මේ ලෝකයට අපි යහපත කරන්ට පෙළඹෙන්නේ නැත්නම් අපේ ජීවිතය හිස් එකක් බවට පත්වෙනව. ඒ නිසා අපි හිස් ජීවිතයක් ඇතිකරගන්ට කවදාවත් කල්පනා නොකළ යුතුයි.
සියලු දෙනාටම තෙරුවන් සරණයි!
උපුටා ගැනීම : http://www.dinamina.lk/
ජීවිතයට සැප උදාකර ගනිමු
***පූජ්‍ය නාවලපිටියේ අරියවංශ ස්වාමීන් වහන්සේ***
෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴
අපි උපන් දා ඉඳන් මේ වෙනකල් කයින් කටයුතු කළා, වචනයෙන් කටයුතු කළා, සිතින් කටයුතු කළා. මේ තිදොරින් ම අපි කටයුතු කලේ සැප විඳින්ට කියල හිතල නේද? සැප විඳින්ට කියල හිතලයි කළේ. මේ ලෝකයේ උපන් සෑම සත්වයෙක් ම මේ සිත, කය, වචනය මෙහෙයවමින් කටයුතු කරන්නෙ කුමකටද? සැප විඳින්ට හිතලම යි.
නමුත් මෙතෙක් අපි ආපු ජීවිතය දිහා ආපස්ස හැරිල බලන්න, අපි හිතූ සැප අපිට ලැබුනානම්, අපේ ප්‍රාර්ථනාවන් අවසන් වෙලා තියෙන්න ඕනැ. ප්‍රාර්ථනා පොදිය එකතුවෙනවද, ක්ෂයවෙනවද? ප්‍රාර්ථනා වැඩිවෙලා යනව. ප්‍රාර්ථනා වැඩිවෙන්ට වැඩිවෙන්ට ප්‍රාර්ථනා ඉටුවෙනවද? ඉටුවෙන්නෙ නෑ. එහෙනම් අපි සැප විඳින්න කියල හිතල නොයෙකුත් දේ කළා.
ඒත් හිතපු සැප ලැබිල නෑ. ඒ ඇයි? මේ ලෝකයේ උපන් සත්වයා සැප විඳින්න කියල හිතාගෙන කරන්නෙ ඇහැ පිනවන්න මහන්සිවෙනව, කන පිනවන්න මහන්සිවෙනව, නාසය පිනවන්න මහන්සිවෙනව, දිව පිනවන්න, ශරීරය පිනවන්න, හිත පිනවන්න මහන්සිවෙනව. ඒක නේද? කරන්නෙ. ඒ මහන්සිවෙන පළියට ඒව පිනවල ඉවරකරගන්ට බෑ.
ඉතින් ඒ නිසා එයා මොකද කරන්නෙ? හිතෙන හිතෙන ඔක්කොම දේ කරනව. අන්න එතකොට එයා මේක හොඳයිද? මේක නරකයිද? කියල තෝර බේර ගන්නෙ නෑ. මේ ඉන්ද්‍රියන් ඇස, කන, නාසය, දිව, ශරීරය, සිත පිනවමින් සතුටු වෙන්න කල්පනා කරන කෙනා, හිතෙන හිතෙන හැම දෙයක්ම කරනව.
මේක හොඳයිද නරකයිද කියල කල්පනා කරන්න පුළුවන්කමක් ලැබෙන්නෙ නෑ. මේ නිසා මේ ලෝකයේ උපන් බොහෝ දෙනෙක් හොඳ කියල නරක දේ කරනව. නරක කියල හොඳ දේවල් බැහැර කරල දානව. මේක සත්‍යයක්ද නැද්ද කියල බලන්න. මේ ලෝකයේ මිනිස්සු සැප විඳින්න කියල හිතාගෙන සතුන් මරණව, සොරකම් කරනව, වැරදි කාම සේවනය කරනව, බොරු කියනව, මත් ද්‍රව්‍ය බොනව, කේලාම කියනව, පරුෂ වචන කියනව, හිස් වචන කියනව.
මේව මොකටද කරන්නෙ? ඒකෙන් සැපක් ලබන්න කියල හිතාගෙන නේද කරන්නෙ? ඒකෙන් සැපක් ලැබෙන්නෙ නෑ. මිනිස්සු හොරකම් කරන්නෙ, සල්ලාලකම් කරන්නෙ, බේබදුකම් කරන්නෙ මේ ඇස, කන, නාසය, දිව, කය, හිත පිනවන්න නේද? පිනවන්න. ඇයි ඒ විදිහට පිනවන්න ඒ වගේ දේවල් කරන්නෙ? ඒක හොඳයිද නරකයිද කියල දන්නෙ නැති නිසා. මේක නරක දෙයක්, මේකෙන් දුක් විපාක තියෙනවා කියල දන්නව නම් එයා ඒක කරයිද? කරන්නෙ නෑ.
එතකොට උපන් කෙනා සැප විඳින්න කියල හිතාගෙන සැප පස්සේම දුවනකොට, ඒ සැප විඳින විදිහ දන්නෙ නැතිව, සැප හොයාගෙන යනකොට කරන බොහෝ දේවල් අතර තමාටත් අනුන්ටත් අයහපත පිණිස පවතින දේවල් කරනව. අන්න ඒ තමාටත් අනුන්ටත් අයහප පිණිස පවතින දෙවල් වලට තමයි දුෂ්චරිතය කියල කියන්නෙ.
එතකොට කයින් කරන දුෂ්චරිතය, වචනයෙන් කරන දුෂ්චරිතය, මනසින් කරන දුෂ්චරිතය තියෙනව. දුෂ්චරිතය කරනකොට ඒ දුෂ්චරිතය කිරීම නිසා එයාට සැප ලැබෙනවද? සැප ලැබෙන්නෙ නෑ. නමුත් එයා හිතන්නෙ සැප ලැබෙනව කියල. සැප ලැබෙනව කියල හිතාගෙන කරනව.
ඔන්න යම් කෙනෙක් හිතනව මට රත්‍රං මාලයක් නෑ. නැත්නම් සල්ලි බාගෙ නෑ. ඉතින් මේව නැති නිසා මට දුකයි. මේව හොයා ගත්තොත් මට සැප තියෙනව කියල මෙයා කල්පනා කරල, මට ලේසියි කාගෙ හරි තියෙන එකක් ගත්තොත් කියල හොරකම් කරන්න කල්පනා කරනව. එතකොට ඒ හොරකම් කරන්න හිතනකොට එයාට සැප දැනෙනවද? හොරකම් කරන්න හිතනකොටම එයාට බය, තැතිගැනීම උපදිනව.
එයා අතහරිනවද ඒක? නෑ. එයා හොරකමට සැළසුම් කරනව. එහෙම සැළසුම් කරද්දි කරද්දීත් එයාට මොනවද දැනෙන්නෙ? බය තැති ගැනීම දැනෙනව. එයා හොරකම් කරන්න ලැහැස්තිවෙනව. එතකොට එයාට මොනවද දැනෙන්නෙ? භය තැතිගැනීම. දැන් එයා හොරකම කරනව, එතකොට මොකක්ද දැනෙන්නෙ? ඒත් භය තැතිගැනීම.
දැන් එයා හොරකම කරල. දැන් මොනවද දැනෙන්නෙ? ඒත් භය තැතිගැනීම. දැන් හොරකම කරල කළක් ගතවෙලා, දැන් මොකක්ද දැනෙන්නෙ? ඒත් භය තැතිගැනීම. දැන් එයා හොරකම් කරපු බඩුමුට්ටු පරිහරණය කරනවද නැද්ද? කරනව. නමුත් බලන්න හිතුවෙ මොකක්ද කියල. මම මේකෙන් සැපක් අත්කරගන්නම් කියල තමයි එයා කළේ.
නමුත් එයා ඒ පුංචි සැප අත්කරගන්න ගිහිල්ල කොතරම් දුකකට පාත්‍ර වුනාද? හිතා ගන්න බැරිතරම් දුක් පීඩා වලට එයා ගොදුරුවෙලා ගියා. එතකොට ඒ විදිහට එයා දුක් විඳ විඳ ඉන්නකොට එයාගේ හිත පිරිසිදුයිද? අපිරිසිදුයිද? අපිරිසිඳූයි එයාගෙ හිත අපිරිසිදු වෙන්ට වෙන්ට තව තවත් එයාට දුක් පීඩා උපදිනව.
එහෙනම් බලන්න සැප ලබන්ට කියල හිතාගෙන ඇස, කණ, නාසය, දිව, ශරීරය පිනවීම පිණිස ම උත්සාහ කරන කෙනා සුචරිතය මෙයයි, දුෂ්චරිතය මෙයයි කියල අඳූනගන්න බැරි නිසාම දුෂ්චරිතය කරන්ට පෙළඹීමෙන් එයාට මොකක්ද සිද්ධ වුනේ? විශාල දුක් ගොඩකට එයා කඩන් වැටෙනව. එයාට භය තැතිගැනීමෙන් වාසය කරන්ට සිද්ධවෙනව.
සියලු දෙනාටම තෙරුවන් සරණයි!
උපුටා ගැනීම : http://www.dinamina.lk/
෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴
අපි උපන් දා ඉඳන් මේ වෙනකල් කයින් කටයුතු කළා, වචනයෙන් කටයුතු කළා, සිතින් කටයුතු කළා. මේ තිදොරින් ම අපි කටයුතු කලේ සැප විඳින්ට කියල හිතල නේද? සැප විඳින්ට කියල හිතලයි කළේ. මේ ලෝකයේ උපන් සෑම සත්වයෙක් ම මේ සිත, කය, වචනය මෙහෙයවමින් කටයුතු කරන්නෙ කුමකටද? සැප විඳින්ට හිතලම යි.
නමුත් මෙතෙක් අපි ආපු ජීවිතය දිහා ආපස්ස හැරිල බලන්න, අපි හිතූ සැප අපිට ලැබුනානම්, අපේ ප්‍රාර්ථනාවන් අවසන් වෙලා තියෙන්න ඕනැ. ප්‍රාර්ථනා පොදිය එකතුවෙනවද, ක්ෂයවෙනවද? ප්‍රාර්ථනා වැඩිවෙලා යනව. ප්‍රාර්ථනා වැඩිවෙන්ට වැඩිවෙන්ට ප්‍රාර්ථනා ඉටුවෙනවද? ඉටුවෙන්නෙ නෑ. එහෙනම් අපි සැප විඳින්න කියල හිතල නොයෙකුත් දේ කළා.
ඒත් හිතපු සැප ලැබිල නෑ. ඒ ඇයි? මේ ලෝකයේ උපන් සත්වයා සැප විඳින්න කියල හිතාගෙන කරන්නෙ ඇහැ පිනවන්න මහන්සිවෙනව, කන පිනවන්න මහන්සිවෙනව, නාසය පිනවන්න මහන්සිවෙනව, දිව පිනවන්න, ශරීරය පිනවන්න, හිත පිනවන්න මහන්සිවෙනව. ඒක නේද? කරන්නෙ. ඒ මහන්සිවෙන පළියට ඒව පිනවල ඉවරකරගන්ට බෑ.
ඉතින් ඒ නිසා එයා මොකද කරන්නෙ? හිතෙන හිතෙන ඔක්කොම දේ කරනව. අන්න එතකොට එයා මේක හොඳයිද? මේක නරකයිද? කියල තෝර බේර ගන්නෙ නෑ. මේ ඉන්ද්‍රියන් ඇස, කන, නාසය, දිව, ශරීරය, සිත පිනවමින් සතුටු වෙන්න කල්පනා කරන කෙනා, හිතෙන හිතෙන හැම දෙයක්ම කරනව.
මේක හොඳයිද නරකයිද කියල කල්පනා කරන්න පුළුවන්කමක් ලැබෙන්නෙ නෑ. මේ නිසා මේ ලෝකයේ උපන් බොහෝ දෙනෙක් හොඳ කියල නරක දේ කරනව. නරක කියල හොඳ දේවල් බැහැර කරල දානව. මේක සත්‍යයක්ද නැද්ද කියල බලන්න. මේ ලෝකයේ මිනිස්සු සැප විඳින්න කියල හිතාගෙන සතුන් මරණව, සොරකම් කරනව, වැරදි කාම සේවනය කරනව, බොරු කියනව, මත් ද්‍රව්‍ය බොනව, කේලාම කියනව, පරුෂ වචන කියනව, හිස් වචන කියනව.
මේව මොකටද කරන්නෙ? ඒකෙන් සැපක් ලබන්න කියල හිතාගෙන නේද කරන්නෙ? ඒකෙන් සැපක් ලැබෙන්නෙ නෑ. මිනිස්සු හොරකම් කරන්නෙ, සල්ලාලකම් කරන්නෙ, බේබදුකම් කරන්නෙ මේ ඇස, කන, නාසය, දිව, කය, හිත පිනවන්න නේද? පිනවන්න. ඇයි ඒ විදිහට පිනවන්න ඒ වගේ දේවල් කරන්නෙ? ඒක හොඳයිද නරකයිද කියල දන්නෙ නැති නිසා. මේක නරක දෙයක්, මේකෙන් දුක් විපාක තියෙනවා කියල දන්නව නම් එයා ඒක කරයිද? කරන්නෙ නෑ.
එතකොට උපන් කෙනා සැප විඳින්න කියල හිතාගෙන සැප පස්සේම දුවනකොට, ඒ සැප විඳින විදිහ දන්නෙ නැතිව, සැප හොයාගෙන යනකොට කරන බොහෝ දේවල් අතර තමාටත් අනුන්ටත් අයහපත පිණිස පවතින දේවල් කරනව. අන්න ඒ තමාටත් අනුන්ටත් අයහප පිණිස පවතින දෙවල් වලට තමයි දුෂ්චරිතය කියල කියන්නෙ.
එතකොට කයින් කරන දුෂ්චරිතය, වචනයෙන් කරන දුෂ්චරිතය, මනසින් කරන දුෂ්චරිතය තියෙනව. දුෂ්චරිතය කරනකොට ඒ දුෂ්චරිතය කිරීම නිසා එයාට සැප ලැබෙනවද? සැප ලැබෙන්නෙ නෑ. නමුත් එයා හිතන්නෙ සැප ලැබෙනව කියල. සැප ලැබෙනව කියල හිතාගෙන කරනව.
ඔන්න යම් කෙනෙක් හිතනව මට රත්‍රං මාලයක් නෑ. නැත්නම් සල්ලි බාගෙ නෑ. ඉතින් මේව නැති නිසා මට දුකයි. මේව හොයා ගත්තොත් මට සැප තියෙනව කියල මෙයා කල්පනා කරල, මට ලේසියි කාගෙ හරි තියෙන එකක් ගත්තොත් කියල හොරකම් කරන්න කල්පනා කරනව. එතකොට ඒ හොරකම් කරන්න හිතනකොට එයාට සැප දැනෙනවද? හොරකම් කරන්න හිතනකොටම එයාට බය, තැතිගැනීම උපදිනව.
එයා අතහරිනවද ඒක? නෑ. එයා හොරකමට සැළසුම් කරනව. එහෙම සැළසුම් කරද්දි කරද්දීත් එයාට මොනවද දැනෙන්නෙ? බය තැති ගැනීම දැනෙනව. එයා හොරකම් කරන්න ලැහැස්තිවෙනව. එතකොට එයාට මොනවද දැනෙන්නෙ? භය තැතිගැනීම. දැන් එයා හොරකම කරනව, එතකොට මොකක්ද දැනෙන්නෙ? ඒත් භය තැතිගැනීම.
දැන් එයා හොරකම කරල. දැන් මොනවද දැනෙන්නෙ? ඒත් භය තැතිගැනීම. දැන් හොරකම කරල කළක් ගතවෙලා, දැන් මොකක්ද දැනෙන්නෙ? ඒත් භය තැතිගැනීම. දැන් එයා හොරකම් කරපු බඩුමුට්ටු පරිහරණය කරනවද නැද්ද? කරනව. නමුත් බලන්න හිතුවෙ මොකක්ද කියල. මම මේකෙන් සැපක් අත්කරගන්නම් කියල තමයි එයා කළේ.
නමුත් එයා ඒ පුංචි සැප අත්කරගන්න ගිහිල්ල කොතරම් දුකකට පාත්‍ර වුනාද? හිතා ගන්න බැරිතරම් දුක් පීඩා වලට එයා ගොදුරුවෙලා ගියා. එතකොට ඒ විදිහට එයා දුක් විඳ විඳ ඉන්නකොට එයාගේ හිත පිරිසිදුයිද? අපිරිසිදුයිද? අපිරිසිඳූයි එයාගෙ හිත අපිරිසිදු වෙන්ට වෙන්ට තව තවත් එයාට දුක් පීඩා උපදිනව.
එහෙනම් බලන්න සැප ලබන්ට කියල හිතාගෙන ඇස, කණ, නාසය, දිව, ශරීරය පිනවීම පිණිස ම උත්සාහ කරන කෙනා සුචරිතය මෙයයි, දුෂ්චරිතය මෙයයි කියල අඳූනගන්න බැරි නිසාම දුෂ්චරිතය කරන්ට පෙළඹීමෙන් එයාට මොකක්ද සිද්ධ වුනේ? විශාල දුක් ගොඩකට එයා කඩන් වැටෙනව. එයාට භය තැතිගැනීමෙන් වාසය කරන්ට සිද්ධවෙනව.
සියලු දෙනාටම තෙරුවන් සරණයි!
උපුටා ගැනීම : http://www.dinamina.lk/
බැඳී යන දේවල්වල ආදීනව සිහිකරමු
***පූජ්‍ය නාවලපිටියේ අරියවංශ ස්වාමීන් වහන්සේ***
෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴
අපි කවුරුත් කැමතිවෙන්ට ඕනෑ තම තමන්ගේ ජීවිතවලට යහපතක් ඇතිකරගන්ට. අපේ ජීවිතේට ඇතිකරගත යුතු ඉහල ම යහපත තමයි දුකෙන් නිදහස් වෙන්ට කල්පනා කිරීම, දුකෙන් නිදහස්වීම.
එතකොට දුකෙන් නිදහස්වෙන්න නම්, ඒ දුක ඇතිවෙන්නෙ කොහොමද කියල අපි දැනගෙන, ඒ දුක ඇතිවෙන විදිහ අපි දුරුකරගන්ට ඕනැ. දුක ඇතිවෙන ස්වභාවය තේරුම් නොගත්තොත් දුකෙන් නිදහස්වීමක් ගැන කථා කරන්ට තියා හිතන්ටවත් පුළුවන්කමක් ලැබෙන්නෙ නෑ. අපි කව්රුත් ඒ දුකෙන් නිදහස්වෙලා, ඒ මහා යහපත අත්කරගන්ට කැමතිවෙන්ට ඕනැ.
ඒ සඳහා ප්‍රමාදවුනොත් අපිට කවදාවත් ඒ යහපත සලසගන්ට පුළුවන්වෙයි කියල හිතන්ට එපා.
ඉතින් අපි ඒ කටයුත්ත අද අද ම ආරම්භ කරන්ට කැමතිවෙන්ට ඕනැ. භාග්‍යවතුන් වහන්සේ අපට පෙන්වා දෙනව, යම් දෙයකට බැඳිල යනව නම් ඒ බැඳිල යන දේ මුල්කරගෙන තමයි දුක ඇතිවෙන්නෙ. ඉතින් අපි ඒ බැෙඳන ස්වභාවය තේරුම්අරගෙන, බැඳෙන ස්වභාවය අපි දුරුකරගත්තොත් දුක හටගන්න ස්වභාවය නැතිවෙලා යනව.
එනිසා ඒ කාරණා තේරුම් අරගෙන දුක ඇතිවෙන ස්වභාවය දුරුකරගන්ට අපිට පුළුවන් වුනොත් අපි ඇත්තෙන්ම භාග්‍යවතුන් වහන්සේව ගෞරවයෙන් ඇසුරුකළ අය බවට පත්වෙනව. අපි භාග්‍යවතුන් වහන්සේ ශාස්තෘන් වහන්සේ විදිහට පිළිඅරගෙන, උන්වහන්සේ වදාළ ධර්මය පුරුදුකරන්ට කැමතිවෙනවා නම්, අපි දුකෙන් නිදහස්වෙන්න කැමති අය බවට පත්වෙනව. ඒ නිසා අපි භාග්‍යවතුන් වහන්සේ කියල දීල තියෙන විදිහට ධර්මය පුරුදුකරන්ට කල්පනා කරන්ට ඕනැ.
භාග්‍යවතුන් වහන්සේ අපිට පෙන්වා දෙනව, බැඳිල යන දේවල් ගැන ආශ්වාදය අනුව හිත හිතා ඉන්නව නම්, බල බලා ඉන්නව නම් එයාට තණ්හාව වැඩෙනව. මේ ස්වභාවය අපේ ජීවිතයේ තියෙනවද කියල තේරුම්ගත්තොත්, අපිට පුළුවන් මේකෙන් නිදහස්වෙන පැත්තට ජීවිතය හැඩගස්සගන්න. ඒකටයි ධර්මය ඉගෙන ගන්නවා කියල කියන්නෙ.
මේ ධර්මයේ කියල තියෙන දේ ඉගෙන ගෙන, ඒ කියා තියන දේ අපේ ජීවිත තුළ තියෙනවද කියල බලන්න ඕනැ. ඒකයි ධර්මය ගළපගන්නවා කියල කියන්නෙ. අපිට කියනව දර ගොඩාක් ගිණි තියෙල තියෙනව. ඒ ගින්නට තව වේලිච්ච දේවල්, තණකොළ, දර, මේවගේ දේවල් මනුෂ්‍යයෙක් දානව.
එහෙම දාන්ට දාන්ට ඒ මගින් ගින්න වැඩිවෙලා යනව. ඒ ගින්න බොහෝ කලක් තියෙනව. ඒක නිවිල යන්නෙ නෑ. අපිට කියනව, ඔය විදිහම යි බැඳිල යන දේවල් ගැන ආශ්වාදය අනුව බල බලා සිටින කෙනෙකුට තණ්හාවමයි වැඩෙන්නෙ. මේ ස්වභාවය අපි තේරුම්ගන්න ඕනැ. අපේ ජීවිතය තුළ මේක තියෙනවද නැද්ද කියල බලන්න? තියෙනව.
මොනවද බැඳීයන දේවල්. ඇසට, ඇසට පේන රූප වලට. කණට, කණට ඇසෙන ශබ්ද වලට, මේවට අපි බැඳිල යනව. අපි ඇහෙන් බලපු දේවල්, කණෙන් අහපු දේවල්, නාසයට දැණුනු ගඳ සුවඳ, ඊළඟට දිවට දැනෙන රස, මේව ගැන නේද අපි හිත හිතා ඉන්නෙ. ඒ බැඳෙන දේවල් ගැන ආශ්වාදයෙන් අපි හිත හිතා ඉන්නව, කතා කර කරා ඉන්නව.
එතකොට බැඳිල යනව. මේක තමා අපිට කියා දෙන්නෙ. ඊට පස්සෙ කියා දෙනව, පින්වත් මහණෙනි, බැඳී යන දේවල් ගැන ආදීනව අනුව බල බලා සිටින කෙනෙකුට තණ්හාවයි නිරුද්ධ වෙන්නෙ. අපිට මේ ධර්මයෙන් කියා දුන්නෙ මොකක්ද? දුක හට හටගන්නෙ මෙහෙමයි, දුක නැතිවෙන්නෙ මෙහෙමයි කියන කාරණාව.
යම් කෙනෙක් මේ ධර්මය අහල අන්න ඒකට පැහැදුණොත් එයා තුළ උපදින්නෙ මොකක්ද? එයා තුළ උපදින්නෙ සම්මා දිට්ඨිය. යමෙක් දක්ෂ වුනොත් එයාට වැඩි කාලයක් ගතවෙනවද ඒකට? නෑ.
එහෙනම් එයා සිහිය පිහිටුවගෙන, මම මේ ධර්මය අවබෝධ කරගන්ට ඕනෑ කියන අදහසින් කියවල හරි, අහල හරි මේ ධර්මය ඒ ආකාරයෙන් ම දරා ගත්තොත්, එයා තුළ ඇතිවන අවබෝධය මොකක්ද? දුක ඇතිවෙන්නෙ මෙහෙමයි, දුක නැතිවෙන්නෙ මෙහෙමයි කියන වැටහීම.
එහෙනම් අන්න ඒ කාරණය ඇතිකරගන්න අපි කැමතිවෙන්න ඕනැ. මේ ධර්මය කෙරෙහි අපි බලවත් විශ්වාසයක් ඇතිකරගත්තොත්, බලවත් පැහැදීමක් ඇතිකර ගත්තොත්, එපමණකින් ම එයා තෙරුවන් කෙරෙහි පැහැදීමට එනව. එනිසා හොඳින් මේ ධර්මය ඉගෙන ගන්න. ඉගෙන ගෙන ඒ ධර්මය පිළිගන්න කැමතිවෙන්න.
තමාගේ ජීවිතයට වෙන දේ සිතන්න. ලෙඩවෙන ස්වභාවය, මරණයට පත්වෙන ස්වභාවය, වයසට යන ස්වභාවය, ප්‍රිය අයගෙන් වෙන්වෙන්න සිදුවන ස්වභාවය, ඒව අනාගතේ අපට සිද්ධවෙන දේවල්. අන්න ඒව ගැන හිතනකොට බැඳෙන ස්වභාවය අඩුවෙලා යයි. සංසිඳීමෙන් ඉන්න පුළුවන්කමක් එයි. මට පුළුවන් ද? බැරිද? කියල හිත හිතා ඉන්න කෙනාට මොකද වෙන්නෙ? එයා ඒක හිත හිතා ම අර ගින්නට වැටෙනව. එදාටත් එයා හිතන්නෙ මට පුළුවන්ද බැරිද කියල.
එදාට එයාට ඒක හිතාගන්න බැරිවෙනව. එදාට එයා දුකෙන් පීඩා විඳිනව. ඒනිසා අපි මට පුළුවන්ද, බැරිද කියල කවදාවත් හිත හිතා ඉන්න එපා. මේ බැඳිල යන දේවල් වල ආදීනව අනුව කල්පනා කරන්න. මේ ආදීනව තමයි වයසට යාම, දිරල යාම, අබල දුබල වෙලා යාම, ලෙඩ වීම, මරණයට පත්වීම. අන්න ඒව හිතන්න.
ඒව හිතන්න හිතන්න මේවට තියෙන ආශාව තණ්හාව ගෙවිල යන්ට පටන්ගන්නව. අන්න එතකොට බැඳීම නිරුද්ධවෙලා යනව. එතකොට භවය නිරුද්ධවෙනව. ඉපදීම නිරුද්ධවෙනව. එතකොට සියලු දුක් නිරුද්ධවෙනව.
ජීවිතේ බැඳිල යන දේවල්ගැන ආදීනව අනුව බලන්න පුළුවන්කම ඇතිවේවා කියල සියලු දෙනාටම සෙත් පතනව.
සියලු දෙනාටම තෙරුවන් සරණයි!
උපුටා ගැනීම : http://www.dinamina.lk/
෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴
අපි කවුරුත් කැමතිවෙන්ට ඕනෑ තම තමන්ගේ ජීවිතවලට යහපතක් ඇතිකරගන්ට. අපේ ජීවිතේට ඇතිකරගත යුතු ඉහල ම යහපත තමයි දුකෙන් නිදහස් වෙන්ට කල්පනා කිරීම, දුකෙන් නිදහස්වීම.
එතකොට දුකෙන් නිදහස්වෙන්න නම්, ඒ දුක ඇතිවෙන්නෙ කොහොමද කියල අපි දැනගෙන, ඒ දුක ඇතිවෙන විදිහ අපි දුරුකරගන්ට ඕනැ. දුක ඇතිවෙන ස්වභාවය තේරුම් නොගත්තොත් දුකෙන් නිදහස්වීමක් ගැන කථා කරන්ට තියා හිතන්ටවත් පුළුවන්කමක් ලැබෙන්නෙ නෑ. අපි කව්රුත් ඒ දුකෙන් නිදහස්වෙලා, ඒ මහා යහපත අත්කරගන්ට කැමතිවෙන්ට ඕනැ.
ඒ සඳහා ප්‍රමාදවුනොත් අපිට කවදාවත් ඒ යහපත සලසගන්ට පුළුවන්වෙයි කියල හිතන්ට එපා.
ඉතින් අපි ඒ කටයුත්ත අද අද ම ආරම්භ කරන්ට කැමතිවෙන්ට ඕනැ. භාග්‍යවතුන් වහන්සේ අපට පෙන්වා දෙනව, යම් දෙයකට බැඳිල යනව නම් ඒ බැඳිල යන දේ මුල්කරගෙන තමයි දුක ඇතිවෙන්නෙ. ඉතින් අපි ඒ බැෙඳන ස්වභාවය තේරුම්අරගෙන, බැඳෙන ස්වභාවය අපි දුරුකරගත්තොත් දුක හටගන්න ස්වභාවය නැතිවෙලා යනව.
එනිසා ඒ කාරණා තේරුම් අරගෙන දුක ඇතිවෙන ස්වභාවය දුරුකරගන්ට අපිට පුළුවන් වුනොත් අපි ඇත්තෙන්ම භාග්‍යවතුන් වහන්සේව ගෞරවයෙන් ඇසුරුකළ අය බවට පත්වෙනව. අපි භාග්‍යවතුන් වහන්සේ ශාස්තෘන් වහන්සේ විදිහට පිළිඅරගෙන, උන්වහන්සේ වදාළ ධර්මය පුරුදුකරන්ට කැමතිවෙනවා නම්, අපි දුකෙන් නිදහස්වෙන්න කැමති අය බවට පත්වෙනව. ඒ නිසා අපි භාග්‍යවතුන් වහන්සේ කියල දීල තියෙන විදිහට ධර්මය පුරුදුකරන්ට කල්පනා කරන්ට ඕනැ.
භාග්‍යවතුන් වහන්සේ අපිට පෙන්වා දෙනව, බැඳිල යන දේවල් ගැන ආශ්වාදය අනුව හිත හිතා ඉන්නව නම්, බල බලා ඉන්නව නම් එයාට තණ්හාව වැඩෙනව. මේ ස්වභාවය අපේ ජීවිතයේ තියෙනවද කියල තේරුම්ගත්තොත්, අපිට පුළුවන් මේකෙන් නිදහස්වෙන පැත්තට ජීවිතය හැඩගස්සගන්න. ඒකටයි ධර්මය ඉගෙන ගන්නවා කියල කියන්නෙ.
මේ ධර්මයේ කියල තියෙන දේ ඉගෙන ගෙන, ඒ කියා තියන දේ අපේ ජීවිත තුළ තියෙනවද කියල බලන්න ඕනැ. ඒකයි ධර්මය ගළපගන්නවා කියල කියන්නෙ. අපිට කියනව දර ගොඩාක් ගිණි තියෙල තියෙනව. ඒ ගින්නට තව වේලිච්ච දේවල්, තණකොළ, දර, මේවගේ දේවල් මනුෂ්‍යයෙක් දානව.
එහෙම දාන්ට දාන්ට ඒ මගින් ගින්න වැඩිවෙලා යනව. ඒ ගින්න බොහෝ කලක් තියෙනව. ඒක නිවිල යන්නෙ නෑ. අපිට කියනව, ඔය විදිහම යි බැඳිල යන දේවල් ගැන ආශ්වාදය අනුව බල බලා සිටින කෙනෙකුට තණ්හාවමයි වැඩෙන්නෙ. මේ ස්වභාවය අපි තේරුම්ගන්න ඕනැ. අපේ ජීවිතය තුළ මේක තියෙනවද නැද්ද කියල බලන්න? තියෙනව.
මොනවද බැඳීයන දේවල්. ඇසට, ඇසට පේන රූප වලට. කණට, කණට ඇසෙන ශබ්ද වලට, මේවට අපි බැඳිල යනව. අපි ඇහෙන් බලපු දේවල්, කණෙන් අහපු දේවල්, නාසයට දැණුනු ගඳ සුවඳ, ඊළඟට දිවට දැනෙන රස, මේව ගැන නේද අපි හිත හිතා ඉන්නෙ. ඒ බැඳෙන දේවල් ගැන ආශ්වාදයෙන් අපි හිත හිතා ඉන්නව, කතා කර කරා ඉන්නව.
එතකොට බැඳිල යනව. මේක තමා අපිට කියා දෙන්නෙ. ඊට පස්සෙ කියා දෙනව, පින්වත් මහණෙනි, බැඳී යන දේවල් ගැන ආදීනව අනුව බල බලා සිටින කෙනෙකුට තණ්හාවයි නිරුද්ධ වෙන්නෙ. අපිට මේ ධර්මයෙන් කියා දුන්නෙ මොකක්ද? දුක හට හටගන්නෙ මෙහෙමයි, දුක නැතිවෙන්නෙ මෙහෙමයි කියන කාරණාව.
යම් කෙනෙක් මේ ධර්මය අහල අන්න ඒකට පැහැදුණොත් එයා තුළ උපදින්නෙ මොකක්ද? එයා තුළ උපදින්නෙ සම්මා දිට්ඨිය. යමෙක් දක්ෂ වුනොත් එයාට වැඩි කාලයක් ගතවෙනවද ඒකට? නෑ.
එහෙනම් එයා සිහිය පිහිටුවගෙන, මම මේ ධර්මය අවබෝධ කරගන්ට ඕනෑ කියන අදහසින් කියවල හරි, අහල හරි මේ ධර්මය ඒ ආකාරයෙන් ම දරා ගත්තොත්, එයා තුළ ඇතිවන අවබෝධය මොකක්ද? දුක ඇතිවෙන්නෙ මෙහෙමයි, දුක නැතිවෙන්නෙ මෙහෙමයි කියන වැටහීම.
එහෙනම් අන්න ඒ කාරණය ඇතිකරගන්න අපි කැමතිවෙන්න ඕනැ. මේ ධර්මය කෙරෙහි අපි බලවත් විශ්වාසයක් ඇතිකරගත්තොත්, බලවත් පැහැදීමක් ඇතිකර ගත්තොත්, එපමණකින් ම එයා තෙරුවන් කෙරෙහි පැහැදීමට එනව. එනිසා හොඳින් මේ ධර්මය ඉගෙන ගන්න. ඉගෙන ගෙන ඒ ධර්මය පිළිගන්න කැමතිවෙන්න.
තමාගේ ජීවිතයට වෙන දේ සිතන්න. ලෙඩවෙන ස්වභාවය, මරණයට පත්වෙන ස්වභාවය, වයසට යන ස්වභාවය, ප්‍රිය අයගෙන් වෙන්වෙන්න සිදුවන ස්වභාවය, ඒව අනාගතේ අපට සිද්ධවෙන දේවල්. අන්න ඒව ගැන හිතනකොට බැඳෙන ස්වභාවය අඩුවෙලා යයි. සංසිඳීමෙන් ඉන්න පුළුවන්කමක් එයි. මට පුළුවන් ද? බැරිද? කියල හිත හිතා ඉන්න කෙනාට මොකද වෙන්නෙ? එයා ඒක හිත හිතා ම අර ගින්නට වැටෙනව. එදාටත් එයා හිතන්නෙ මට පුළුවන්ද බැරිද කියල.
එදාට එයාට ඒක හිතාගන්න බැරිවෙනව. එදාට එයා දුකෙන් පීඩා විඳිනව. ඒනිසා අපි මට පුළුවන්ද, බැරිද කියල කවදාවත් හිත හිතා ඉන්න එපා. මේ බැඳිල යන දේවල් වල ආදීනව අනුව කල්පනා කරන්න. මේ ආදීනව තමයි වයසට යාම, දිරල යාම, අබල දුබල වෙලා යාම, ලෙඩ වීම, මරණයට පත්වීම. අන්න ඒව හිතන්න.
ඒව හිතන්න හිතන්න මේවට තියෙන ආශාව තණ්හාව ගෙවිල යන්ට පටන්ගන්නව. අන්න එතකොට බැඳීම නිරුද්ධවෙලා යනව. එතකොට භවය නිරුද්ධවෙනව. ඉපදීම නිරුද්ධවෙනව. එතකොට සියලු දුක් නිරුද්ධවෙනව.
ජීවිතේ බැඳිල යන දේවල්ගැන ආදීනව අනුව බලන්න පුළුවන්කම ඇතිවේවා කියල සියලු දෙනාටම සෙත් පතනව.
සියලු දෙනාටම තෙරුවන් සරණයි!
උපුටා ගැනීම : http://www.dinamina.lk/
නොගැටී සිටින්නට නම්......
***පූජ්‍ය නාවලපිටියේ අරියවංශ ස්වාමීන් වහන්සේ***
෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴
පින්වත්නි, මේ සිතේ ප්‍රණීතබව නසලදාන, අපිව මහත් සේ දුක් පීඩා වලට ඇද දමන බිහිසුණු අකුසලයක් තමයි තරහ, වෛරය, ක්‍රෝධය, හැප්පෙන ගතිය. මේ ස්වභාවය හිතක තිබෙනව නම්, ඒ හිත තුළ ප්‍රණීත බවක් තියෙනවද? එබඳූ සිතකින් දුක් පීඩාම යි ඉපදෙන්නේ.
ඔබ කැමතිද එබඳූ සිතක් සහිතව වාසය කරන්න? ඔබ එයට අකමැති විය යුතුයි. භාග්‍යවතුන් වහන්සේ කවදාවත් කැමති වුනේ නෑ. අපි ඒ වගේ දුක් පීඩා විඳින සිතකින් වාසය කරනවට.
එනිසයි භාග්‍යවතුන් වහන්සේ අපට තරහ, වෛරී ස්වභාවය, ක්‍රෝධ කරන ස්වභාවය, ගැටෙන ස්වභාවය බැහැරකරගෙන හිත සංසිඳවගන්න කියල අවවාද කලේ, අනුශාසනා කලේ. යම් පුද්ගලයෙක් ගැන තරහක් ඇතිවුණොත්, තරහක් ඉපදුණොත් ඒ පුද්ගලයා කෙරෙහි මෙත් සිත උපදවගන්න, මෛතී‍්‍ර සිත උපදවගන්න ඕනැ.
ඒ කෙනා ගැන හිතල, ඒ කෙනා වෛර නැත්තෙක් වෙත්වා, තරහ නැත්තෙක් වෙත්වා, ඊරිසියා නැත්තෙක් වෙත්වා, දුක් පීඩා නැත්තෙක් වෙත්වා, සුවසේ ජීවත් වෙත්වා, ශාන්ත සුවයට පත්වේවා කියල කල්පනා කරන්න. ඊළඟට භාග්‍යවතුන් වහන්සේ කියා දෙන්නේ යම් කෙනෙක් ගැන තරහ හිතක් ඇතිවෙලා තියෙනව නම්, වෛරයක් තියෙනව නම් ඒ කෙනා ගැන කරුණාව උපදවගත්තොත් අන්න ඒ කරුණාව උපදවගැනීම මගින් ඒ තරහ, වෛරය දුරුවෙලා යනව.
කොහොමද කරුණාව උපදවගන්නෙ? ඒ කෙනාගේ දුක දුරුවේවාæ කියල හිතන්න. යම් කෙනෙක් ගැන නම් අපේ හිතේ තරහ තියෙන්නේ, ඒ කෙනාගේ කායික දුක් දුරුවේවා, මානසික දුක් දුරුවේවා, සියලු දුක් දුරුවේවා, සංසාර දුකෙන් නිදහස්වේවා කියල හිතන්න. භාග්‍යවතුන් වහන්සේ ඊළඟට අපිට කියල දෙන්නේ, යම් කෙනෙක් ගැන තරහක්, ක්‍රෝධයක්, වෛරයක් ඉපදිලා තියෙනව නම්, එයා කෙරෙහි උපේක්ෂාවට පත්වෙන්ට ඕනැ.
අපි එයා කෙරෙහි හිතවත් බවත්, අහිතවත් බවත් ඒ දෙකම අතහැරල එයා කෙරෙහි උපේක්ෂාවට පත්වෙන්ට ඕනැ. කොහොමද උපේක්ෂාවට පත්වෙන්නෙ? එයා කෙරෙහි අනුකම්පාවක් උපදවගත්තොත්, එයා කෙරෙහි උපේක්ෂාවට එන්න පුළුවන්.
ඊළඟට අපි අපේ ජීවිතයේ ඇත්ත ස්වභාවය ගැන කල්පනා කලොත් ටික කලක් ඉන්න අපිට මේ අමනාප කම් අහිතවත් කම් මොකටද? මේ රණ්ඩු සරුවල් අපිට වැඩක් නෑ ඒවා අපිට විපතක් කියල කල්පනා කරල උපේක්ෂාවට එනව.
ඊළඟට භාග්‍යවතුන් වහන්සේ කියා දෙන්නේ, ඒ තරහව, අමනාපය, ක්‍රෝධය යම් කෙනෙක් කෙරෙහි ඇතිවෙලා තියෙනව නම්, ඒ ගැන සිහිකරන්න එපා. ඒ ගැන හිත හිතා ඉන්න එපා. ඒ ගැන හිත හිතා හිටියොත් මොකද වෙන්නෙ? අර තරහ, අමනාපය වැඩිවෙනව. ඒ කෙනා හෝ ඒ කෙනා කළ ක්‍රියාව හෝ අමතක කරන්න ඕනෑ.
දැන් සාමාන්‍ය කෙනා තුළ වෙන්නෙ මොකක්ද? ඒක ම මතක්වෙනව. බලන්ටත් යනව. එනිසා යම් කෙනෙක් තරහ, වෛරය, ක්‍රෝධය අපේ හිතේ තියෙනව නම්, අපි ඒ කෙනා, ඒ සිද්ධිය අමතක කරන්න ඕනැ, සිහි නොකර ඉන්ට පුරුදුවෙන්ට ඕනැ. අන්න ඒකෙනුත් ඒ තරහ, වෛරය සම්පූර්ණයෙන් දුරුකකරගන්ට පුළුවන්කම තියෙනව.
භාග්‍යවතුන් වහන්සේ අපිට කියා දෙනව, යම් කෙනෙක් කෙරෙහි තරහ, ක්‍රෝධය ඉපදිලා තියෙනව නම් ඒක කලින් විදිහට මෛත්‍රී වඩල කරුණාව පුරුදුකරල බැහැරකරන්න උත්සාහ කරනව. තවදුරටත් මේක තියෙනව නම් අපිට කියා දෙනව කර්මයේ ස්වභාවය ගැන සිහිකරන්න කියල. කොහොමද සිහිකරන්න කියල කියන්නෙ.
ඒ කෙනා කර්මය තමන්ගේ දේ කරගෙනයි ඉන්නේ, එයා කර්මය උපන් ස්ථානය කරගෙනයි ඉන්නේ. එයා කර්මය ඥාතියා කරගෙනයි ඉන්නේ, එයා කර්මය පිළිසරණ කරගෙනයි ඉන්නේ.
යහපත් වූ, අයහපත් වූ යමක් කළොත් ඒකෙ විපාකය විඳින්ට වෙන්නේ එයාටම යි කියල සිහිකරන්ට කියල කියනව. අන්න ඒ විදිහට අපි කල්පනා කළොත්, අපේ සිතේ යමෙක් කෙරෙහි තරහක් තිබුණොත්, ඒ තරහ බැහැරකරගන්ට පුළුවන්කම තියෙනව. එනිසා මේ ධර්මය තේරුම් ගන්න.
තේරුම් අරගෙන ඔබ ඔබේ නිවස සාමයෙන් පිරුණු, සෙනෙහසින් පිරුණු, ආදර කරුණාවෙන් පිරුණු, අනුකම්පාවෙන් පිරුණු, නිවුණු හිත් වලින් යුත් ප්‍රීති ප්‍රමෝදයෙන් වාසය කරන සාමාජිකයින්ගෙන් යුතු නිවසක් බවට පත්කරගන්න. එතකොට ඔබ සියලු දෙනා ම නිවන කියන දිණුම් කණුව දෙසට හැරී වාසය කරන අය බවට පත්වෙයි.
සියලු දෙනාටම තෙරුවන් සරණයි!
උපුටා ගැනීම : http://www.dinamina.lk/
෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴
පින්වත්නි, මේ සිතේ ප්‍රණීතබව නසලදාන, අපිව මහත් සේ දුක් පීඩා වලට ඇද දමන බිහිසුණු අකුසලයක් තමයි තරහ, වෛරය, ක්‍රෝධය, හැප්පෙන ගතිය. මේ ස්වභාවය හිතක තිබෙනව නම්, ඒ හිත තුළ ප්‍රණීත බවක් තියෙනවද? එබඳූ සිතකින් දුක් පීඩාම යි ඉපදෙන්නේ.
ඔබ කැමතිද එබඳූ සිතක් සහිතව වාසය කරන්න? ඔබ එයට අකමැති විය යුතුයි. භාග්‍යවතුන් වහන්සේ කවදාවත් කැමති වුනේ නෑ. අපි ඒ වගේ දුක් පීඩා විඳින සිතකින් වාසය කරනවට.
එනිසයි භාග්‍යවතුන් වහන්සේ අපට තරහ, වෛරී ස්වභාවය, ක්‍රෝධ කරන ස්වභාවය, ගැටෙන ස්වභාවය බැහැරකරගෙන හිත සංසිඳවගන්න කියල අවවාද කලේ, අනුශාසනා කලේ. යම් පුද්ගලයෙක් ගැන තරහක් ඇතිවුණොත්, තරහක් ඉපදුණොත් ඒ පුද්ගලයා කෙරෙහි මෙත් සිත උපදවගන්න, මෛතී‍්‍ර සිත උපදවගන්න ඕනැ.
ඒ කෙනා ගැන හිතල, ඒ කෙනා වෛර නැත්තෙක් වෙත්වා, තරහ නැත්තෙක් වෙත්වා, ඊරිසියා නැත්තෙක් වෙත්වා, දුක් පීඩා නැත්තෙක් වෙත්වා, සුවසේ ජීවත් වෙත්වා, ශාන්ත සුවයට පත්වේවා කියල කල්පනා කරන්න. ඊළඟට භාග්‍යවතුන් වහන්සේ කියා දෙන්නේ යම් කෙනෙක් ගැන තරහ හිතක් ඇතිවෙලා තියෙනව නම්, වෛරයක් තියෙනව නම් ඒ කෙනා ගැන කරුණාව උපදවගත්තොත් අන්න ඒ කරුණාව උපදවගැනීම මගින් ඒ තරහ, වෛරය දුරුවෙලා යනව.
කොහොමද කරුණාව උපදවගන්නෙ? ඒ කෙනාගේ දුක දුරුවේවාæ කියල හිතන්න. යම් කෙනෙක් ගැන නම් අපේ හිතේ තරහ තියෙන්නේ, ඒ කෙනාගේ කායික දුක් දුරුවේවා, මානසික දුක් දුරුවේවා, සියලු දුක් දුරුවේවා, සංසාර දුකෙන් නිදහස්වේවා කියල හිතන්න. භාග්‍යවතුන් වහන්සේ ඊළඟට අපිට කියල දෙන්නේ, යම් කෙනෙක් ගැන තරහක්, ක්‍රෝධයක්, වෛරයක් ඉපදිලා තියෙනව නම්, එයා කෙරෙහි උපේක්ෂාවට පත්වෙන්ට ඕනැ.
අපි එයා කෙරෙහි හිතවත් බවත්, අහිතවත් බවත් ඒ දෙකම අතහැරල එයා කෙරෙහි උපේක්ෂාවට පත්වෙන්ට ඕනැ. කොහොමද උපේක්ෂාවට පත්වෙන්නෙ? එයා කෙරෙහි අනුකම්පාවක් උපදවගත්තොත්, එයා කෙරෙහි උපේක්ෂාවට එන්න පුළුවන්.
ඊළඟට අපි අපේ ජීවිතයේ ඇත්ත ස්වභාවය ගැන කල්පනා කලොත් ටික කලක් ඉන්න අපිට මේ අමනාප කම් අහිතවත් කම් මොකටද? මේ රණ්ඩු සරුවල් අපිට වැඩක් නෑ ඒවා අපිට විපතක් කියල කල්පනා කරල උපේක්ෂාවට එනව.
ඊළඟට භාග්‍යවතුන් වහන්සේ කියා දෙන්නේ, ඒ තරහව, අමනාපය, ක්‍රෝධය යම් කෙනෙක් කෙරෙහි ඇතිවෙලා තියෙනව නම්, ඒ ගැන සිහිකරන්න එපා. ඒ ගැන හිත හිතා ඉන්න එපා. ඒ ගැන හිත හිතා හිටියොත් මොකද වෙන්නෙ? අර තරහ, අමනාපය වැඩිවෙනව. ඒ කෙනා හෝ ඒ කෙනා කළ ක්‍රියාව හෝ අමතක කරන්න ඕනෑ.
දැන් සාමාන්‍ය කෙනා තුළ වෙන්නෙ මොකක්ද? ඒක ම මතක්වෙනව. බලන්ටත් යනව. එනිසා යම් කෙනෙක් තරහ, වෛරය, ක්‍රෝධය අපේ හිතේ තියෙනව නම්, අපි ඒ කෙනා, ඒ සිද්ධිය අමතක කරන්න ඕනැ, සිහි නොකර ඉන්ට පුරුදුවෙන්ට ඕනැ. අන්න ඒකෙනුත් ඒ තරහ, වෛරය සම්පූර්ණයෙන් දුරුකකරගන්ට පුළුවන්කම තියෙනව.
භාග්‍යවතුන් වහන්සේ අපිට කියා දෙනව, යම් කෙනෙක් කෙරෙහි තරහ, ක්‍රෝධය ඉපදිලා තියෙනව නම් ඒක කලින් විදිහට මෛත්‍රී වඩල කරුණාව පුරුදුකරල බැහැරකරන්න උත්සාහ කරනව. තවදුරටත් මේක තියෙනව නම් අපිට කියා දෙනව කර්මයේ ස්වභාවය ගැන සිහිකරන්න කියල. කොහොමද සිහිකරන්න කියල කියන්නෙ.
ඒ කෙනා කර්මය තමන්ගේ දේ කරගෙනයි ඉන්නේ, එයා කර්මය උපන් ස්ථානය කරගෙනයි ඉන්නේ. එයා කර්මය ඥාතියා කරගෙනයි ඉන්නේ, එයා කර්මය පිළිසරණ කරගෙනයි ඉන්නේ.
යහපත් වූ, අයහපත් වූ යමක් කළොත් ඒකෙ විපාකය විඳින්ට වෙන්නේ එයාටම යි කියල සිහිකරන්ට කියල කියනව. අන්න ඒ විදිහට අපි කල්පනා කළොත්, අපේ සිතේ යමෙක් කෙරෙහි තරහක් තිබුණොත්, ඒ තරහ බැහැරකරගන්ට පුළුවන්කම තියෙනව. එනිසා මේ ධර්මය තේරුම් ගන්න.
තේරුම් අරගෙන ඔබ ඔබේ නිවස සාමයෙන් පිරුණු, සෙනෙහසින් පිරුණු, ආදර කරුණාවෙන් පිරුණු, අනුකම්පාවෙන් පිරුණු, නිවුණු හිත් වලින් යුත් ප්‍රීති ප්‍රමෝදයෙන් වාසය කරන සාමාජිකයින්ගෙන් යුතු නිවසක් බවට පත්කරගන්න. එතකොට ඔබ සියලු දෙනා ම නිවන කියන දිණුම් කණුව දෙසට හැරී වාසය කරන අය බවට පත්වෙයි.
සියලු දෙනාටම තෙරුවන් සරණයි!
උපුටා ගැනීම : http://www.dinamina.lk/
සුවපත් හිතක් ඇතිකරගනිමු
***පූජ්‍ය නාවලපිටියේ අරියවංශ ස්වාමීන් වහන්සේ***
෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴
අපේ හිත පිරිසිඳූ කරගන්නවා කියන කාරණාව අපිටම පැවරිලා තියෙන ඉතාම දුෂ්කර කටයුත්තක්. ඒ දුෂ්කර කටයුත්ත අපි ඉක්මණින් ආරම්භ කරන්ට ඕනැ. ඒ නිසා අප්‍රමාදී බව උපදවගන්න. ඒ ගිහි සම්භාධක මැද වාසය කරද්දී ධර්මය හුරු කිරීම දුෂ්කරයි. නමුත් අපි අන් අයගේ ගුණ කල්පනා කරන්න පුරුදුවුනොත්, අපිට ඒ ගුණ කල්පනා කිරීම මගින්ම හිත පිරිසිඳූ කරගන්න පුළුවන්කම තියෙනව.
බුදුරජාණන් වහන්සේගේ ගුණ තමයි ලෝකයේ පුද්ගලයෙකුගේ ගුණ අතරින් අග්‍ර බවට පත්වෙන්නෙ. එතකොට අපි ඒ බුදුරජාණන් වහන්සේගේ ගුණ කල්පනා කළොත්, ඒ ගුණ කල්පනා කිරීමෙන්ම අපේ හිතේ රාග, ද්වේෂ, මෝහ දුරුවෙනව නේද? දුරුවෙනව. එතකොට බලන්න ගුණ කල්පනා කිරීම කියන එක කොයිතරම් මහත් ඵල සහිත දෙයක්ද කියල.
අපි එදිනෙදා අපි ඇසුරුකරන අයගේ ගුණ කල්පනා කිරීමට පුරුදුවෙන්න ඕනැ. දැන් දෙමව්පියන්ගේ, ඥාති මිතුරන්ගේ ගුණ කල්පනා කරන්න දක්ෂ වෙන කෙනාට බුදුරජාණන් වහන්සේගේ ගුණ සිහිකරගන්ට පුළුවන්කම තියෙනව. බුදුරජාණන් වහන්සේ අපිට කියා දෙනව, යම් කෙනෙක් තමන්ගේ මව කෙරෙහි වරදවා පිළිපැද්දොත්, අන්න එයා බොහෝ පව් රැස්කරගන්නව, අකුසල් රැස්කරනව.
ඒ වගේම යමේක් තමාගේ පියා කෙරෙහි වරදවා පිළිපැද්දොත් අන්න එයා බොහෝ පව් රැස්කරගන්නව, අකුසල් රැස්කරගන්නව. ඊලඟට යමෙක් බුදුරජාණන් වහන්සේ කෙරෙහි වරදවා පිළිපැද්දොත්, එයා බොහෝ පව් රැස්කරගන්නව, අකුසල් රැස්කරගන්නව. ඊළඟට යම් කෙනෙක් ආර්ය මහා සංඝරත්නය කෙරෙහි වරදවා පිළිපැද්දොත්, එයා බොහෝ පව් රැස්කරගන්ව, අකුසල් රැස්කරගන්නව කියල.
ඒ වගේම භාග්‍යවතුන් වහන්සේ කියා දෙනව යම් කෙනෙක් තමන්ගේ මව කෙරෙහි යහපත් විදිහට පිළිපදිනව නම් එයා බොහෝ පින් රැස්කරගන්නව. තමන්ගේ පියා ගැන යහපත් විදිහට පිළිපදිනව නම් එයා බොහෝ පින් රැ ස්කරගන්නව, කුසල් රැස්කරගන්නව. බුදුරජාණන් වහන්සේ කෙරෙහි යහපත් විදිහට පිළිපදිනව නම් එයා බොහෝ පින් රැස්කරගන්නව, කුසල් රැස්කරගන්නව.
ආර්ය මහා සංඝරත්නය කෙරෙහි යහපත් විදිහට පිළිපදිනව නම් එයා බොහෝ පින් රැස්කරගන්නව, කුසල් රැස්කරගන්නවා කියල භාග්‍යවතුන් වහන්සේ අපිට පෙන්වා දෙනව.
එතකොට කල්පනා කරල බලන්න තමන්ගේ මව ගැන අහිතවත් විදිහට අයහපත් විදිහට කල්පනා කළොත්, එයාට පියා කෙරෙහි යහපත් විදිහට පිළිපදින්න පුළුවන් වෙයිද? මව පියා කෙරෙහි යහපත් විදිහට පිළිපදින්නේ නැත්නම් බුදුරජාණන් වහන්සේ කෙරෙහි යහපත් විදිහට පිළිපදින්න පුළුවන් වෙයිද? බුදුරජාණන් වහන්සේ කෙරෙහි යහපත් විදිහට පිළිපදින්නෙ නැත්නම්, ආර්ය මහා සංඝරත්නය කෙරෙහි යහපත් විදිහට පිළිපදියිද? පිළිපදින්න බෑ.
එතකොට බලන්න ගෙදරදොරේ වාසය කරමින් ම මේ ධර්මය පුරුදුකරන අවස්ථාව අපිට පෑදෙනව නේද? ඇයි තමාගේ මව කෙරෙහීම යහපත් විදිහට පිළිපදින්න අපි පුරුදුවුණොත් එයාට එයාගේ පියා කෙරෙහි යහපත් විදිහට පිළිපදින්නත් පුළුවන්කම තියෙනව. අන්න එයාට බුදුරජාණන් වහන්සේ කෙරෙහි පැහැදීම ඇතිකරගන්න පුළුවන්කම තියෙනව.
එයාගේ මව කෙරෙහිත්, පියා කෙරෙහිත්, බුදුරජාණන් වහන්සේ කෙරෙහිත් හිත පහදවගෙන, යහපත් විදිහට පිළිපදිනව නම්, අන්න එයාට ආර්ය මහා සංඝරත්නය කෙරෙහිත් යහපත් විදිහට පිළිපදින්න පුළුවන්කම තියෙනව.
අන්න එයාට කල්‍යාණ මිත්‍ර ඇසුර ලැබෙනව. එයාට සද්ධර්මය ලැබෙනව. අන්න එයාටයි යෝනිසෝ මනසිකාරය උපදවගන්න පුළුවන්කම තිබෙන්නෙ.
එතකොට බලන්න තමන්ගෙ මව කෙරෙහි, තමන්ගෙ පියා කෙරෙහි යහපත් විදිහට කල්පනා කරන්න පුරුදුවීම ම, නිවන් මග පාදගන්න උදව්වන තැනක් නේද? ඒ නිසා ගෙදර දොරේ ඉඳල ම මේ ධර්මය පුරුදුකරන්න ඔබ පුරුදුවෙන්න ඕනැ.
ගෙදරදොරේ ඉඳල ම මේක කරන්න පුළුවන් එකක්. නමුත් අපිට ඇතිවන අසීරු කරුණ තමයි ඒ ගුණ කල්පනා කිරීම අමාරු දෙයක්. ඒකට හිත ඉඩදෙන්නෙ නෑ ලේසියෙන්. මේ හිත පාලනය කරගන්න අමාරුයි.
අපිට මැවි මැවී පේන්නෙ ම අගුණය. ඒකට ඉඩදෙන්න එපා. හොඳට සිහිකල්පනාව උපදවගන්න. හොඳට සිහිනුවණ උපදවගන්න. මේකෙන් තියෙන අනතුර තේරුම්ගන්න. ඒක නොකල යුතු දෙයක් විදිහට තේරුම් අරගෙන, ඒ අගුණ කල්පනා කිරීම අතහැරල, ගුණ කල්පනා කරන්න පුරුදුවෙන්න. ඒකාන්ත වශයෙන් එයා දියුණුවෙනවාම යි.
තිබෙන ගුණය කල්පනා කල යුතුයි. ගුණයක් නැත්නම් කරන්නෙ මොකක්ද? අනුකම්පාව උපදවාගැනීම කලයුතුයි. ඉතින් මේක කරන්න පුළුවන්දෙයක්, උත්සාහ කරන්න. එතකොට ඔබට ඔබේ හිත ආරක්ෂාකරගෙන, යහපත් හිතක් උපදවගෙන, මේ ධර්මයෙන් නියත වශයෙන් පිහිට ලබන්ට පුළුවන්කම තිබෙනව.
සියලු දෙනාටම තෙරුවන් සරණයි!
උපුටා ගැනීම : අමා දම් විල
http://www.dinamina.lk/
෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴
අපේ හිත පිරිසිඳූ කරගන්නවා කියන කාරණාව අපිටම පැවරිලා තියෙන ඉතාම දුෂ්කර කටයුත්තක්. ඒ දුෂ්කර කටයුත්ත අපි ඉක්මණින් ආරම්භ කරන්ට ඕනැ. ඒ නිසා අප්‍රමාදී බව උපදවගන්න. ඒ ගිහි සම්භාධක මැද වාසය කරද්දී ධර්මය හුරු කිරීම දුෂ්කරයි. නමුත් අපි අන් අයගේ ගුණ කල්පනා කරන්න පුරුදුවුනොත්, අපිට ඒ ගුණ කල්පනා කිරීම මගින්ම හිත පිරිසිඳූ කරගන්න පුළුවන්කම තියෙනව.
බුදුරජාණන් වහන්සේගේ ගුණ තමයි ලෝකයේ පුද්ගලයෙකුගේ ගුණ අතරින් අග්‍ර බවට පත්වෙන්නෙ. එතකොට අපි ඒ බුදුරජාණන් වහන්සේගේ ගුණ කල්පනා කළොත්, ඒ ගුණ කල්පනා කිරීමෙන්ම අපේ හිතේ රාග, ද්වේෂ, මෝහ දුරුවෙනව නේද? දුරුවෙනව. එතකොට බලන්න ගුණ කල්පනා කිරීම කියන එක කොයිතරම් මහත් ඵල සහිත දෙයක්ද කියල.
අපි එදිනෙදා අපි ඇසුරුකරන අයගේ ගුණ කල්පනා කිරීමට පුරුදුවෙන්න ඕනැ. දැන් දෙමව්පියන්ගේ, ඥාති මිතුරන්ගේ ගුණ කල්පනා කරන්න දක්ෂ වෙන කෙනාට බුදුරජාණන් වහන්සේගේ ගුණ සිහිකරගන්ට පුළුවන්කම තියෙනව. බුදුරජාණන් වහන්සේ අපිට කියා දෙනව, යම් කෙනෙක් තමන්ගේ මව කෙරෙහි වරදවා පිළිපැද්දොත්, අන්න එයා බොහෝ පව් රැස්කරගන්නව, අකුසල් රැස්කරනව.
ඒ වගේම යමේක් තමාගේ පියා කෙරෙහි වරදවා පිළිපැද්දොත් අන්න එයා බොහෝ පව් රැස්කරගන්නව, අකුසල් රැස්කරගන්නව. ඊලඟට යමෙක් බුදුරජාණන් වහන්සේ කෙරෙහි වරදවා පිළිපැද්දොත්, එයා බොහෝ පව් රැස්කරගන්නව, අකුසල් රැස්කරගන්නව. ඊළඟට යම් කෙනෙක් ආර්ය මහා සංඝරත්නය කෙරෙහි වරදවා පිළිපැද්දොත්, එයා බොහෝ පව් රැස්කරගන්ව, අකුසල් රැස්කරගන්නව කියල.
ඒ වගේම භාග්‍යවතුන් වහන්සේ කියා දෙනව යම් කෙනෙක් තමන්ගේ මව කෙරෙහි යහපත් විදිහට පිළිපදිනව නම් එයා බොහෝ පින් රැස්කරගන්නව. තමන්ගේ පියා ගැන යහපත් විදිහට පිළිපදිනව නම් එයා බොහෝ පින් රැ ස්කරගන්නව, කුසල් රැස්කරගන්නව. බුදුරජාණන් වහන්සේ කෙරෙහි යහපත් විදිහට පිළිපදිනව නම් එයා බොහෝ පින් රැස්කරගන්නව, කුසල් රැස්කරගන්නව.
ආර්ය මහා සංඝරත්නය කෙරෙහි යහපත් විදිහට පිළිපදිනව නම් එයා බොහෝ පින් රැස්කරගන්නව, කුසල් රැස්කරගන්නවා කියල භාග්‍යවතුන් වහන්සේ අපිට පෙන්වා දෙනව.
එතකොට කල්පනා කරල බලන්න තමන්ගේ මව ගැන අහිතවත් විදිහට අයහපත් විදිහට කල්පනා කළොත්, එයාට පියා කෙරෙහි යහපත් විදිහට පිළිපදින්න පුළුවන් වෙයිද? මව පියා කෙරෙහි යහපත් විදිහට පිළිපදින්නේ නැත්නම් බුදුරජාණන් වහන්සේ කෙරෙහි යහපත් විදිහට පිළිපදින්න පුළුවන් වෙයිද? බුදුරජාණන් වහන්සේ කෙරෙහි යහපත් විදිහට පිළිපදින්නෙ නැත්නම්, ආර්ය මහා සංඝරත්නය කෙරෙහි යහපත් විදිහට පිළිපදියිද? පිළිපදින්න බෑ.
එතකොට බලන්න ගෙදරදොරේ වාසය කරමින් ම මේ ධර්මය පුරුදුකරන අවස්ථාව අපිට පෑදෙනව නේද? ඇයි තමාගේ මව කෙරෙහීම යහපත් විදිහට පිළිපදින්න අපි පුරුදුවුණොත් එයාට එයාගේ පියා කෙරෙහි යහපත් විදිහට පිළිපදින්නත් පුළුවන්කම තියෙනව. අන්න එයාට බුදුරජාණන් වහන්සේ කෙරෙහි පැහැදීම ඇතිකරගන්න පුළුවන්කම තියෙනව.
එයාගේ මව කෙරෙහිත්, පියා කෙරෙහිත්, බුදුරජාණන් වහන්සේ කෙරෙහිත් හිත පහදවගෙන, යහපත් විදිහට පිළිපදිනව නම්, අන්න එයාට ආර්ය මහා සංඝරත්නය කෙරෙහිත් යහපත් විදිහට පිළිපදින්න පුළුවන්කම තියෙනව.
අන්න එයාට කල්‍යාණ මිත්‍ර ඇසුර ලැබෙනව. එයාට සද්ධර්මය ලැබෙනව. අන්න එයාටයි යෝනිසෝ මනසිකාරය උපදවගන්න පුළුවන්කම තිබෙන්නෙ.
එතකොට බලන්න තමන්ගෙ මව කෙරෙහි, තමන්ගෙ පියා කෙරෙහි යහපත් විදිහට කල්පනා කරන්න පුරුදුවීම ම, නිවන් මග පාදගන්න උදව්වන තැනක් නේද? ඒ නිසා ගෙදර දොරේ ඉඳල ම මේ ධර්මය පුරුදුකරන්න ඔබ පුරුදුවෙන්න ඕනැ.
ගෙදරදොරේ ඉඳල ම මේක කරන්න පුළුවන් එකක්. නමුත් අපිට ඇතිවන අසීරු කරුණ තමයි ඒ ගුණ කල්පනා කිරීම අමාරු දෙයක්. ඒකට හිත ඉඩදෙන්නෙ නෑ ලේසියෙන්. මේ හිත පාලනය කරගන්න අමාරුයි.
අපිට මැවි මැවී පේන්නෙ ම අගුණය. ඒකට ඉඩදෙන්න එපා. හොඳට සිහිකල්පනාව උපදවගන්න. හොඳට සිහිනුවණ උපදවගන්න. මේකෙන් තියෙන අනතුර තේරුම්ගන්න. ඒක නොකල යුතු දෙයක් විදිහට තේරුම් අරගෙන, ඒ අගුණ කල්පනා කිරීම අතහැරල, ගුණ කල්පනා කරන්න පුරුදුවෙන්න. ඒකාන්ත වශයෙන් එයා දියුණුවෙනවාම යි.
තිබෙන ගුණය කල්පනා කල යුතුයි. ගුණයක් නැත්නම් කරන්නෙ මොකක්ද? අනුකම්පාව උපදවාගැනීම කලයුතුයි. ඉතින් මේක කරන්න පුළුවන්දෙයක්, උත්සාහ කරන්න. එතකොට ඔබට ඔබේ හිත ආරක්ෂාකරගෙන, යහපත් හිතක් උපදවගෙන, මේ ධර්මයෙන් නියත වශයෙන් පිහිට ලබන්ට පුළුවන්කම තිබෙනව.
සියලු දෙනාටම තෙරුවන් සරණයි!
උපුටා ගැනීම : අමා දම් විල
http://www.dinamina.lk/
Subscribe to:
Posts (Atom)